auto

sinds gisteravond hebben wij een Andere Auto.

de rode (rood/bruine) overjarige, uitgeleefde Ford is ingeruild voor een ietjes nieuwere Opel, iets groter ook, en hij is onweerstaanbaar comfortabel...

Vergeleken bij het oude bakkie wat we dus hebben moeten achterlaten bij de garage waarvan ik zwoor er nooit meer heen te gaan - die op de dijk aan het eind van de straat van mijn ouders ...

Die wordt gerund door een van de exen van mijn vriendin M, die mij aankeek alsof ik van Pluto kwam toen ik onze vorige Grote Auto inruilde voor de bejaarde Fiesta ('die familie spoorde toch al nooit...') ...

Die weigerde mij tegemoet te komen toen ik de apk-met-gedaan-werk niet in een keer kon betalen ("als we daar aan gaan beginnen...")...

Maar toen mijn vader aankwam met het verhaal dat hij een paar honderd euro van de prijs af had gekregen, en ik me bedacht dat wij tergend slecht zijn in het zoeken naar andere auto's (ze komen altijd op deze manier op ons pad, niet na maanden onderzoek en vergelijken, nee, omdat we er een nodig hebben en het 'wel goed voelt'...), zuchtte ik eens diep en gingen we toch maar kijken.

Nou ja...

Het blijft een auto, die ons van a naar b zal krijgen.

alleen nu met iets meer luxe en ruimte...

em tot de tijd dat ik precies die auto kan uitzoeken die ik wil,

staar ik nog maar even naar mooie plaatjes...

volvo van deze site

morris minor van deze

beetle van hier

2cv d'ici

MM :: cupcakes

eigenlijk staat mijn hoofd er niet zo naar, maar ik zal jullie toch op iets moois trakteren...

misschien wordt ik er zelf wel wat vrolijker van...

een van de blogs waar ik graag even ga kijken als ik echt helemaal zonder inspiratie zit, is die van Lilla Rogers. Door de Flow een keer op geattendeerd, en meteen in mijn lijstje gezet...

dingetjes van heur zelf - hier

een willekeurige andere kunstenaar - hier

en om de boel maar meteen totaal op te fleuren, een prentje, van een mevrouw die

Talitha Shipman heet...

vrij

een vrije zaterdag!!

yes, ze bestaan nog...

heb een lijstje met plannen, al weet ik uit ervaring dat dat een heel gevaarlijk woord is (zowat alles wat ik 'plan' gaat op een of andere manier helemaal anders, dus hou ik een behoorlijke slag om de arm hier... ik ga ze niet eens benoemen...)

over een heel andere boeg nu

{wolkje is weer weggewaaid}

::

hier luister ik op dit moment graag naar...

wolken

er hangt vandaag een zwart wolkje boven mijn hoofd...

maar die mag daar blijven hangen...

hij waait wel weer een keertje weg...

(een van de lastigste dingen die ik moet leren:

dat mijn zwarte buien er ook mogen zijn...)

uitzicht

een zalige woensdag vandaag.

niet te warm, niet teveel wind.

het zou best een fijne ochtend zijn om in de tuin te zitten, eventueel...

alleen is dit op het moment mijn uitzicht...

::

Felix zijn winkel, die gesloten is voor zaken op het moment...

(of wel: een oud buro wat uit elkaar gehaald is en ligt te wachten

tot het elders zal wordten gehuisvest...)

maandags moois

vanaf vandaag breid ik mijn maandagding uit naar moois.

Dat kunnen muziekjes zijn, maar ook gewoon dingen die ik tegen ben gekomen en die ik graag even in het zonnetje zet.

En ik begin maar meteen met onze nieuwe pjoeterhoek die sinds gisteravond in gebruik is genomen...

een fotoreportage...

surfing suds

trof van de week deze surf dudes aan in de keuken..

voorbeoordeeld

in nogal rap tempo raak ik van mijn vooroordelen af...

zo vond ik Nick en Simon heel erg. Volendammers (nog meer?!) met ambitie. Dus fout... zo was mijn oordeel. Maar na een bezoekje aan de wereld draait doorrrr (van de heren, ik wacht nog steeds op een uitnodiging...) blijken ze zowel best aardig als prima muzikanten. Vond hun liedjes best wel te pruimen, en ook hun vertolking van een Simon & Garfunkel lied klonk niet verkeerd... Dat ze een lied van hen hadden gekozen was al een reden voor een paar extra bonus punten...

