zo'n vrouw

Zij was er kennelijk zo een...

Zo'n trieste vrouw waar ze wel eens over las in de Libelle bij haar moeder thuis, zo een die niet uit een relatie kon stappen die op een of andere manier niet werkte, maar waarin geen van beiden de stap durfde zetten om er iets aan te doen. De realisatie druppelde langzaam binnen, terwijl ze de afwas deed. De borden en kopjes die door hem waren vuil gemaakt, gisteravond laat, en die zij weer mocht schoonmaken. Alweer...

Ze wist niet of ze boos moest zijn, of welke emotie ze nu eigenlijk voelde. Ze voelde zich verdoofd, lamgeslagen na jaren zoeken naar redenen waarom ze wel gelukkig was, waarom ze zich wel tevreden voelde binnen haar huwelijk, maar de put was leeg. Ze haalde nu alleen maar modder naar boven, de rotzooi die ze zo lang had genegeerd.

Inderdaad, hij was degene die haar een reden had gegeven om te geloven dat er een weg was uit de grauwheid die haar leven toen was, en hij hielp haar om zichzelf te zien als een vrouw die de moeite waard was, gewoon, omdat hij dat vond. Maar de opwinding die dat toen gaf, had al jaren geleden plaats gemaakt voor iets dat leek op vanzelfsprekendheid. Er miste iets, en ze durfde niet toe te geven wat het was.

Het droogrekje vulde zich gestaag met de koffiekopjes en bierglazen, en ze zuchtte diep. Ooit had ze gedroomd over een gepassioneerd leven met een mooie man, eentje die wel leek op haar man, alleen was deze helemaal gek van haar, een beetje zoals je ze in romantische films zag. Zoals je ze kennelijk alleen maar in romantische films zag. Een domme dromer was ze, wist ze van zichzelf. Een dromer, met haar hoofd in een wolk, fantaserend over een leven vol moois en een lieve, maar toch hartstochtelijke man die met liefde en plezier een haardvuur in elkaar toverde, waarbij ze zouden zitten en praten over het Leven en van alles en waardoor ze zich vurig aanbid wist...

Hij had nog nooit gezegd dat hij van haar hield. Soms, dan hoorde ze hem zeggen dat hij om haar gaf, en dan klonk het meer alsof hij met een pistool tegen zijn slaap gedwongen werd haar weer eens gerust te stellen. Ze wist het toch wel, dat hoefde hij toch niet elke week tegen haar te zeggen? Ze wist ook wel dat hij moeite had met het laten zien wat hij voelde, dat zijn liefde tonen hem net zo makkelijk afging als bij haar het geven van een voordracht aan een collegezaal vol tieners... En daar had ze al vijftien jaar rekening mee gehouden. Ze had het in het begin wel eens aangekaart, geprobeerd hem te laten praten over hoe en waarom, maar de kilte die dan in de kamer hing was het haar niet meer waard geweest, dus liet ze het gaan, en werden ze na verloop van tijd, nadat hun twee kinderen steeds meer hun eigen gang gingen, maatjes. En niet meer dan dat...

En dat zou vast en zeker prima zijn geweest - ze voelde zich vereerd dat hij tenminste in haar heel soms durfde vertrouwen, als was zij klaarblijkelijk de enige vrouw in de wereld die deze eer toekwam - als ze nooit had gevoeld wat ze vorige week ineens voelde. Dan had ze geen vergelijkingsmateriaal en kon ze fijn verder met haar leven op half. Maar het was er wel, en nu was zij behoorlijk verward, en bleef het gestalte van de Man in Kwestie koppig steeds terugkomen in haar gedachten... Vervloekte Man in Kwestie!! Waarom moest uitgerekend hij de leerkracht voor keramiek vervangen die nu afwezig was wegens een burn-out?! Maar nee: het lot had anders bedacht en maakte dat hij zich kwam melden, vorige week, op haar kantoor, waar ze de administratie van de middelbare school - voor een deel - onder haar hoede had. En meteen al, toen hij zich voorstelde en vroeg waar hij moest zijn, voelde ze zich warm worden van binnen. Hij lachte zo mooi, vooral naar haar... De rest van de week bleef ze hem tegenkomen, en ze kregen een gesprek over een theatervoorstelling waar ze allebei heen zouden gaan, en ze voelde zich weer net een tiener - niet veel ouder dan haar jongste zoon. Hij raakte haar wel eens aan, terwijl hij praatte en dan voelde ze een lichtflits in haar hoofd.

