Tuesday 11 October 2011

gelukkig, maar...

Als iets me duidelijk is geworden deze week, is het dat ik gemaakt ben voor de herfst...

Niet voor de zomer, met zijn hitte, en extraverte mensen die luidruchtig genieten van de zon en de mogelijkheid om in weinig verhullende kleding rond te lopen.
Niet voor de winter met zijn bittere kou, hoewel dat ook wel zijn charmes heeft...
Niet voor de lente, ondanks dat ik diep kan genieten van de ontluikende wereld, kleuren die weer tevoorschijn komen...

Nee, mijn seizoen is de herfst.
Onstuimige wind, donkerder wordende dagen, langzaam terug naar binnen gaan...
Sinds het weer omsloeg, vorige week, voel ik me gelukkig...
De wandeling die we maakten, de kinderen en ik, afgelopen zondag, deed me denken aan de gelukkigste tijden die ik voelde in East Sussex, wandelen door oude bossen, of starend naar de zee, met de wind die door haren danste, helemaal bij mezelf zijnd, helemaal afgezonderd... Helemaal tevreden...

ik wil terug...






6 comments:

li-lisette said...

hier hetzelfde hoor, Daan! Ik kan echt helemaal in mijn nopjes zijn met zo'n donkere regendag als vandaag!!! Heerlijk! Kaarsje aan, alle feesten voorbij, lekker prutsen in huis met de wind aan de ramen rammelend….

Daan said...

gelukkig maar, anders was ik zo alleen...

xxx

Kati said...

Mooie header. En ik voel t zelfde, ben een echt herfstmens, dus ja mijn seizoen is aangebroken, heerlijk!

Daan said...

wat een stel melancholen zijn we hier bij elkaar.....
;-)

xxx

li-lisette said...

nouou, melancholie associeer ik toch meer met zwelgen en treurnis.. maar ik kan echt stralend door de regen fietsen!! (Hoewel na vandaag voor de 4e keer kliedernat te zijn geregend, jas wordt niet meer droog tussendoor, belde ik net mijn afspraak af, waarvoor ik vanavond weer een half uur door de regen moest en later op de avond weer terug. Was toch net iets teveel van het goeie… ;-)

Daan said...

ja, van teveel regen en er doorheen moeten fietsen wordt ik ook niet erg blij, maar om nou te zwelgen, nee, ik geloof het niet... melancholisch zijn is niet altijd zwelgen, toch... kan wel, hoeft niet... Zie het zelf meer als een soort van intens ingetogen zijn... de online encyclopedie heeft het over zwartgallig zijn en zo... hmm...