tussen weten en voelen zit nogal een verschil...
ik weet bijvoorbeeld een heleboel: dat het niet handig is om je onzeker te voelen, dat het beter is om een vol vertrouwen te hebben in het universum of gewoon jezelf, dat je depressief voelen tussen je oren zit en een aangeleerde reactie is op woede die er niet uit mag, en niet erg helpt, dat je sterker voordoen dan je bent wel even helpt...
Dat weet ik, omdat ik er over heb gelezen, en heb gezien bij mensen om me heen die die dingen allemaal lijken te kunnen. Van huis uit, of aangeleerd...
Ik weet ook dat je je Zelf niet moet verloochenen omdat je dan geheid in de problemen komt en zelfs ziek kan worden...
Ook dit heb ik in vele boeken gelezen, op websites, en hoor ik vaak in gesprekken met deze en gene...
Alleen werd het pas iets van mezelf toen ik het ging voelen, diep van binnen... beetje bij beetje, een voor een, en toen ik het ging voelen, begreep ik het pas...
vroeger, voordat ik meneer G leerde kennen, was ik redelijk goed in het vragen van hulp, als ik ergens mee zat. Vooral omdat ik niet geloofde dat ik het zelf kon oplossen - ik had geen idee dat ik zelf heel veel kracht had, ging ervan uit dat ik voor elke scheet iemand nodig had. Ik had geleerd dat het oke was om me mee te laten sleuren door mijn gevoelens, werd geregeerd door mijn emoties...
Meneer G leerde mij dat dat anders kon. Moest ook, wilde ik mijn leven met hem blijven delen. En dat ging wel heel goed, zo goed zelfs dat ik doorsloeg, de andere kant op {zoals dat vaak gaat als je een doel wil bereiken}, en al mijn gevoelens ging wegstoppen om er geen last van te hebben... Want ik merkte dat dat nog het beste werkte - wegstoppen. Negeren. Net doen of het er niet is. Dan voel je nix en dan kan je eer ook geen last van hebben...
Maar dat werkt natuurlijk helemaal niet.
Uiteraard was het heel goed dat ik leerde om zelf mijn problemen op te lossen, daar is niets fout aan - het gevoel te hebben dat ik gewoon door verdrietjes heen kon zonder dat de wereld verging, maar omdat er geen plaats was {is} voor die verdrietjes en sombertjes, omdat het eigenlijk niet werd getolereerd, ging ik met mijn gevoel van afhankelijk te zijn aan hulp, over naar een gevoel van ontwijken van gevoelens... Als het beter was dat ik me niet somber voelde, dan deed ik toch gewoon net alsof ik het niet was?! Gevoel foetsie, effect foetsie, meneer G niet chagrijnig, en klaar was Klara...
Maar ja - je lijf liegt niet, en als er dan steeds maar meer signalen komen dat je het anders moet gaan doen, dan ga je zoeken waar het verkeerd gaat, en dan komt je dus weer uit op je gevoel.
Niet negeren, niet onderdrukken, maar je er tevens niet door laten meesleuren...
Meneer G is er gelukkig ook klaar voor...
