soms bak je iets en dan heb je echt geen idee of het wel gaat smaken. gisteren was dat gebeurd met een cake naar recept uit een boekje ooit van Ikea. maar dan iets aangepast het zag er vreemd uit, maar smaakte heerlijk. en de dag erna, nog lekkereder...
* eerst de meel, bakpoeder en specerijen door elkaar mixen
daarna de boter, suiker en eieren mixen tot een geheel, dan een deel van de meelmix tot het is opgenomen in de botermix.
* potjes zure room er doorheen roeren, de rest van de meel erdoor, in een ingevette ovenschaal proppen, potje uitgelekte kersen of ander {vers} zacht fruit er bovenop en in de oven bakken {40 minuten op 180 graden}
nou, er begint vorm in te komen, hoewel dat lastig te zeggen is na twee keer.
in de Flow van even terug stond iets over 365-dagen-uitdagingen, en er werden allerlei blogs genoemd die er ook een hadden, van het maken van gummetjes tot het haken van granny squares.
en mijn interesse werd gewekt na het lezen van de 365 tips die werden gegeven en ik er de dagelijkse foto in las. Die werd het voor mij.
In de film Smoke met Harvey Keitel (ook genoemd in het artikel - hoe on-origineel kan ik het nog bedenken!?) neemt hij dagelijks een foto vanaf hetzelfde punt, op dezelfde tijd, en hij heeft dus fotoboeken vol met de resultaten ervan. En het heeft wel iets, iets tijdloos, dat vastleggen van eenzelfde plek, met steeds weer andere mensen die voorbij lopen. Het registreren van het voorbij gaan van de tijd...
Maar dat ga ik dus niet doen, dezelfde foto maken elke dag. Nee, het wordt wel een foto van de dag, maar dan elke keer wat anders. Ik ga een poging wagen, zien hoever ik kom voordat het saai wordt...
dat er zoveel culturele verschillen zijn tussen landen die in de EU zitten, maar gescheiden worden door - bijvoorbeeld - de Noordzee, gaat er bij veel mensen om mij heen niet in... Dat blijkt wel uit het moeizame gedoe met landen als Griekenland en Spanje, die heel anders boekhouden dan Hollanders of Duitsers... Of die een heel ander idee hebben over volksvermaak dan wij hier in het Noorden...
maar ook kleinere dingen, waar ik zelf heel vaak tegenaan loop, zoals Duidelijk Zijn... Of meer: Duidelijk te Definieren...
In mijn jaren in Engeland heb ik daar nog nooit 'last' van gehad, van mijn wazigheid, dat ik niet graag ergens een Vaststaande Mening over heb, of dat ik zowel van klassieke muziek hou als van harde rockmuziek (bij mij stonden Bach en Van Morrison netjes in dezelfde cdkast als Nirvana en Pearl Jam). Bijvoorbeeld. Echt niemand die daar aanstoot aan nam. Want er was verder niemand die ik daar kende die wel duidelijk te definieren was. Iedereen leek aan elkaar te hangen van contradicties, en dat was gewoon oke... Wat heerlijk voelde dat, vanaf de eerste dag dat ik er was. Ik kon gewoon mijn wazige, warrige, meningloze zelf zijn....
Tot ik dus twaalf jaar geleden terug hierheen kwam en het plotseling wel de bedoeling was dat ik Duidelijk te Definieren ben...
Balen als een stekker dus. Want zo zeker als ik zou willen zijn en er lak aan hebben zat er toen nog niet in... Dus volgden jaren van onzeker zijn, van twijfelen aan mezelf, van het vinden van een stempeltje waardoor het klaar was wie ik was/ben. Net als mijn vriendin M (dreadlocks, gekleurde, maffe kleding, zeker van zichzelf, dus een Artistieke Alternatieveling) makkelijk te omschrijven is en daardoor wel oke blijkt, maar dat ben ik dus niet...
Natuurlijk maakt het allemaal niet veel uit. Ware het niet dat ik bijna dagelijks voel dat ik onzichtbaar ben...
ik wacht op de dag dat het me geen hol meer kan schelen... Maar dat zal wel teveel duidelijkheid vergen...
vreemde - en verder totaal onbelangrijke - gewaarwording deze week:
van de twee verse penvrienden (ja, heel erg tienerig...) die mij hebben teruggeschreven (zeer leuke brieven, baai de wee) hadden ze allebei hun brief getikt & geprint...
waarbij ik me afvroeg:
Waar is de handgeschreven brief gebleven?!
Is iedereen zijn handschrift echt zo onleesbaar geworden (bijgeleverde uitleg) dat het echt alleen maar mogelijk is om het netjes gespelcheckt en uitgeprint op te sturen?
Fijn hoor, het leest inderdaad lekker handig, maar een van de dingen die ik altijd tof heb gevonden aan het schrijven met anderen waar ook ter wereld, is het ontcijferen van die vreemde handschriften.
Het is iets heel persoonlijks, iets wat alleen van diegene is, en het kon mij helemaal nix schelen hoe hanenpoterig het erbij stond op die vellen papier... Alsof je een klein beetje van hem/haar bij je op je schoot of tafel hebt liggen... en: alsof dingen nu - omdat het kan, door de voor (ongeveer) iedereen beschikbare technologie - dus ook perfect zou moeten, alsof de imperfectie van 'lelijk' handschrift tegen de regels is geworden...
