vertrouwen

Kan je je kind teveel vertrouwen aanleren?!

die vraag zweefde vandaag in mijn hoofd. Waarom weet ik niet, er is nix gebeurd wat dat nou zo op mijn bordje heeft gelegd.
Hoewel - heb net iemand anders' blog gelezen, van een tijdje terug, waarin zij schreef over de manier waarop zij zich in relaties (vriendschap, liefde, zaken) gooit om dan vaker dan niet teleurgesteld te worden, de deksel op haar neus te krijgen.
vertrouwen beschaamd.
Alweer...
En dat raakte een snaar bij mij.

Dankzij mijn opvoeding sta ik niet erg wantrouwig in het leven. Ik ga ervan uit dat mensen het goed voorhebben met mij, tenzij anders bewezen. Want ik heb het ook goed voor met anderen. Ik wil het mooie van het leven zien, het goede in de mens.
Aan een kant
Aan de andere kant ben ik al behoorlijk vaak voor schut gezet, door zogenaamde vriendinnen op school, toen ik de leeftijd van onze jongste had. Echt zo op mijn bek gegaan, belachelijk gemaakt, dat er van vertrouwen weinig sprake meer was. Thuis werd dat met lede ogen aangezien - je vertrouwt ook veel te makkelijk - en er werden pogingen gedaan om mij te beschermen tegen de boze buitenwereld. En ik vertrouw veel vrouwen intussen ook niet... Vrouwen die datzelfde gevoel oproepen als die meiden uit mijn klas, die er een sport van maakten om mij onderuit te halen.
Op je hoede zijn.
Da's niet iets wat erg past bij mij.
Ik sta of bol van vertrouwen, of ik loop rond met een soort van verlammende angst.
Iets ertussen in lijkt nog niet te zijn gevonden...
{Terwijl een beetje voorzichtigheid helemaal niet erg is...}

En dan zie ik mijn kinderen die hun eigen weg proberen te vinden in die rare, soms betrouwbare, soms verraderlijke wereld om zich heen, tussen mensen die je wel en die je voor geen meter kan vertrouwen...

Ik zie hun verdriet als het fout gaat, hun verbazing, hun boosheid.
En ik weet dat ze ergens hun eigen maatstaf zullen vinden, hun eigen mate van behoedzaamheid.
En ik hoop dat hun vertrouwen niet teveel zal worden gekrenkt...
En ik hou mijn adem in...