reis verslagen -2-

veel muziek deze vakantie, 

in verschillende vormen...

in films die we zagen:

prachtig en vol keelknijpende ontroering, deze...

we keken naar The Voice

(tja, je bent te gast en dan moet je wel...)

en dat werd dan toch grappig omdat Tom Jones mee mag doen.

en die komt weer terug in ons gezamelijke verleden, 

via een andere vriendin,

die er helaas niet meer is...

(dit was haar fave...)

en de zoon van mijn vriendin zingt graag,

terwijl hij zichzelf op gitaar begeleidt

Deze song kwam vaak voorbij

(heavy stuff voor een jonge kerel...)

reis verslagen -1-

alvast een impressie van mijn uitzichen van de afgelopen week...

een verhaal zal vast nog wel volgen,

zit n nog met mijn hoofd heel erg daarzo...

 london eye, tijdens moeson...

ik mocht een half uur onder de Hungerford Bridge schuilen tegen plotse strotregen...

 mijn uitzicht vanuit slaapkamer

 heerlijke kopjes koffie en brownies in een heuse bio-koffie tent 

in het dorp waar mijn vriendin woont...

daar dus wel...

 wandeling met hond Possum 

(die is daar al een halve kilometer verder...)

 ander laantje

(kwijl, zo mooi!!!)

 st. leonards, waar we vroeger woonden

schijnt nu the place to be te zijn...

 lekker eten in een armeens restaurant,

in st. leonards

dubbele regenboog!!!

overgebleven kasteelmuren in bodiam castle

uitzicht vanuit trein, tijdens terugreis

op reis

Zoals te doen gebruikelijk - voor mij - ben ik er met mijn hoofd niet helemaal bij deze week...
Morgen ga ik naar Engeland, voor een korte vakantie, gewoon om er even tussenuit te zijn, en ik ben zowel blij dat het bijna gaat gebeuren, als nogal nerveus omdat ik in het echt een minder goede reiziger ben dan in mijn hoofd...

Nou ja, een kwestie van oefenen - het is al best lang geleden dat ik met enige regelmaat in vertrekhallen en op drukke perrons rondwandelde als of het thuis was, alleen heeft mijn hoofd dat nog niet door... Die denkt dat ik nog steeds die reisdrift had als twintig jaar geleden... Maar het hebben gekregen van kinderen, en het ouder worden, en het niet meer gewend zijn, hebben daar een verandering in gebracht, en ik mag weer gaan leren reizen...

Morgen ga ik daar een begin mee maken...
i can do this...

 back soon!! 

meisjes dingen

Omdat de sterren wel eens goed staan, hadden Pops en ik gisteravond een meidenavond... De mannen waren allen het huis uit (oudste naar een feest, rest naar Feyenoord... [tja...])  en dus namen wij plaats op de bank met een dekentje, onze pizza's op schoot, bitter lemon binnen handbereik en genieten maar...

We kozen allebei een film: zij How to tame your dragon (plezierige animatie over draken, en Vikingen met een Schots accent - behalve de hoofdpersoon, die praat Amerikaans?!), en ik ging voor Billy Elliot (heel hoog in mijn top 10), en we vonden het eigenlijk wel best dat het zo rustig was in huis (hoewel toch eigenlijk heel stil...) en dat het voor herhaling vatbaar was.

En vanmiddag, met alle jongens in huis (inclusief geklaag over hoe vreselijk al dat gemuts op het scherm was), keken we naar de eerte aflevering van de box-set van Pride & Prejudice, en ze genoot met zoveel teugen!! Paarden, mooie jurken, grote huizen, romantisch verhaal... En ze wil de rest ook zien, dus dat wordt een vaste prik voor de komende weken (heb nog een Sense & Sensibility liggen, en Jane Eyre - in serie-vorm -  komt er aan)...

Er dreigt nog gevaar dat mijn meisjeskant uit de kast komt...

Help...

netjes

af en toe schrijf ik hier dingen over psychologische processen, en spirituele reizen en innerlijke dingen, en dan voel ik me zo'n trut vaak - welk recht heb ik in vredesnaam om van alles te roepen, terwijl ik zelf nog middenin een proces zit waar ik regelmatig het antwoord niet weet?! Waarbij ik me verloren voel en eenzaam en de weg kwijt... 