Ze haalde het stopje uit de gootsteen en veegde het aanrecht schoon. Potjes pindakaas en chocopasta gingen in het daarvoor bestemde mandje in de kast, en de koffiebus zette ze in de koelkast. De blauw met groene bloemetjesmok die ze ooit van vakantie had meegebracht stond klaar voor de koffie uit de kan. Ze spoelde de gootsteen schoon en veegde de laatste kruimels eruit, waarna de poetsdoek in de wasmachine werd gegooid, en ging zitten op de stoel die naast de verwarming stond. Uit haar broekzak haalde ze het papiertje. Zijn telefoonnummer stond erop. In potlood. Als ze hem zou bellen, zou ze nooit meer zo'n vrouw zijn... Niet zo'n triest, maar zo'n andere... En wat had ze liever?

vallend geloof

moet kennelijk even reageren op het stukje van Kati, in haar krabbels over 'geloven'

Zoals zij en vele anderen hier in Brabant, groeide ik op als een lief Katholiek meisje, met het lef niet om wat ik hoorde en zag om me heen - in de kerk, in het dorp, bij vrienden - in twijfel te trekken. Ik deed het gewoon niet... Ik voelde me veilig, denk ik, in de wetenschap dat er een kleine gemeenschap was waarbij ik hoorde, die mij tot een van hen zag.
Tot ik natuurlijk de puberteit inging en ineens alles in twijfel trok. Alles...
Mijn familie, mijn kerk, mijn veilige haven, de hele samenleving - alles voelde ineens alsof het me een loer had gedraaid, nergens voelde ik me nog veilig en geliefd... En met het geloof had ik het al helemaal gehad... Waarom zou ik een verhaaltje geloven over Adam en Eva, of Jezus en al zijn kunstjes, over een God die overal een oordeel over had?! Het klopte allemaal niet meer, en voor mij hoefde het voorlopig niet...

In Engeland heb ik nog even een poging gewaagd, in het kerk-gemeenschapje tussen de dorpjes van
East Sussex in, in samen-zijn met voormalig Ierse emigranten en de Franse au-pair die ik had leren kennen, maar echt werken deed het niet... Ik hoorde er niet tussen... Het gevoel was er  niet meer...

Want wat geloof je dan, als je gelooft? Is het een vertrouwen hebben in iets buiten jezelf, wat je overal doorheen sleept, in tijden van crisis en nood? Of is het die oordelende man ergens op een wolk, die jouw daden in de gaten houdt, en die jou op een soort van Goed Pad houdt? Of geloof je daar niet in maar ben  je bang dat er niets zal zijn als je dat hardop toegeeft, bang voor het Grote Niets? Want het is natuurlijk veel veiliger om de schuld op iemand anders te steken, als iets vreselijks gebeurt, zelfs al is het God, in plaats van de volledige verantwoordelijkheid van jouw leven door jezelf op te eisen... Dat wordt zelfs beschouwd als zijnde arrogant...

Want ook ik voel dat er een kracht is buiten mezelf die dingen kan laten gebeuren, die dingen mogelijk maakt, die zorgt dat waar ik me op focus ineens waarheid wordt... Is dat God?
Ook ik voel dat je niet zomaar alles mag en kan, zonder dat er  - noem het karma - een retributie komt wanneer ik over de schreef ga... Is dat God?

Mijn geloof is dat 'God' uitgevonden was in een tijd dat kerkelijke leiders vonden dat mensen iets herkenbaars nodig hadden om zich mee te kunnen identificeren, bang voor te zijn, om ze er onder te houden, maar wanneer ik lees over Boeddhisme, of Taoisme, of een ander {naamloos} spiritualisme, voel ik dat de kracht die diep van binnen in je zit, het 'goed' en 'fout' wat je in je leven hebt geleerd, en het prachtigs wat de evolutie van de wereld heeft gemaakt, dat dat allemaal God mag heten, en dat geloof iets is wat je voelt voor het Leven en je Lijf en de Liefde die je ervaart...
Dat het allemaal al Go{e}d is...

mm *groen*

de laatste van deze maand...

vorige keer stopte ik bij Kula Shaker, een nogal Britse band, die eventjes belangrijk was in de popgeschiedenis aldaar. Zij stootten Oasis - een andere nogal Britse band - van hun sokkeltje af, omdat hun cd plotselig niet meer de snelst verkopende was. Oasis werd weleens om minder belangrijke dingen heel pissig...

dit nummer schijnt in antwoord geschreven te zijn op een nummer van Nirvana {i hate myself and i want to die... dat soort vrolijks...} en daar luister ik ook heel graag naar... Fijn, Gallagher bro's...

