- bluebells -

Heel voorzichtig piepen er in de tuin een paar krokussen en narcissen uit de grond, een paar groene steeltjes, tussen de bruine blaadjes die nog van de afgelopen herfst liggen. De knoppen zijn nog verstopt en zullen over een paar weken hun gezicht laten zien, maar het idee dat die groene steeltjes weer boven de grond zijn durven komen, maakt me een klein beetje vrolijk. De pot vol (van de Albert Heyn) die voor het raam staat, is in volle bloei, en ze groeien nog steeds een beetje groter, met hun kopjes naar buiten kijkend, alsof ze de narcissen in de tuin aanmoedigen ook weer boven water te verschijnen.
Net even met Polly de groene steeltje bekeken, hoeveel het er al waren, welke al dapper genoeg zijn om het kille voorjaarsweer te trotseren. Gisteren sneeuwde het nog, lang met de deur open zitten is nog geen optie, maar die krokussen en narcissen zal het een zorg zijn. Over een paar weken zullen er gele en paarse puntjes in de tuin verschijnen, een paar maar, niet de zee van narcissen die ik in de parken in St. Leonards en Hastings vaak zag. Maar genoeg, voor een voorproefje van de lente.

Heel lang geleden, toen ik pas in Engeland woonde, als au-pair, ging de familie waar ik bij woonde op bezoek bij vrienden van ze. Zij woonden in een oud houten huisje, met een veranda en een rommelige tuin vol vijvers en bomen en klimhutten en god-weet-wat nog meer. Het zag er heerlijk uit daar, in de voorjaarszon, de kinderen speelden en klommen en giechelden en verzonnen allerlei spelletjes, terwijl de volwassenen wijn dronken in de woonkamer die uitkeek over die tuin. Ik zat daar ergens tussenin, werd uitgehoord door iedereen daar, en ik hoorde op mijn beurt hen weer uit. Na de maaltijd (een soort Scandinavisch feestmaal - de vrouw des huizes kwam uit Finland) werd besloten om een wandeling te maken door het bos wat net aan de andere kant van de weg was, voorbij een paadje wat tussen twee andere houten huizen lag. De zon scheen nog steeds, en zo tussen de bomen door gaf het een bijna sprookjesachtige sfeer. Ik deed mijn ogen de kost, liet de prachtige net-groene blaadjes en het licht van de zon opnemen in me, tot ik ineens een zee van blauw zag. Voor me, tussen de bomen op de vloer van het bos, was alles blauw. Bluebells!, zei een van de kinderen, die net zo verrukt leek als ik. Bluebells... Nog steeds is die kleur paarsig blauw de mooiste in de lente. Ik zag het een paar jaar geleden weer, tijdens een wandeling met vrienden, ook in Engeland, en voelde diezelfde verrukking, datzelfde sprongetje van mijn hart... The bluebells were back, so it must be spring...

Ik kan niet wachten tot het weer mei is...

- schuldgevoel -

Net belde er een mevrouw op van Oxfam/Novib, om te vragen of ik interesse had in het helpen bewerkstelligen van een of ander project, ergens in Afrika. Ja, wat zeg je dan? Nee? Heb ik geen geld voor? Ze zoeken het maar uit daar? Hadden ze maar niet in Afrika geboren moeten worden??? Mijn man is daar resoluut in: er zijn mensen die hebben veel en veel meer geld/middelen dan wij hebben, laten die maar een donatie doen om van hun schuldgevoel af te komen. Maar ik heb daar dan weer zo'n 'ja maar, je rijkdom delen doet het groeien'-waan bij...


Bij die types die opbellen - steevast onder het eten - om te vragen of je van energieleverancier of hypotheekverstrekker (hebben we niet eens) wil veranderen, en waarom niet, heb ik weinig moeite: die laat ik of eerst hun verhaal doen, om ze dan te vertellen dat ik daar geen zin in heb, dankuwel, en nee ik ga niet uitleggen waarom niet, maar bij Amnesty, Greenpeace en Oxfam lukt me dat dus niet zo goed. Daar komt mijn rijke westerse stinkerds schuldgevoel weer om de hoek. Wij hebben het altijd nog veel beter dan hunnie daar...