En vanmorgen las ik in de gids een interviewtje met Georgina Verbaan...

Zij kon ook al geen potje breken bij mij. Een leeghoofdje die het vooral moest hebben van haar meisjesachtige charme, want van talent was weinig sprake... Geloof nog niet dat ze blaakt van op Anne-Wil Blankers of Linda van Dijk gelijkend acteertalent, maar na het lezen van wat ze te zeggen had, leek het in mijn ogen dat ze gewoon een lief meisje is, een chaotisch, charmant, lief meisje. En omdat ze eruit ziet alsof ze overal mee wegkomt, heb ik altijd een vreselijke hekel aan d'r gehad. Want ik kwam nergens mee weg, na mijn 30e... Zoals de meeste meisjes nergens meer mee wegkomen, tenzij ze 'opvallende' lichamelijke kenmerken hebben, en blond zijn...

Niet dat ik bitter ben, hoor....

of jaloers...

Zouden veel vooroordelen gestoeld zijn op jaloezie?

of een angst voor het onbekende?

Of onwil om de ander beter te willen leren kennen?

Of jezelf?

dapper

ergens, tussen al de blogs die ik volg, zat er eentje en die verwees naar een (Amerikaanse) site waar Dappere Meiden bijna dagelijks een hartje onder de riem krijgen, via hun mailbox. En omdat ik wel wat dagelijkse lieve woordjes kan gebruiken, melde ik me aan.

En nu krijg is dus bijna elke dag een mail uit Amerika, met lieve, ondersteunende, opbeurende woorden, in heerlijk Californische termen - en wordt ik steeds een beetje blij.

Deze zat er vandaag in:

Vertaling - kort door de bocht:

volg je hart...

Ook al lijk je een freak voor de mensen om je heen...

Iedereen heeft wel een mening over wat je doet, of niet doet met je leven, toch? Vandaag is de dag dat je buiten die meningen gaat leven en je eigen waarheden en dromen gaat omhelzen...

Als je al zo vaak dezelfde boodschap blijft horen van je innerlijke stem, dan komt dat omdat je hart niet opgeeft, en jij waarschijnlijk bang bent voor de mening van anderen...

Je gaat nooit iedereen gelukkig maken, maar je kan wel jezelf gelukkig maken...

Dus...

Deze Dappere Meid gaat haar hart volgen

Alweer...

vertrouwen

Kan je je kind teveel vertrouwen aanleren?!

die vraag zweefde vandaag in mijn hoofd. Waarom weet ik niet, er is nix gebeurd wat dat nou zo op mijn bordje heeft gelegd.
Hoewel - heb net iemand anders' blog gelezen, van een tijdje terug, waarin zij schreef over de manier waarop zij zich in relaties (vriendschap, liefde, zaken) gooit om dan vaker dan niet teleurgesteld te worden, de deksel op haar neus te krijgen.
vertrouwen beschaamd.
Alweer...
En dat raakte een snaar bij mij.

Dankzij mijn opvoeding sta ik niet erg wantrouwig in het leven. Ik ga ervan uit dat mensen het goed voorhebben met mij, tenzij anders bewezen. Want ik heb het ook goed voor met anderen. Ik wil het mooie van het leven zien, het goede in de mens.
Aan een kant
Aan de andere kant ben ik al behoorlijk vaak voor schut gezet, door zogenaamde vriendinnen op school, toen ik de leeftijd van onze jongste had. Echt zo op mijn bek gegaan, belachelijk gemaakt, dat er van vertrouwen weinig sprake meer was. Thuis werd dat met lede ogen aangezien - je vertrouwt ook veel te makkelijk - en er werden pogingen gedaan om mij te beschermen tegen de boze buitenwereld. En ik vertrouw veel vrouwen intussen ook niet... Vrouwen die datzelfde gevoel oproepen als die meiden uit mijn klas, die er een sport van maakten om mij onderuit te halen.
Op je hoede zijn.
Da's niet iets wat erg past bij mij.
Ik sta of bol van vertrouwen, of ik loop rond met een soort van verlammende angst.
Iets ertussen in lijkt nog niet te zijn gevonden...
{Terwijl een beetje voorzichtigheid helemaal niet erg is...}

En dan zie ik mijn kinderen die hun eigen weg proberen te vinden in die rare, soms betrouwbare, soms verraderlijke wereld om zich heen, tussen mensen die je wel en die je voor geen meter kan vertrouwen...