In een docu over Nirvana een jaar of vijftien geleden kwam ik tot de prettige realisatie dat Kurt Cobain best wel goed bevriend was met Michael Stipe, de zanger van de band uit het allereerste klipje van deze ketting... En zo zijn we weer rond, met een van hun mooiste liedjes, van Green, uit 1988, toen ik ze ontdekte en zo gelukkig was met ze... Hem...

dramatisch

velen van ons - en hier schaar ik mezelf onder - houden wel van een beetje drama in het leven...
het geeft ons het idee dat er meer is dan de gewone, saaie, vervelende routine van alle dag...
het geeft ons aandacht van anderen, zij die ons even zielig vinden, of juist heel stoer, en dan kunnen we er weer even tegen...

Er zijn ook mensen die dat vervelend vinden en jou een aandachtstrekker, en je mijden, of veroordelen. Waarschijnlijk omdat ze hun eigen aandachtstrekker gespiegeld zien en dat vinden ze dan niet zo prettig... Iets waar ik mezelf wel eens op betrap als ik een kennis haar drama zie uitspelen en er een beetje moe van wordt... En dan moet ik terug naar mijn eigen drama's en toegeven dat ik het zelf ook vaak uitlok. Of voor opensta...

Even geleden kwam ik erachter dat mijn leven niet compleet is zonder af en toe een flink drama... Een verliefdheid die nergens heen gaat, me zorgen maken om iets wat zichzelf gewoon uit zal spelen, maar wat mij even bezighoudt... Zwelgen van verlangen naar plekken waar ik me gelukkiger voelde maar die ik alleen heel soms kan bezoeken... of naar momenten die nu even niet in mijn leven zullen zijn...

Bijna ben ik af van het gevoel dat ik een stomme aanstelster ben, zoals mij lange tijd geleerd was. Bijna voel ik dat het gewoon bij mij hoort, en misschien vind ik binnenkort een manier om er uitdrukking aan te geven zodat ik vaker een gevoel van voldoening heb... Dan kan ik het ook gewoon hebben van andere drama queens {m/v} en kan ik weer iets van mijn lijstje strepen...

'look at me

look at me

look at me now

it is fun to have fun,

but you have to know how...'

uit: The Cat In The Hat - Dr. Suess

dingetjes

mooi :: de plaatjes op deze site

*

leerzaam :: mediteren

zelfs als het op zijn antroposofisch gaat...

blijkt toch wel erg te lijken om gewoon mediteren

de rust in mijn hoofd - zelfs voor maar even - is heerlijk

*

zin in :: mijn spelt-croissant 

die op me ligt te wachten tot morgenochtend...

*

muziek :: battery kinzie - fleet foxes

*

film :: the artist

vorige week - vrij onverwachts - gezien in breda

prachtig eerbetoon 

aan de stomme film van begin vorige eeuw

*

tv :: call the midwife

best wel grappige serie op de BBC (where else...)

over vroedvrouwen net na de 2e WO

*

website :: right brain planner

was er ooit op gestuit op zoek naar ideeën voor art journals,

maar bleef hangen voor de inspirerende stukjes van de schrijfster...

*

mooi werkje van deze kunstenares

niet normaal

de challenge waar Kati en ik ons deze week op storten:

irritante gewoonten in relaties

Het lijkt erop dat mijn wederhelft niet helemaal normaal is.

Gelukkig maar, want ik houdt niet zo van normale mensen...

Vandaar waarschijnlijk dat ik m in het buitenland heb gevonden en niet hier in de buurt...

Niet dat er iets mis is met Hollandse mannen, maar ze doen het niet voor me. Ze zijn te gewoon, zeg maar... Te makkelijk conformistisch...