Maar toch... Die mevrouw heeft ook maar de opdracht gekregen om aan De Volgende op het lijstje hetzelfde zielige verhaaltje op te hangen, hetzelfde hopelijk op het schuldgevoel werkende toontje aan te slaan, in de hoop dat ik er wel intrap. Dan heeft zij weer een extra turfje vandaag, weer wat dichter bij haar bonus. Dat Greenpeace en Amnesty en Novid ook al gebruik maken van cold selling is begrijpelijk - elke euro is beter dan nix - maar ik bedacht me, terwijl ik luisterde naar het verhaaltje wat het meiske aan de andere kant van de lijn op stond te lepelen, dat ik niet met een bevlogen mens stond te praten. Dat ik te maken had met een getraind robotje die in loondienst werkt. En dat het haar werkelijk worst zal wezen (behalve die bonus die ze misloopt dan) of ik mijn maandelijkse bijdrage vertienvoudig, of niet.

Dus zei ik nee.

En toch voel ik me schuldig...

- doorkijkje -

- St. Ives -

Maandagochtend - rust. Stilte. Alleen de verwarming die net aanslaat... Heerlijk...

Ik kreeg net een mailtje van een vriendin uit Engeland, en zij houdt nogal van lijstjes en dingen die je mag invullen. Zo weet ik intussen al een heleboel van haar, en zij van mij. We zijn niet bepaald close (zij is een erfstuk uit de vriendenkring van mijn man, en ze vindt mij vooral Very Interesting omdat ik uit Nederland kom en zij denkt dat daar alles vooruitstrevend is wat de klok slaat... Vergeleken met daar is dat in veel gevallen wel zo, maar ik ben niet zo goed als boegbeeld geloof ik...). Een van de vragen in het lijstje van vandaag was: waar zou je nu liever zijn, en natuurlijk vulde ik meteen weer 'Cornwall' in.

Daar zou ik altijd wel willen zijn. Zelfs als het stormt en je de Atlantic in dreigt te waaien... Dan nog... Ooit mijn hart aan verloren, toen ik met een vriendin de kustlijn langsreed en me vergaapte aan al het schoons wat we tegenkwamen. De huizen, de kustlijn, de straatjes, de ambachten, de kunst.... De historie die overal vanaf straalt, de rust die van de vissersdorpjes en inwoners afstraalt: weer een blik toeristen - been there, seen it all... Later nog een paar keer teruggekeerd, met man en twee kindjes, en gezommen in de Oceaan, gewandeld langs de klippen, genoten van cream teas, nog meer moois ontdekt, en heel graag ga ik er weer eens heen...

Dus, voor diegenen die er nog niet bekend mee zijn:

- die kustlijn dus -

- het oude postkantoor in Tintagel -

- geschiedenis -

Omdat Felix een paar dagen geleden met de vraag kwam wat zijn overgrootouders deden als ambacht, ben ik eens gaan spitten in het verleden van mijn voorvaderen (en -moederen, natuurlijk). In zijn klas zijn ze bezig met een ambachten-periode, en wat ik me van de andere twee nog herinner, is dat er inderdaad veel via je eigen familie, via die vreemde takken die in het geval van onze kids gaan via Nederland, Engeland, Duitsland en Ierland, wordt gekeken hoe het nou vroeger ging. Voordat er machines waren die alles voor je deden. Voordat je de vrijheid had die we tegenwoordig voor lief nemen. Toen er andere dingen van je werden verwacht als kind, als vrouw, als kostwinner.

De makkelijkste voor mij is mijn vaders kant van de familie, omdat ik van hem weet hoe het ongeveer in elkaar zit, door zijn hang naar het verleden en zijn liefde voor het verzamelen van ambachtelijke dingetjes. Zo heeft hij de gereedschappen van mijn opa bewaard: hamers, beitels, klemmen, mesjes... Mijn opa was timmerman. en aannemer, maar dat kwam later. Hij had een echt beroep, een ambacht nog eigenlijk, want in die tijd ging alles nog met de hand. Je leerde een vak en dat oefende hij schijnbaar erg goed uit. Hij maakte van alles wat nog steeds in het huis van mijn ouders staat of hangt, of zelfs overeind houdt. Hij maakte lijsten voor schilderijen, repareerde stoelen, zette deurstijlen in elkaar, met de deuren erbij, maakte alles wat nodig was gemaakt te worden. Mijn vader doet dat ook, heeft oog voor detail en laat mij regelmatig perplex staan door zijn vakmanschap met hout. En hij heeft geleerd voor elektromonteur....

