- drie films -

wat Daan kan kan ik ook... Films kijken, en veel... Meestal samen met manlief, maar ook zonder, vooral het type cheesy (met Colin Firth, Hugh Grant, of allebei tegelijk in een film...). Maar degenen die in mijn lijstje mogen -deze week dan- zijn die zonder Hugh of Colin. Denk ik...

Hitchhikers guide to the galaxy Een vreemde gewaarwording: alle mannen die ik kende in Engeland, de gestudeerde, middle-class jongens die een mooie jeugd hebben gehad, vol kampeervakanties en zeilkampen, hadden bijna allemaal het boek van de film op hun boekenplank staan. Sommigen hadden daar dan ook de Lord of the Rings-trilogy (stukgelezen) en allerlei andere voor mij vreemde boekwerken tussen, in de laatste vijftien jaar gezelschap gekregen van Harry Potter, en hoewel die jongens ook allemaal heel netjes en voorbeeldig waren naar mij toe, bleken ze ook een beetje wereldvreemd te zijn. Op een heel fijne manier (heb die wereldvreemdheid intussen ook ontwikkeld)... Hitchhikers guide heb ik zelf nooit gelezen (ik lees eigenlijk niet zo heel veel) en ik ben ook heeeel erg blij met het feit dat onder de filmmakers van tegenwoordig een lading van die middle-class jongens zit die - met een heerlijk gevoel voor absurditeit en detail - de boeken hebben mogen vertalen naar het witte doek.

Onlangs heb ik de film in de winkel gevonden en samen met de kids - alle 4 - gingen wij er vorige week voor zitten. Chips erbij, en allemaal hadden ze op hun eigen nivo de grootste lol. En bleek Marvin de depressieve android nogal populair... Allen hadden (dankzij jaren oefenen met Doctor Who) weinig moeite met de vreemde verhaal-lijn, over Arthur Dent die net op tijd wordt gered, voordat zijn huis wordt platgewalst om baan te maken voor een snelweg. Dat blijkt small beer als blijkt dat de wereld er binnen een kwartier aan zou gaan om een inter-galactische snelweg te kunnen realiseren. Arthur wordt door een vriend van hem meegenomen naar De Ruimte, waar ze een lift krijgen van een vreemdsoortig ruimteschip. Daar zijn ze niet welkom, worden gedumpt en net voordat ze door hun voorraad zuurstof heen zijn, worden ze opgepikt door een iets vriendelijker ruimteveer. Een en ander word aan elkaar gepraat door Stephen Fry, de acteurs zijn ook een voor een super (Alan Rickman als Marvin) en ik denk wel dat hij nog regelmatig van de plank zal komen...
Het lied van de dolfijnen zit in elk geval al in ons repertoire....

Control Die van Anton Corbijn, inderdaad... Metselde bij mij de prachtige, doomy muziek van Joy Division, die ik tien jaar ervoor had afgeschreven als vreselijk, toen Alan een poging deed mij er bekend mee te maken. Het verhaalt over het leven van hun zanger, Ian Curtis, een stille, gevoelige jongen die op zijn beurt de muziek van David Bowie leert kennen en eigenlijk ook wel popmuzikant zou willen worden. Maar waar hij vandaan kwam werd je geen muzikant, daar ging je iets nuttigs doen, geld verdienen, gezinnetje beginnen... In eerste instantie was dat ook zijn weg, trouwde hij met zijn jeugdlief Debbie en deed een beetje in muziek, voor de lol, maar dat liep allemaal behoorlijk anders toen de band werd ontdekt en qua populariteit niet onder deed voor Sex Pistols en Buzzcocks, op dat moment de top in punkbands.

De film maakt op heel mooie, ingetogen wijze duidelijk dat de 'heisa' die samenhangt met faam niet bepaald aan Curtis was besteed, maar dat de keuze niet meer aan jou lijkt te zijn als je eenmaal flavour of the month bent. Heel langzaam gaat hij ten onder aan de druk, gaat zijn huwelijk diepe dieptes in. De sfeer is om te snijden. Al valt er ook behoorlijk wat te lachen, al meot je wel weten waar het dan zit (in de bios bleef het vaak ijzig stil, terwijl ik en manlief in een duek lagen...).
De acteurs spelen zelf de muziek, de acteur die Curtis speelt (Sam Riley) zingt ook zelf en het lukte ze, mede dankzij de prachtige beelden, om er een - voor mij in elk geval - onvergetelijke film van te maken.

Hilary and Jacky Over de zussen Du Pre, de ene een fluitiste die het prima kan maar nooit echt uit de schaduw komt van haar zusje Jacqueline, die over een gave beschikt om de cello tot leven te laten komen. Zij gaat roem en een zeer intereressant leven tegemoet en grote zus kwakkelt in de zijlinen zo goed als zij kan wat aan, om zich dan maar helemaal te storten op het gezinsleven. De film splitst zich af, concentreert zich eerst op ene zus, dan de andere, en langzaam aan leren we over de vreemde relatie tussen de twee. Hoe de jongere, zeer getalenteerde Jacqueline gebukt ging onder het feit dat ze haar grote zus niet had om op te leunen (briljant op de cello, hopeloos als ze op zichzelf wordt teruggeworpen).
Muziek is wederop prachtig, heel ingetogen, subtiel. Zeer mooie film, intelligent en gevoelig...