Die waar ik mee mag samenleven, al bijna 20 jaar, is een rare. Hij is namelijk heel sterk, qua persoonlijkheid. Al zou ik hem willen veranderen, het zou me niet lukken... Heb wel eens een poging gewaagd, omdat er toch dingen waren waaraan ik me stoorde en geleerd had dat door flink te manipuleren ik wel wat voor elkaar kon krijgen {zo deden de vrouwen in mijn omgeving het tenminste}, maar ik botste op die dikke muur van m, kreeg een norse blik {als ik geluk had} en leerde al snel dat als ik een probleem had, ik er zelf iets aan zou moeten doen... En gelijk had hij... Met een krachtige, onbuigzame, beetje excentrieke man samenleven vergt een aantal dingen van je, en de meest irritante - voor mij - was dat ik mijn eigen krachtige persoonlijkheid tot uiting heb moeten leren brengen...

Om redenen die mij nog niet helemaal duidelijk zijn, is het me nooit echt gelukt om mee te gaan in 'zijn mannen niet irritant omdat...' gedachten die je als vrouw zou moeten koesteren... Ik heb geen hekel aan mannen, en ook niet aan hun 'irritante gewoonten', ik heb dan weer wel een hekel aan de irritante gewoontes van {veel} vrouwen om zichzelf af te splitsen van Mannen en zichzelf op de borst te kloppen als zijnde Superieur... Ik vind mannen leuk, nou ja, de niet helemaal normale dan, de krachtige persoonlijkheden, de verstandelijke mafkezen eronder...

Hier kwam ik - alweer - achter toen ik met Kerst voor de tv was geschaard (hoe doe je dat, scharen?!) met Polleke naast me gepropt in de toch net iets te kleine hobbelsstoel van Ikea, en we naar Sherlock gingen kijken... Ik was in eerste instantie verbaasd dat een nogal geflipte, antisociale, excentrieke, kennelijk ongevoelige, afstandelijke, ondoorgrondelijke gast {zoals de moderne Holmes was gemaakt} mij zo intrigeerde, nee: mij zo opgewonden maakte, en vroeg me af wat me in godsnaam aantrok aan dit figuur... Mannen zoals hij zijn irritant, want ze voegen zich niet makkelijk naar de hand van... ja van wie eigenlijk... Hun partner? Zij laten zich niet manipuleren, zij verwachten dat diegene waarmee zij hun leven delen net zo onafhankelijk denken en zijn als zij... Waarschijnlijk is dat hetgeen ik graag zou zien in mezelf, maar niet makkelijk vindt {de helden-spiegel}. Waarschijnlijk is wat hij vindt in een partner (in zijn geval Dr Watson) wat hij niet in zichzelf kan vinden...

Maar meer nog dan al die spiegels, wist ik dat ik nooit op een man zou kunnen vallen die niet zo was als hij. Zoals meneer G is. Wat een flinke realisatie is, omdat ik al maanden in een soort van crisis zat, ten opzichte van onze relatie... Ik vond dat ik veel miste, dat hij niet genoeg was voor me, dat ik een lieve, zachtaardige, milde man nodig had... Maar Sherlock Holmes maakte het duidelijk...

Goed, soms is hij irritant en wordt ik gek van zijn onbuigzaamheid, maar boven alles weet ik dat zijn humor, zijn hersenkronkels, zijn manier van denken, zijn ietswat onaangepaste gedrag, het feit dat hij niet zo makkelijk te doorgronden is, datgene is wat ik eigenlijk mateloos bewonder, en i wouldn't have him any other way... 

mm * grate*

Brandford Marsalis kan aan zo ongeveer iedereen-die-wat-voorstelde-in-de muziekwereld worden gekoppeld, inclusief al zijn broers en pa, maar ik heb vanmorgen zin in zijn samenwerking met Dizzy Gillespie, die met die wangen...

nog even terug naar Marsalis, want hij heeft niet alleen met jazz legendes gespeeld (zoals ook Miles Davis...), maar ook met de overgebleven leden van Grateful Dead, die zichzelf heel origineel The Dead noemde

in de jaren 90 vormde Grateful Dead dan weer een leuke inspiratiebron voor de Britse band Kula Shaker, en daar luisterde ik heeeel graag naar toen de jongens nog klein waren... Was ze een beetje vergeten, maar nu niet meer...

