de grote verwarring

eens in de zoveel tijd komt er een soort kracht bovendrijven warvan ik niet goed weet wat ik er mee moet...

toen ik met Kati de schrijfopdrachten deed waardoor je iets van zelf-zekerheid moest gaan vinden, diep in jezelf, kwam er een vraag naar boven waar ik toen nog niet uit was, en waar ik denk ik wel mijn hele leven mee blijf worstelen: waar ben je bang voor?

het makkelijkste antwoord is dan: afwijzing. de angst om afgewezen te worden, zit bij velen van ons diep, neem ik aan... en de meesten van ons hebben dar allemaal hun eigen redenen voor. die van mij is de volgende -

al zolang ik me kan herinneren weet ik dat er iets niet klopt aan mij.
nou ja, niet heel mijn zelf, ik ben geloof ik wel oke, maar aan de tegenstelling tussen degenen die ik van binnen voel dat ik ben en degene die de buitenwereld ziet. sommige mensen tegen wie ik het vertel slaan met stomheid achterover, alsof ik de enige ben die dat zo voelt, en daarom heb ik ook wel het idee dat het raar is. natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die dan gaan roepen: jaaa, maar jij bent niet de enige, er zijn veel mensen die dat hebben {en het gééft toch helemaal niks joh}, maar ik kom die dus niet tegen, die mensen die dit ook hebben, en dus leef ik nog steeds met de veronderstelling dat ik Niet Normaal ben. wat verder wel oke is, maar toch... soms zo het zo fijn zijn als ik gewoon Mezelf kon zijn zonder dat ik iets uit moet leggen...

wat is het dan?
mijn innerlijke zelf klopt {meestal} niet met het lijf waarin ik leef...

voordat mijn lijf ging veranderen, in de puberteit, was het wel prima, er zat nix wat er niet hoorde, ik voelde me oke, ik kon net doen of ik inderdaad klopte met wat er in mijn hoofd zat. ik hoefde geen meisje te zijn, want ik deed net alsof ik geen meisje was. klaar... in mijn hoofd was ik een jongetje, een redelijk gevoelig jongetje dus niet heel erg stoer, maar toch. ik wilde boswachter worden, of dierenarts, of kunstenaar, schrijver vooral. heel soms wilde ik verpleegster worden, maar dat was maar een dag of zo, steeds. een keer in de maand, en dan vooral omdat ik merkte dat mijn moeder er zo blij van werd...

en toen kwamen de hormonen, en werd ik een meisje... huh? dacht ik vaak... wat moet ik hier nou weer mee? en waarom voel ik ineens dat nou weer?! al mijn gevoelens gingen op slot, ik kon er nix mee, en wilde er nix mee. natuurlijk werd ik wel eens verliefd, bijna altijd op jongens,  soms ook op meiden, van die heel stoere types die net jongens waren... niet van die truttige meisjes... bleh...

tegen het einde van die puberteit vlakte alles een beetje uit, zat ik ergens tegen oke-met-mijn-lijf-en alles-wat-erbij-hoort-zijn aan, (niet dat ik er meer van begreep) en kreeg ik zelfs een relatie. twee nog wel... en uit een van die relaties kwamen kinderen (erop terugkijkend een heel erg verwarrende tijd...) en vlogen mijn hormonen alle kanten op,  en sinds een jaar of 7 komen langzaam al die vreemde gedachten en gevoelens weer helemaal terug. en nu ben ik weer net zo ver als toen ik 17 was...

even geleden kwam bij DWDD een meneer voorbij die zijn hele leven met hetzelfde - hoewel veel sterker nog dan bij mij - had gezeten, en ik zat aan de buis gekluisterd. gefascineerd door zijn verhaal, door zijn beslissing ook om er iets aan te doen, om de verandering aan te gaan brengen, om zijn 'foute' {vrouwelijke} lijf kloppend te gaan maken. ik heb het zonet weer bekeken {kan hier} en voelde weer diezelfde emotie, en jaloezie - ik wou dat ik het ook zo duidelijk voelde, zo duidelijk wist dat ik het kloppend wil maken... want dat heb ik dus niet...

er zit nog een flinke bak met schroom om het daadwerkelijk als een Probleem Waar Iets Aan Gedaan Moet Worden te zien. en ik weet niet waar dat aan ligt... of het nou schaamte is, of angst dat ik mensen om me heen ga kwetsen, of afstoten, boos ga maken, of verdrietig... ik weet het niet... feit is wel dat als ik schrijf ik veel makkelijker als man kan denken, vanuit een man denk, en mijn mannelijke zelf een mond en een lijf en een leven kan geven... mijn idee van de man die ik zou willen zijn...

en het lastige is: morgen kan ik dat dan weer helemaal anders voelen...

{n.b. en na een paar dagen was het ineens weer helemaal anders, zoals het altijd gaat... denk dat het meer een soort van niet comfortable zijn in mijn vrouwenlijf, maar niet perse een mannelijk lijf hoeven... meer dat ik een tussen-lijf zou willen, me een tussen-persoon voel... soms mannelijk, heel soms vrouwelijk, meestal iets er tussenin...}

nou, zoiets dus, dokter...