Ik zie hun verdriet als het fout gaat, hun verbazing, hun boosheid.
En ik weet dat ze ergens hun eigen maatstaf zullen vinden, hun eigen mate van behoedzaamheid.
En ik hoop dat hun vertrouwen niet teveel zal worden gekrenkt...
En ik hou mijn adem in...

heilge draal

in het engels is daar een heel leuke uitdrukking voor...

beating about the bush...

procrastrinatie, in heel moeilijk nederlands
{In niet bestaand nederlands, eigenlijk, volgens de spell check..
maar dat terzijde...}

Nee - beating about the bush is heel geschikt.
uitstellen dus.
dralen.
honderd andere dingen doen behalve datgene wat je zou moeten doen.
dertig dingen zeggen behalve wat je wil zeggen...

mijn gekozen activiteit van vanmorgen.
hm...
tijd voor Beslissingen.
Na een kopje koffie dan...

id kaartje

het leven gaat maar om een ding: jezelf identificeren...

volgens Yogi Tea dan.

zou het dat zijn?

Je identiteit vinden, weten wie je bent?

want dan is het allemaal niet zo heel lastig, toch?

{tenzij je een lastig te identificeren identiteit hebt, zoals ik vind van die van mezelf...}

Weten wie je bent, waar je over gaat, wat je wil...

voelen wat goed is, en wat niet, en daar naar handelen...

er schijnen mensen te zijn die daar gewoon geen last van hebben, of moeite mee.

heerlijk lijkt me dat.

vooralsnog zwiep ik van de ene naar de andere, hopende dat ik er ooit mijn vinger op kan leggen...

tot die tijd: een liedeke

slaap

dat een nacht ergens over slapen veel goeds kan doe wist ik al wel.

Ook dat ik het niet genoeg in de praktijk breng...

gisteravond zou ik een heel verontwaardigde blog over het songfestival schrijven, omdat het allemaal zulke sky radio muziek is wat wint (tja, het is toch een beetje de Algemene Smaak van Europa, dus wat kan ik anders verwachten?!), dat de liedjes die een beetje vreemd of anders of 'kleinkunst' of theater waren geen schijn van kans leken te hebben, maar bij het ontwaken dacht ik aan een aantal dingen, een heel onrustbarend 'iets' (voor mijn Gemoed dan) en dat hele songfestival zat er niet meer tussen...

Nee, het kon me allemaal geen hol meer schelen.

Terwijl we gisteren met zijn allen toch best wel hebben gelachen en van alles vonden en vooral dat al die Baltische en Balkan landen zulke troep maakten (behalve Moldavië en Bosnië dan, in mijn ogen...). En dat het een schande was dat Ierland ergens in het midden was geëindigd. Want wij vonden die twee springerige gasten met hun maffe haar toch wel de beste.

Thing One en Thing Two heetten ze al.

Van The Cat In The Hat...

Maar ja.

Volgende ochtend hè.

Het zal allemaal wel...

Zit meer in mijn maag met wat er wel in mijn hoofd hangt...

ongeduld

had ik al eens verteld dat ik er achter ben gekomen

dat ik nogal ongeduldig ben?

Nee?

Nou, bij deze dan...

Ik ben heeeel ongeduldig...

Vast nog niemand opgevallen...

een voorbeeld:

Onze oude speelgoedkast (had meneer G besloten) moest eruit, want met het speelgoed werd niet meer gespeeld en het nam wel wat plek in, dus besloot ik -aansluitend- om van de oude kast (door mijn pa gemaakt) het compjoetertafeltje te maken wat we in Ikea niet konden vinden... Gewoon de pootjes korter zagen, een helft eraf halen, een blad erop (van een oude kast van Felix), verhuizen, en hupsakee - wij hebben een nieuwe, totaal unieke compjoeterhoek....

