paradijselijk

mocht gisteren voor het eerst naar het Paradijsspel kijken in een naburige (nou ja, een kilometer of 50 verderop in Oosterhout) Vrije School. Het was er eerder niet van gekomen. Ik wilde wel, maar het lukte nooit... En hoewel ik heb genoten, merkte ik weer hoe slecht ik nog tegen de Christelijke inslag van de op zich heel mooie spelen op de Vrije scholen kan...

Denk dat dat me ook een beetje ging tegenstaan van het spelen van Maria... Leuk om te doen hoor, dat was het niet, maar ik werd een beetje suf van het idee dat Maria, en gisteren Eva, als passieve mutsjes moeten worden neergezet; Maria heel steunend en lieflijk naar de sterke Josef toe, Eva een makkelijk te verleiden tuttebol die van de appel eet en zorgt dat zij en de man waaruit zij is vervaardigd (?!) het paradijs uit moeten en een aards leven moeten leiden (lijden)... Natuurlijk is het vooral beeldtaal en zijn we er allemaal we uit dat die beeldtaal vooral door mannen is verzonnen, en in een tijd dat vrouwen nogal weinig in de pap te brokkelen hadden - zorgen moesten ze! - en soms krijg ik zwaar de zenuwen van al die oude spelen die zo netjes  op de oude manier worden gespeeld, zonder iets in twijfel te trekken, omdat de Vrije School zo van traditie houdt...

Maar toch...
Ik weet het niet...
Iets van mijn vrouwelijke kant begon tegen te stribbelen...
Iets had de neiging om 'God' in zijn rode gewaad (toevallig Pops d'r meester...) van zijn sokkel te meppen en te roepen dat hij wel heel makkelijk oordeelt en veroordeelt daar boven in zijn hemel... Wat wist hij nou in gods... vredesnaam van verleidingen en verlangens?!

Maar dat deed ik natuurlijk niet...

- foto geleend van hier -