Kom net van mijn laatste therapie-sessie, of meer, de eind-evaluatie, en ik mag het nu zelf gaan proberen, zonder professionele hulp. Zelf mijn balans zien te vinden, zelf mijn middenpunt weten te houden, of terug te halen, zelf een manier leren om wat ik aan de wereld laat zien overeen te laten komen met wat ik van binnen voel... Want die twee stroken voor geen meter...

Weet niet of ik ooit af kom van de lieve nette voorbeeldige betrouwbare Daan, terwijl er van alles binnen in zit wat het tegenovergestelde is. Misschien komt dat met een gevoel van je veilig weten in jezelf, als ik voel dat ik van mezelf aan kan, en niet vrees voor allerlei afkeuring en represailles van buitenaf... Of eigenlijk: mezelf... {want zelf ben ik mijn ergste kritikus, mijn ergste afkeurder)

En zo gaan we vrolijk verder...

leeg

Een bijna leeg huis...

Een van mijn huisgenoten is op zijn werk, eentje zit op school, twee zijn spelen en de laatste zit te mokken op zijn kamer omdat ik het niet eens was met zijn invulling van zijn 'school'dag, dus is het hier beneden best wil stil.
Geen radio aan, alleen het tikken van regen tegen het raam, mijn vingers op het toetsenbord, en de verwarming die weer even is aangesprongen.

Fijn, dit soort dagen, toch wel. Ik ga zo verder in mijn boek, schrijf nog wat, er ligt strijkgoed te wachten en boven zal er toch opgeruimd moeten worden, maar ook dat kan wachten.

Intussen geniet ik, van de stilte...

machthebben

Of het nou een boeddhistische manier van naar dingen kijken is, of een koelbloedige onmogelijke westerse, het idee dat een ander genadeloos een einde kan maken aan jou goede stemming, is iets wat niet hoeft... Het is jouw keuze om er negatief op te reageren, het is jouw keuze om het van je af te laten glijden en verder te gaan met je eigen ding... Lastig om te leren, maar eenmaal onder de knie is het best wel heel fijn...

Het is een van de dingen waardoor ik meneer G ooit bijna voor gek heb verklaard, of een ongevoelige eikel heb genoemd, maar toen ik er achter kwam dat het werkelijk zo werkt, moest ik hem met flinke tegenzin gelijk geven... Een ander kijkt op een heel andere manier naar een situatie dan ik doe, omdat men andere gedachten heeft bij de situatie, andere behoeftes die vervuld  moeten worden, andere dingen die bij hen naar boven komen... Ik kan naar een schilderij kijken en het prachtig vinden, terwijl mijn buurman het afgrijselijke troep vindt (hier in huis hebben we een poster van een werk van Henry Matisse hangen, wat ik prachtig vindt, en zoon 2 totaal niet begrijpt...) en helemaal high wordt van het (in mijn ogen) verschrikkelijke werk van iemand anders... Wie heeft er gelijk? Niemand, en allebei...

In mijn familie heb ik geleerd dat wie een andere mening is toegedaan over iets wat wij belangrijk vinden moet worden afgeschilderd als slecht of stom of wat dan ook... We zien het als een bedreiging als er anders tegen van alles wordt aangekeken dan wij doen. Een staaltje Gebrek Aan Zelfvertrouwen waar je U tegen zegt... Zei... Want intussen weet ik dat het een kniereflex reactie is, een ding wat je doet uit zelfbehoud, en dat is ook iets wat je weer af kan leren, als je maar onderkent dat je het doet, en dat het niet nodig is... Je geeft een ander de macht over jouw gevoelens, wanneer je je laat meesleuren door de gedachte dat jij je rot voelt door wat zij zeggen, of wat zij doen. Maar als je erop gaat letten, merk je hoe vaak je dit soort gedachten hebt. Het is zijn schuld dat dit... of het is haar schuld dat ik...