Jammer, maar kennelijk ook weer een teken des tijds....
zag gisteren in de gids dat er een 'samenvatting' zou zijn van Pukkelpop, op Kanvas.
Vroeg me af hoe dat zou gaan worden, dus ging de tv aan en bereidde ik me voor op veel verdriet, nabeschouwingen en dergelijken... een beetje deelgnoot worden van de ellende die dat schijnbaar toch wel heel toffe festival had doorgemaakt.
maar in plaats daarvan kregen we een docu te zien over een band die daar zou gaan headlinen:
Foo Fighters
Yeay...
omdat het maandag is, een selectie die niet snoeihard klinkt...
soms kom je mensen tegen die precies het leven lijken te leiden wat jij graag zou leven, of op de plek wonen waar jij jezelf altijd zag...
De camping waar opa en oma een paar dagen staan met de kids, net buiten de stad, zo tegen de Belgische grens aan, wordt bestierd door hen - zij wonen op precies die plek waar ik mezelf al jaren zie wonen, in een schattig oud sfeervol (dus veel hout, maar niet te claustrofobisch) huisje buiten, met een joekel van een tuin (die ze nu dus tot camping hebben verbouwd), met een rust en ruimte waar ik helemaal blij van wordt... Met een sfeer die ik altijd heb gezocht en soms wel eens vindt, af en toe, en dan heel gelukkig even probeer te onthouden hoe dat voelt, om het later nog eens terug te kunnen halen... Het zijn heel lieve, leuke mensen, met heel leuke, lieve kinderen, heel erg ondernemend (dus niet zoals ik ben... of meer: mezelf zie...) en met een energie die ze ergens uit een geheim putje scheppen... Zo lijkt het tenminste...
Pops is helemaal gelukkig met de paarden die ze mag voeren en waar ze soms op mag rijden, Fey rijdt al dagen rondjes op de skelter (een van de velen) en ziet eruit alsof hij nooit anders gedaan heeft, en ik loop kwijlend langs alle hoekjes en mooie planten, en waan me heel eventjes bewoner daar....
volgens mijn vriendin Sarah in Engeland bevind ik me ermee in goed gezelschap.
Simone de Bouvoir deed het, en J.K. Rowling deed het, en ene Natalie Goldblum (schreef veel over Zen Boeddhisme)... En er zullen er vast nog wel een paar anderen bij zitten die het doen, of deden... Want het is zo prettig, en rustgevend en wat al niet meer...
Wat deden zij dan?
Schrijven. Gezeten aan een tafeltje in een restaurant, of bistro, of cafe... Niet thuis, aan een buro, met een lampje erboven of de kat die aan je voeten ligt (had ik maar een kat...), nee, in een openbare ruimte met een bloknote voor je neus, waar andere mensen rondhangen en met nieuwsgierige blikken soms jouw kant uitkijken. Met een (leeg) kopje koffie wat al een uur naast je op je tafeltje staat, en een bordje waar de kruimels liggen van de croissant die je misschien anderhalf uur ervoor hebt opgegeten.
Het heeft ook wel iets romantisch, die eenzame schrijfster die daar aan dat tafeltje haar gedachten vorm zit te geven, en geen behoefte heeft aan wiens gezelschap dan ook... maar het toch wel prettig vond dat er mensen rondlopen...
wanneer ik dit precies ontdekte weet ik niet, maar het zal in de tijd zijn geweest dat ik in Breda op school zat, en wel eens een tijd moest wachten op de bus, of gewoon nog geen zin had om naar huis te gaan en nog een kopje koffie nam in een van de vele restaurants/bistro's (hoe heet in godsnaam een drink/eetgelegenheid waar ze niet perse sterke drank serveren of geen vette happen aanbieden?!) en ontdekte dat ik mijn gedachten (die ik tot dan toe vooral toevertrouwde aan mijn dagboek en een maffe vriendin die op dat moment een van de weinige levende wezens was die mij snapte) ook in een schrift kon zetten en er verhaaltjes van kon maken, of gewoon wat dingen die in mijn (veel te volle) hoofd rondwaarden kon opschrijven, gewoon, om het kwijt te zijn, of er kaas van te maken, of om eindeloos brieven te schijven naar mijn vriendje in Duitsland, of andere penvrienden, en dan is zo'n bistro (klinkt lekkerder) een best wel fijne plek waar je gewoon even kan zitten en schrijven zonder dat er iemand komt vragen wat je aan het doen bent... En dat is eigenlijk altijd zo gebleven. Zelfs toen er kinderen kwamen. Dan stond de buggy naast het tafeltje (al werd het geschrevene behoorlijker korter...).
Maar tegenwoordig kan ik me weer helemaal toewijden aan bistro-schrijven, waarbij op dit moment die van de V&D het fijnste blijkt. Lekker licht, fijne aankleding, heerlijke koffie en croissants, lichtelijk geïntrigeerd 'publiek' (zò nieuwsgierig...)... En waan ik mij in plezieirg gezelschap, met Simone en J.K...
***
en hoewel het er weinig mee te maken heeft, maar haar naam er in voorkomt, en ik het een heerlijk nummer vindt....
soms bak je iets en dan heb je echt geen idee of het wel gaat smaken.