trappetjes

weet wel dat ze erbij horen, maar ik wordt er heel erg moe van...
al die dipjes waar ik doorheen moet om het licht weer te zien...

sinds een paar weken doe ik mee met een mini-cursus antroposofisch mediteren (wat volgens onze 'onderwijzer' niet lijkt op zen-mediteren, maar waar ik steeds maar vergelijkingen mee vindt...) en die las een prachtig gedicht voor wat Rudolf Steiner honderd jaar geleden had geschreven en waaruit hij een zin haalde die wij een paar minuten op ons moesten laten inwerken.
het gedicht:

in de zielengronden van de mens
leeft de geest-zon, zeker van zijn overwinning
de juiste krachten van het gemoed
zijn in staat haar te voorvoelen


in het winterse innerlijk leven
en het hoopvol streven van het hart
aanschouwt de overwinning van de geest-zon
in het gezegende kerstlicht
als het zinnebeeld van het hoogste leven
in de diepe winternacht

de zinnen waarop wij mochten mediteren waren de eerste twee, en die maakten nogal wat los bij mijn cursusgenoten (vooral vrouwen die een heel leven achter zich hadden). De meneer van de cursus had al uitgelegd dat die zielegrond de plek was waar je, na verlies, of gewoon, in de ritmes van het leven, terecht kon komen, als in een diepe put waar je zo gauw niet zag hoe je eruit moest. Een depressie, bijvoorbeeld. De geest-zon was dan die sterke innerlijke kracht, je hart, dat sprankje hoop, dat dingetje waardoor je er weer zin in kreeg, en die was er altijd.
En ik begreep het. Ik voelde dat ik - keer op keer - uit die zielgronden naar boven klom, er weer bovenop kwam, dat mijn geestzon het trapje weer klaar had gezet zodat ik naar boven kon, en ik weer verder kon.

Alleen, waarom moet ik dan steeds weer zo diep die put in? Wat heeft die put, die diepte, toch voor zin? Ooit stond in de Happinez een stukje over het gegeven dat wij die put helemaal niet meer in mogen van de Moderne Wetenschap... Er zijn pilletjes voor, dus is het niet meer nodig om in de put te zijn, om diep naar binnen te gaan en even helemaal dicht bij jezelf te komen, om de stilte in jezelf te vinden... en er vanzelf weer, als het voor jou goed is, uit te komen... Wij hebben het vertrouwen in de stilte, in het naar binnen gaan, het mooie wat dat op kan leveren, verloren. Wat heel jammer is, want het levert zoveel moois op, en het licht naderhand is prachtig... {Natuurlijk, voor sommigen onder ons is het doodeng, voelen zij een angst en een verdriet wat zoveel sterker voelt dan zij denken aan te kunnen, en ik ben de laatste die meent dat het allemaal makkelijk op te lossen is met vertrouwen en liefdevol denken, maar onder deze beschrijving, deze diepe triestheid valt niet de meerderheid van ons...}. En misschien - om met sommige lui te spreken - is het in bepaalde gevallen helemaal niet de bedoeling dat we er een tijdje uitkomen... willen we even niet meer meedoen met de samenleving waarin we ons niet thuisvoelen... Willen we even ontsnappen uit het verhaal...

Dus, mag ik leren accepteren dat dat dipje steeds erbij hoort, dat dat een deel is van mijn zijn, dat ik kennelijk iets heb om een antwoord op te vinden, ergens diep van binnen...
het trapje komt wel weer...

(hier is iets meer te lezen over hoe er in de antroposofie wordt omgegaan met dippen van allerlei formaten)

- foto van hier -

10 opvrolijkers

tien dingen die mij normaal gezien wel uit een dip halen...

1. mooie hoofden - die van de zanger van Mumford, bijvoorbeeld, of Tom van Editors, of *zwijmel* Eddie Vedder...
2. fijne muziek - teveel om op te noemen...
3. een meditatie - even naar binnen en mijn gids/engel/hoe-noem-je-die vragen om wat verheldering in mijn hoofd...
4. een brief van deze of gene
5. wandelen langs de zee - maar die is zo ver weg vandaag!!! en het regent al de hele dag...
6. tekenen
7. me de Engelse Zuidkust voor de geest halen, net doen of ik er weer rondloop
8. suf voor me uit zitten kijken en de stem van mijn verstand ('opstaan, luiwammes, en wat nuttigs gaan doen...') negeren
9. iets nuttigs gaan doen - de afwas, kleren ophangen of opvouwen, strijken, stofzuigen, poetsen...
10. mijn kinderen zien aan het eind van hun schooldag...

op half

de challenge van Kati en moi

een beetje vroeger dan afgesproken, maar hij moest er nu uit...