Het is ook een behoorlijk goed werkende manier om anderen te laten doen wat jij graag wil, een soort van perfecte manipulatie-machine. Als jij op het gemoed van de andere kan werken, kan je ook dingen gedaan krijgen van die ander. Of die ander kan van alles van jou gedaan krijgen... Heel sneaky, maar het werkt prima... Anderen doen het bij jou, en jij doet het bij anderen, zonder dat je er bij nadenkt... Tot je er bij na gaat denken... Wij geven de macht aan anderen, en anderen geven hun macht aan jou... Het is een deal geworden, eentje die het verdient om eens goed onder de loep genomen te worden...

Wie geef jij allemaal macht over jou?

huis

hoe zou mijn/ons volgende huis er uit zien?

of wordt het een appartement, met een balkon?

hoeft niet perse een tuin meer, als ik maar genoeg groen om me heen heb...

en in welke stad, in welk land?

heb wel ideeën, voorkeuren, wensen...

merk dat het weer heel erg begint te kriebelen,

vooral de hang naar Daar...

- illustratie, van rebecca lancaster -

fruit & nut case...

Heel vaak vind ik dat meneer G een lintje verdient omdat hij het al zo lang met mij volhoudt (maar hij vindt dat dan weer andersom...) en regelmatig twijfel ik aan 'ons', omdat ik zo aan mezelf twijfel (blijkt telkenmale nergens voor nodig...), en dan komt steeds weer bewijs dat ik het totaal bij het verkeerde eind had. 

In de meest vreemde vormen, vaak.

Gisteravond bijvoorbeeld, kreeg ik een presentje van m, 

omdat hij wist dat ik er zo ontzettend gelukkig van zou worden...

De schat...

beeldige kunst

ja, het is eindelijk zover...
ik ben bij hoofdstuk drie van Jane Eyre!!!
en het valt best wel mee...

Boek nummer zoveel wat ik Graag Nog Eens Wil Lezen... Maar Niet Durf - omdat ik er al aan een heleboel ben begonnen, en dan na vier hoofdstukken tot de conclusie kom dat ik helemaal ben vergeten wie nou wie was, en gewoon de draad kwijt ben... en mezelf dan een enorme sufkont vindt en in zware onzekerheid verval... Dus heb ik mezelf beloofd (na Middlemarch (George Eliot) te hebben moeten opgeven, net nadat Polly was geboren en ik het kraambed had bedacht als fijne plek om mij op mijn gemak door een Klassieker te slaan...) om er maar voorlopig niet meer aan te beginnen. Tot ik Jane Eyre zag staan (in boekvorm dan) op een plank in mijn tweedehandswinkel-of-choice en besloot dat het nou misschien wel weer eens tijd is om een poging te wagen... Maar dat was dus al drie weken terug, en hij lag steeds maar naar me te kijken, met die klassieke Britse roman-ogen...

Zoals ik eerder al heb gemeld, ben ik meer van de verfilmingen, en diep gelukkig dat veel van de romans op de leeslijst van de BBC zich ook daadwerkelijk lenen om verfilmd te worden, zodat ik er tenminste kaas van kan maken... Al heb ik me dan weer wel door Wuthering Heights heen geploeterd (zwanger van Otto) en er ook wel van genoten, ik weet dat ik het toch we liever als film zou zien... Het komt gewoon beter binnen, zeg maar... Ik vond Lord of the Rings heerlijk als film(s), en weet dat ik niet eens voorbij pagina 8 was gekomen als ik m voor mijn literatuurlijst  had moeten lezen...

Terwijl de taal zo prachtig is, zo rijk en beeldend, en ik helemaal blij wordt als ik een onmogelijk geconstrueerde zin gewoon begrijp... Soms na vier keer lezen...

