brief ontmoeting

Met een paar mensen lukt het nog wel.

Lange brieven schrijven.

Van vele bladzijden.

Beslommeringen, dingen over de kinderen, mijn eigen dagelijkse dingetjes. Onzin. Wezenlijke zaken.

Heerlijk vind ik dat...

Een beetje als een dagboek bijhouden, maar dan ietsje gecens

ureerd. En je kan hem niet meer nalezen als het opgestuurd is.

En de brieven die weer terugkomen zijn heerlijke stukjes leven, inzichtjes in hoe die ander naar de wereld kijkt, naar jouw wereld.

Hun eigen beslommeringen, onzin en wezenlijke zaken...

Een kennis van me, waarmee ik contact hou via mail,

vond het onzin, brieven schrijven. Je kan de helft van de tijd de ander zijn handschrift niet lezen, en wat bedoelden ze hou eigenlijk echt? En hoe haal je iets weg als het fout is (deze methode misschien??)... weet wel dat hij me zat te plagen, maar het zette me toch aan het denken.

Hoewel ik zonder internet met hem bijvoorbeeld niet eens ooit weer contact had gekregen...

Geef mij maar een echte brief, met doorhalingen en krassen, en onleesbare woorden...