Mijn oma was huisvrouw, maar had voordat ze trouwde geleerd voor naaister, waarmee ze haar geld verdiende. Ze woonde in Breda, wat in die tijd een belangrijke wereldstad was (daar gebeurde het voor dorpelingen als mijn opa) en is op een of andere manier naar een klein, onooglijk dorpje gelokt, alwaar ze een leven leidde van saaiheid en monotonie. Waar haar vier kinderen dan redelijk veel deden om haar wakker te houden, en mijn vader haar oogappel was.

Aan mijn moeders kant had niemand een beroep. Daar deed je wat je kon om je hoofd boven water te houden en mijn opa was hulp bij een paar boeren in de buurt. Als ze hem op de suikerfabriek in Stampersgat niet nodig hadden. Aan mijn moeders kant heerste armoede.Konden mensen niet lezen. Hadden ze geen tijd voor de dingen waar mijn moeder via de nonnen waar ze les van kreeg over hoorde: tekenen en zingen, mooi schijven en Engelse liedjes... Geen wonder dat mijn vader een aantrekkelijke mogelijkheid was...

Toen begon het zoeken naar wat de familie aan Alan's kant had gedaan en bleef ik steken op het beroep wat zijn twee oma's hadden gehad: dienstmeid. Alle twee waren ze uit arme, kansloze families naar London gekomen om rijke lui te voorzien van thee, hun rommel op te ruimen, hun zilver te poetsen en hun kinderen schoon te houden. Een was uit het noorden (Derby, in de East Midlands, waar toen niet veel meer te doen was voor vrouwen dan trouwen en kindjes krijgen) gekomen, de andere helemaal uit Zuid-Ierland. Allebei ook hebben ze een man gevonden die ze uit de dienst-grip haalden. Een van hen begon een groentezaak, de andere had voor drukker geleerd, en had daar jaren aan besteed, maar haakte af zodra hij lid moest worden van een vakbond en werd onderhoudsmonteur op de Underground.

Felix was redelijk onder de indruk van dit alles. Treinmonteurs en timmermannen gingen hem voor, wie weet waar hij zelf zal uitkomen...

- haar -

Mijn haar wordt steeds korter...
Had ik voor de herfstvakantie nog een weelderige bos met lokken, nu heb ik een koude nek en nog-net-geen-stekels... Zou het een vroege midlifecrisis zijn? Of een identiteits-wending? Twee van mijn kinderen (de jongens dan) hebben langer haar dan hun moeder. Polly bekijkt mij met argusogen.


Waarom is haar zo belangrijk in hoe je jezelf ziet, of hoe de wereld je ziet? Het heeft mij lange tijd bezig gehouden, vooral toen ik er twee jaar geleden al eens een stuk had afgehaald en merkte hoeveel anders mensen naar je kijken, hoe zeer mannen bijvoorbeeld ineens totaal geen interesse blijken te tonen... Een vrouw met lang haar = het aanzien waard. Eentje met kort haar = oninteressant... Heel simpel. Alsof je onzichtbaar was ineens. En ik had ook al gemerkt dat de meeste vrouwen die de dertig gepasseerd zijn, als een soort ongeschreven regel hun lange(re) haar eraf halen. En dat ging ik dus niet doen. Het leek me vreselijk om niet meer bekeken te worden, om niet meer interessant gevonden te worden. Alsof dat met je haar te maken had, maar allez...


Maar haar is niet alleen een teken naar buiten ("Ik heb me er bij deze bij neergelegd dat ik geen jonkie ben") maar ook naar jezelf toe. Niet naar de kapper hoeven is eigenlijk wel fijn (bij mij ging het er een keer in de 15 maanden of zo af en dat was het dan weer...), en ik ben er ook niet eentje die met mousse en gel in weer wil. Dacht ik. Een deel van mij ziet mezelf niet als meisje-meisje die lange haren heeft en met clipjes in de weer is, net als mijn dochter van 6. Heerlijk om te zien bij haar, maar het klopte niet meer met het beeld wat ik van mezelf had. Dat van oermoeder, supervrouwelijk, met een voorkeur voor tuttebellen. Heel maf, hoe ik dat jaren wel had, sinds Max onderweg was, en hoe dat nu langzaam wegebt... Zou het met hormonen te maken hebben?