Dus ik ga gewoon door, ik zwoeg mij door de schoonheid en ingewikkeldheid heen (met de beelden van de serie die de BBC een paar jaar terug al speciaal voor mij had gemaakt...) en misschien lukt het me om voor kerst uitgelezen te hebben... Oh, Mr Rochester...

korte ontmoeting

Al heel lang stond de film op mijn lijstje Ooit Nog Eens Willen Zien, en gisteren werd hij dan toch eens in de bios - op een echt doek - gedraaid.
Brief Encounter
Meneer G had m al een paar keer gezien (vaste prik met Kerst, in UK, toen hij jong was) en ik werd gegrepen door wat hij had uitgelegd er over, over de diepe, prachtige, Britse triestheid die tegelijkertijd zo ontzettend herkenbaar was als onontkoombaar, voor de tijd waarin het speelde... Het idee was simpel: man en vrouw leren elkaar kennen in de restauratie van een station, waar ze elke week de trein nemen naar een andere stad, en er ontstaat een soort van vriendschap, eerst, en deze mondt uit in een romance, en je ziet de vrouw verworden van een nette huisvrouw die de lol van het leven weer leert zien, aan de hand van haar 'vriend', totdat zij, wanneer hij zijn liefde voor haar bekent, vervalt is een bibberende pot gelei... Ineens is het geen lol meer hebben, maar wordt het menens. Want zij voelt hetzelfde voor hem, en ze is getrouwd met een man die ze gewoon liefheeft, en ze heeft kinderen, en oh god hoe moet dit nu verder...

Prachtig verfilmd, met sterke metaforen als commentaar op de maatschappij waarin het zich afspeelde, nog prachtiger gespeeld door de hoofdrolvertolkers, en niet allen zij:  de omliggende verhaallijn is grappig, en net zo interessant - iedereen heeft plezier, doet wat men wil doen, volgt zijn hart, dan wel lustgevoelens, en onze hoofdpersonen ploeteren met hun situatie, met hun niet verder kunnen, met eigenlijk wel willen maar zo worstelen met onderdrukte verlangens - het mag niet, we hebben nou eenmaal ooit een contract afgesloten met onze wederhelften, en de maatschappij...

En, in tegenstelling tot zo ongeveer elke andere film die hiermee stoeide in die tijd, werd niemand veroordeeld... We waren deelgenoot van Laura's innerlijke strijd, we voelden wat zij voelde, haar wanhoop, haar verdeeldheid... We begrepen haar zo goed...

En zelfs na bijna 70 jaar (ZEVENTIG!!!) is deze film voor mij een pareltje...

voorjaarsblijheid -1-

onze tuin is uitgeschoten, en zo mooi zijn sommige stukjes

verlaten eiland platen

Als de oudere kinderen naar school waren gebracht, en ik met de moeder van mijn au-pair gezin en de jongste (kittig ding van drie die nu ongeveer 24 is...) in de keuken allerlei dingen gingen doen (moeder poetste wel eens, en kleintje en ik zaten dan te kleuren of een puzzel te maken) en dan ging haar radio op 4. BBC radio 4, dus, de culturele zender waar allerlei heerlijks voorbij kwam (alweer een eye opener van heb ik jou daar...), en dan was het om tien uur tijd voor Woman's Hour. Weet niet of er in Nederland een equivalent was/is, maar het was dus een vrouwenprogramma (een heel uur!!) wat kon gaan over Alles, van koken en babies tot literatuur en Hoge Kunst... Maar altijd plezierig en leerzaam. En natuurlijk luisterde ze elke dag naar de radio-soap (ja, echt!) The Archers...

Die radio bleef eigenlijk de hele dag op 4, soms naar 3 (de klassieke zender daar), en een keer in de week - in mijn herinnering op zondag, maar ik zie dat het nu op vrijdag wordt uitgezonden - was er Desert Island Discs. Een heel simpel concept: een bekende Brit, Ier of wat dan ook, mag net doen alsof men naar een Desert Island (verlaten eiland, dus niet Isle of Wight...) wordt verbannen, en mag dan 8 platen uitkiezen die voor hem/haar belangrijk waren, een boek (men krijgt de bijbel en het complete werk van Shakespeare kado van de Beeb...) en een luxe artikel... Het is een soort verkapt interview, een kijkje in het leven van..., maar het blijkt eigenlijk steeds weer onweerstaanbaar. Over de jaren heen zijn er duizenden mensen geïnterviewd, godweet hoeveel muziekstukken voorbij gekomen, de meest vreemde luxe artikelen en natuurlijk behoorlijk wat intrigerende boeken... En ergens vorig jaar zijn ze, voor zover te achterhalen uit het archief van BBC radio4, op podcasts gezet... Meneer G, die ook een fervent luisteraar bleek, is ze ongeveer allemaal aan het afgaan...

