- zonder plan -

Een ding waar ik steeds tegenaan loop is dat ik niet logisch na kan denken... A + B = C, dus is A + B altijd C... Terwijl in mijn ervaring A + B ook wel eens Y kan zijn, of G... Er is niet een waarheid, er is niet een antwoord, niet een zekerheid... Zou handig zijn, duidelijk ook. Lekker zwart-wit.

Ben nooit de beste geweest in het maken van plannen. Als ik dan al wat plande, dan liep het altijd compleet anders, omdat het leven nou eenmaal roet in het eten gooit - of confetti op de weg - zodat ik tot de conclusie kwam dat plannen en altijd logisch denken nogal zinloos was, en niet in mijn zakje met gaven was gedaan door mijn engeltjes... Wat erg prettig was toen ik de opleiding tot Activiteiten Begeleider volgde, waar plannen en doelstellingen uiteenzetten nog belangrijker was dan het begeleiden van activiteiten. Regelmatig liep ik aan tegen leerkrachten die het ook niet meer wisten en ik dacht natuurlijk dat het aan mij lag ('zie je wel, ik kan dit ook al niet...').

Ik heb geen doel in mijn leven, behalve dan een goede moeder zijn (onmeetbaar) en een gelukkig mens worden (haalbaar). (Dat wandelen van twee blogs terug een 'doel' is, was meer ironisch bedoeld... spottend met mijn eigen doelloosheid...). Ik plan eigenlijk helemaal niets, behalve soms een picknick, of een dagje uit, maar dan nog vergeet ik de helft. Het leven is een open weg waarop ik mijn wandeling maak (he, gatver, wat een naar cliché...). Met soms een zijweg nemend omdat daar iets moois te zien is, of iets te leren. Probleem is dat ik met mensen leef die graag zien dat ik wel eens wat plan, duidelijk ben en logisch nadenk. En lang heb ik me daar ook naar verwrongen, omdat ik die mensen graag in mijn leven had, dacht er niet zonder te kunnen. Dat ik hun waardering en goedkeuring nodig had, of in elk geval niet hun afkeuring of afwijzing zou kunnen verdragen. Maar dat bleek een onwaarheid.

Je kan ook mensen teveel op een voetstuk zetten in de hoop dat ze jouw redder blijken te zijn, iemand die je wel uit je problemen zal halen... En dan donder je geheid wel eens van je voetstuk af, omdat iemand anders je erop heeft gezet... Omdat je dingen zegt die - voor hen - niet logisch zijn. Best wel ego strelend zo'n voetstuk... Waarom zou je jezelf er vanaf laten halen, als men in jou iets prachtigs lijkt te zien? Fijn toch? Nee dus... Om op dat voetstuk te kunnen blijven voel je je haast verplicht om dingen te doen die die niet bij je passen, om die ander maar geen pijn te hoeven doen. Maar vroeg of laat merk je dat het niet meer klopt, voel je dat je in de planning van een ander wordt gezogen, en ga je te ver van je eigen weg af.

Je eigen pad weer zoeken dus. En vertrouwen dat het wel goed gaat komen. Al gaat het totaal anders dan je had gepland. Of niet gepland... Het leven nemen zoals het komt. Dan is A + B soms C, en soms ook niet...