Nu ik eens echt in therapie ben, merk ik hoe vaak ik emoties wegstop. En hoeveel lagen eroverheen zijn gegooid, en hoever ik door moet peuteren voordat ik bij de echte emotie ben gekomen waar ik dan weer wat mee kan... Schokkend bijna... Maar wel heel fijn, omdat mijn therapeute heel goed is in doorpeuteren. Heeft ze voor doorgeleerd...
Vorige week bijvoorbeeld, moest ik iets maken van klei, en omdat het van geen kant lukte ging ze mij instrueren, maar dan op zo'n manier dat mijn moeite met kritiek en mijn twijfels over mijn eigen capaciteiten heel mooi naar boven kwamen. Heel duidelijk. Heel confronterend... Diep van binnen was ik boos, maar bij mij was daar blijkbaar een flinke kwak zelfmedelijden overheen gegroeid, omdat dat wel werd geaccepteerd thuis, en woede niet... Toen die woede er uiteindelijk wel uit mocht, voelde het alsof er ergens een stopte uitplopte... De opluchting was groot...
Uiteindelijk zou het de bedoeling zijn dat ik bij een soort van innerlijke kracht kom, stevig in mijn zelf kom te staan, duidelijk mijn grenzen aangevend en me niet laat beïnvloeden door anderen. En daar kom ik vast ook wel, ik voel dat ik er al best wel dichtbij ben, maar daar zullen nog wel wat gecontroleerde ontploffingen voor nodig zijn...
Voor wiens Engels wel oke is, is hier een leuk artikel te lezen
4 comments:
ik geloof dat ik precies weet hoe je je voelt...En ik weet zeker dat je goed bezig bent, jij komt er wel, stap voor stap! Alles wat je in het verleden ondernomen hebt om dichter bij jezelf te komen, al die puzzelstukjes zullen op z'n plaats gaan vallen. Mooi proces hoor, maar niet gemakkelijk! Maarrr...de rest van je leven ligt nog voor je, daar doe jet het allemaal voor, toch???!!
liefs Ingrid
:-)
Tja, hopelijk komt er een gebalanceerd mens uit, ooit...
Maar ik 'herstel' vrij snel hoor, en al het 'voorwerk' heeft echt heel veel geholpen. Maar af en toe is het wel heel erg confronterend. Dan dacht ik dat ik er al was, maar dan blijk ik er gewoon nog een laagje 'nep' overheen te hebben gegooid... Zucht...
ik denk nog steeds iedere keer dat ik er ben.....
Leven is gewoon hard werken, ik zie het als een reis, waarvan je niet weet wat je eindbestemming is, want wie weet wat je allemaal tegen zult komen en in plaats van rechtdoor, ga ik dan maar naar links... of toch naar rechts... en dan met 'n kronkelig bochtje toch weer rechtdoor......
juist...
x
Post a Comment