{Heb er net een aangezet, en het horen van de begintune zet me meteen weer terug aan die keukentafel in East Sussex...}

We spelen het soms wel eens: welke platen zouden wij kiezen, en welk boek zou mee moeten...
Mijn 8:
* the beatles - i feel fine {deze band is de rode draad door mijn leven... love those guys...}
* nirvana - the man who sold the world {moeilijk kiezen uit hun cd Nevermind, maar ik weet dat deze indruk maakte bij de Unplugged uitzending, ooit}
* the smiths - there is a light that never goes out/please, please, please let me get what i want/every day is like sunday (kan niet kiezen... wil ze eigenlijk allemaal!!)
* talking heads - slippery people {arty band uit amerika met intelligente songs die ook nog best grappig waren - zo gelukkig dat ik ze heb ontdekt, dankzij de zwager van mijn vriendin M, waar ik vaak moest baby-sitten}
* ramses shaffy - laat me {dikke keel muziek, mooie man}
* oasis - live forever (doet me heel erg denken aan de tijd dat ik pas moeder werd, toen ik me door de voor mij moeilijkste tijd van mijn leven sloeg...)
* waterboys - whole of the moon {in die tijd - 1985 - begreep ik dat ik nooit zoals mijn leeftijdsgenoten zou zijn, en dat ik mijn eigen pad moest gaan zoeken... tijdens een feestje van M's 16e verjaardag speelde dit en ik zat in een hoekje naar de tekst te luisteren... ik bedoel: duh...}
* bjork - venus as a boy (gewoon heel erg prachtig... bjork is een beetje mijn held...)

boek: jane eyre (misschien lees ik m dan wel uit...) - charlotte brontë

luxe artikel: pen en een heleboel schriften

echt

Toen ik vroeger nog jong was, betrapte ik mezelf heel vaak op het bedenken hoe mijn leven er Later uit zou kunnen zien.
Of meer: zoals het er uit zou gaan zien: nogal vastbesloten was ik hier over, toen.
In my mind's eye, dus...
Tot in detail...
Hoe mijn huis/appartement er uit zou zien, waar het op uit zou kijken, met wie ik er zou wonen (de kat) en hoe ik in mijn onderhoud zou gaan voorzien... Het huis van haar komt wel heel dicht in de buurt, al heb ik dus weinig tot geen aanleg (of geduld) om mijn leefomgeving ook daadwerkelijk zo te stylen... Of dat van haar... of haar... {en nou begin ik me een enge tuthola te voelen omdat ik me ga vergelijken met lui die heel andere levens hebben, andere kansen gehad en gewoon heel andere mensen zijn dan ik... maar dat terzijde...). Terwijl haar vastberadenheid om datgene te doen wat ze moest doen mij vaak invalt als iets waar ik graag wat meer van zou willen hebben gehad, toen ik jong genoeg was om Mijn Leven te gaan beginnen zoals Ik Het Wilde... Of dat van haar, tenminste in een film die ik over haar heb gezien...

Maar het is allemaal anders gelopen... Ook prima hoor, ik heb geen spijt, maar ik zag mezelf gewoon nooit moeder worden, en helemaal niet van vier mensen, en ik zag mezelf ook geen langdurige relatie hebben met meneer G, en in Roosendaal wonen, in een rijtjeshuis... Mijn baan in de natuurwinkel is zo ongeveer het enige wat een beetje doet denken aan die dromelarijen van vroeger... En misschien was ik in mijn mind's eye wel een heel andere Daan dan degene die ik in het echt ben... Misschien loop ik daar gewoon altijd spaak op, of zo... Dat je idee over wie je echt bent niet strookt met de werkelijkheid... Of misschien is dat ook wel een idee wat je aangeleerd krijgt...

Wanneer weet je wanneer je je echte zelf bent?!
(wanneer het goed voelt, zegt mijn innerlijke stem dan, keihard...)