In mijn hoofd dan, want voordat dit alles is bewerkstelligd, gaan er wel wat vloeken, zuchten en dagen overheen... Want poten rechtzagen, daar moet je voor hebben doorgeleerd.. En De Rest Van Het Speelgoed Wat Overblijft Een Plekje Geven, daar gaat ook veel meer tijd overheen dan mij lief is... En dan is de kamer een zootje totdat werkelijk alles een plaatsje heeft gevonden... En de muur die blootkomt blijkt al drie keer te zijn overgeslagen bij de verfbeurten in de tussentijd (onze muur is geel en groen en wit geweest voordat het het huidige blauw kreeg opgesmeerd)... De kilo's spinneweb-en-stof mogen opgestofzuigd...

Kortom - allemaal dingen waar een stuk ongeduld als ik niet op zit te wachten...

Poten van het tafeltje zitten intussen in de achterbak van de auto, omdat mijn pa zo'n zaag heeft die wel recht kan zagen (en 40 keer sneller dan ik met een bot en roestig exemplaar). De verf moet ik nog opsnorren in de schuur, anders zit er een ritje Gamma op. En het speelgoed wat verkocht gaat worden op de braderie bij opa en oma heeft een plekje gekregen in de schuur... En ik ben niet een keer ontploft...

Yeay!!

rond gerobinned

een paar dingetjes voor Cynni

inn verband met het Round Robin Notebook Project...

mm :: moeders

aaaaahh!!

helemaal mijn maandag ding vergeten!!!

Kan ook niet echt een thema in mijn muziekskes ontdekken, maar nu schiet me dan toch iets te binnen...

Gisteren was het immers moederdag, dus waarom geen moeder-thema?!

deze vond ik op de tube, maar ik geloof niet dat er eentje tussenzit die overloopt van vrolijkheid en positiviteit...

Hm... nou ja, het komt uit een goed hart, zeggen we dan...

zwoegen en zwijmelen in zeeland

zo.

die zit er weer op...

Onze jaarlijkse week van Zon, Zee, Zoute wind (veel en hard) en Zand-in-je-sokken in Zeeland...

We hebben genoten van wandelingen, van een nieuw ritueel, van Middelburg en Domburg, van taart en ijsjes, van stilte en heel veel lol...

een paar foto's

ter ere van Otto's 15e verjaardag hadden we besloten dat het misschien een leuk idee was om een geluksballon op te laten. Gewoon, omdat het een leuk ritueel is. Dus togen we tegen zonsondergang naar het strand (een wandeling van een kwartier), hoopten dat de zwakke wind zwak genoeg was, zetten de fik in het brandertje, lieten het na een paar minuten los, en zagen het weer terug op het strand waaien... De zwakke wind - voor Zeeuwse begrippen - was veel te sterk... Acht pogingen later gaf zelfs Otto de moed op en lieten we het ding uitbranden op het zand... Oh well... Het is maar een symbool - diep in zijn hart zullen al zijn wensen wel een eigen ballonnetje vinden...

In het pikkedonker gingen wij weer terug naar de caravan... Blij en voldaan...

Zelfs de laag overvliegende vleermuis kon de pret niet drukken....

over beltaine en green men...

heb het nog steeds nooit gehad over het leukste jaarlijks terugkerende weekend in Hastings, de stad aan zee in GB waar ik lange tijd heb gewoond...

Elke eerste maandag in Mei, namelijk, houden ze daar het jaarlijkse voorjaarsritueel - The Jack in the Green - waarin een met takken en ander groen spul bekleedde man door de Old Town wordt gevolgd door een hoop hippies en morris dansers en allerlei in vreemde gewaden gekleedde personen die dan bij de ruïnes van het kasteel zingen en dansen en wachten tot het moment daar is waarop de Green Man uitgekleed wordt ('vermoord') en de takken - gezegend en wel - aan aanwezige dames worden uitgedeeld. Die schijnen dan nog vruchtbaarder te worden... (ah! vandaar...)

Een heel gezellige bedoening allemaal, heel heidens en heerlijk gestoord. Zoals vaker krijgen in Engeland dit soort tradities een heel plezierige en iet al te serieuze, tongue in cheek benadering (vind hier veel folk tradities zo ernstig...). Er vloeit dan weer wel veel bier, dan wel...

Las net bij haar al een uitleg over het Beltaine wat deze dag ingaat, en op deze site kan je met een beetje Engels nog meer lezen over hoe het in Hastings dit weekend zal gaan, en leuke foto's bekijken in de Gallery...

Ik mis het nu al...

foto van deze site

bovenste foto van deze site

En omdat dit er in de verte iets mee te maken heeft, deze clip van Fleetwood Mac