- woody -

Voordat ik mijn lief leerde kennen, was ik een eenzame fan van Woody Allen. Vond zijn films fantastisch in hun absurde humor, existentiële levensangstvragen en grappige visuele vondsten. De man blonk ook uit in (gedurfd in mijn familie) sexuele kwesties (hij had een hoop zeer herkenbare repressies!!), wat een film als Everything you always wanted to know about sex (but were afraid to ask) maakte tot een feest van herkenning en durf, voor een lief katholiek meisje als ik... (zouden er meer parallels zijn tussen intellectuele gasten als Allen en lieve katholieke meisjes? Eens gaan onderzoeken...),. Dit des te meer toen ik deze film op tv zag, een jaar of twintig terug, en er juist een vergadering aan de gang was bij ons thuis van de EHBO, waar mijn moeder toen van alles bij deed. Onze huisarts zat er ook bij, een jonge kerel nog, begin dertig, en die had na een half uur meer zin in de film dan de vergadering, en ik bleek ineens niet meer alleen in mijn liefde voor Woody Allen...

Voor velen is hij een irritante, zelfingenomen, navelstarende kletsmajoor die eens moet leren zijn mond dicht te houden en wat minder vaak naar zijn psycho-analist moet gaan, en soms komt zijn psycho-babbel ook mijn oren uit ('leef eens gewoon en praat er niet steeds zo over...'), maar op zijn manier weet hij altijd wel zijn vinger te leggen op waar het bij veel ouder/kind relaties (want daar komt hij toch altijd wel op uit) verkeerd is gegaan, of heeft hij een prachtige uiteenzetting over een huidige liefdesrelatie waarvan ik of van de bank rol van het lachen, of merk dat ik er door geraakt wordt vanwege de doeltreffendheid ervan... En misschien zijn die lui die hem een eikel vinden wel gewoon niet blij met wat hij terug reflecteert...

Die liefde voor Woody Allen films bleek een aspect te zijn in mijn intellectuele kant waar mijn omgeving heel erg weinig mee kon. Het riep bij mijn moeder bijvoorbeeld van alles aan weerzin op (nu begrijpelijk, toen moest er vooral tegen gerebelleerd worden) en dat ik uren in mijn kamer zat te lezen, in plaats van met mijn vriendinnen rondhangen, kon er bij haar niet in. Bij mijn 'vriendinnen' ook niet trouwens - die begrepen net zo weinig van mij. Ik genoot van de boeken die ik las, verdween in de films die ik zag, droomde van de werelden waarnaar ik kon vluchten als ik eenmaal oud genoeg was en vrijheid genoot. Weg uit het benauwende, vreselijke dorp waar ik opgroeide. Op naar een eigen leven met een eigen moraal en eigen regels.

Gisteravond keken we samen naar Annie Hall, een van mijn favorieten van hem, naast Sleeper, Manhattan en vast nog een paar die ik nu even niet kan bedenken... De films representeren een wereld die veel herkenbaarder is voor me dan de omgeving waarin ik opgroeide, me vriendelijker voorkwam, open leek te staan voor de vreemdsoortige manier van leven die mij voor ogen stond. Waar ik nu dus alweer verre van leef, maar dat is voorlopig oké. Het komt wel weer... Vanavond kijken we deel twee, als mijn lief dan ten minste zijn ogen wel kan openhouden...