- HEIMWEE -

Een kennis van me uit het Baltische begreep me eerst niet helemaal...
Ik had heimwee? Maar ik woonde toch gewoon al in Nederland? Hoe kon ik dan heimwee hebben?
Nee, ik heb heimwee naar Engeland...
Huh?
Ja, Engeland, Hastings, dat stomme verlepte stadje aan de zuidkust...
Okeee..... (ik zag m al van die bewegingen maken die aangeven dat je je gesprekspartner niet helemaal toerekeningsvatbaar vindt).
Maar dat heb ik dus wel - flinke heimwee naar Daar...
Soms erger dan anders, vaak valt het wel mee...

Maar als het niet meevalt, dan voel ik me hier gevangen, bekneld in een land waarvan ik de regels niet snap, waar ik niets heb met de Gewone Cultuur, waar ik me een heel vreemde eend in de bijt voel.
Maar, zoals mijn Baltische vriend al schreef: hoe kan dat dan? Wat had je daar wat je hier niet hebt?
Geen idee hoe ik dat moet uitleggen...
Ten eerst heb ik veel meer met de humor. Heel belangrijk...
Ten tweede voel ik me fijner bij het gebrek aan logica wat daar heerst. Dingen gebeuren omdat ze gebeuren, niet omdat het zo hoort, of op verklaarbare wijze... Alles hoeft niet in een vakje. Ik kan daar gewoon Zijn omdat ik zo wil/moet/alleen maar kan Zijn... Klaar...
Tenminste, zo voelt dat voor mij...
Ten derde: Ik Voel Me Er Op Mijn Gemak... Meestal...

En het  is niet zo dat ik me hier alleen maar diep ongelukkig zit te voelen - helemaal niet. Maar ik ben hier niet af... Het voelt alsof ik alles met mijn voet op de rem doe, niet helemaal echt leef... En ik weet niet hoe ik me hier zoals daar kan voelen, zoals mijn therapeute meende dat toch echt wel de bedoeling zou zijn... Ik voel het hier niet... Ja, in Zeeland, soms, of in Antwerpen, maar daar woon ik niet, daar ben ik maar soms, even, en dan moet ik weer weg, terug naar mijn 'woon'plaats, waar ik weer terug op half moet...

- halve maan, van hier -

volvo

Lange tijd voelde het alsof mijn leven zich afspeelde in een onbestuurbaar botsautootje van de kermis...
ik had geen, of heel weinig, controle over mijn wagentje, had de knallen en botsingen maar te nemen zoals ze kwamen en dat voelde soms wel fijn - go with the flow - maar vaak ook verschrikkelijk... Het moeten omgaan met al dat gebots en getrek en gedoe vergde veel van mijn energie. Veel te veel...

Tegenwoordig, na jaren van naar binnen kijken en leren zien waar de knelpunten zaten en hoe ik mijn grenzen moest leren herkennen, voelt het alsof ik in een Volvo rijdt, een heel mooie, met betrouwbare technische snufjes, en een krachtige, stevige buitenkant, en IK heb de controle over de versnelling, en mijn voet zit net zo dicht bij de rem als het gaspedaal... Want IK heb de leiding over dit ding, en hoewel ik nog steeds de zaken van buitenaf niet onder controle heb, voelt het alsof ik tenminste op de rem kan gaan staan, of gas kan geven wanneer het mij uitkomt, en dat voelt zoveel rustiger, zoveel fijner...

Soms ben ik nog een ongeleid projectiel, laat ik heftige verlangens en passies de overhand nemen, doe ik dingen die niet altijd handig zijn, moet ik weer even op de rem, maar ik weet nu dat ik het kan, dat ik het mag, dat ik niet door iets van buitenaf geleefd wordt, maar door mijzelf, door mijn eigen, veilige, betrouwbare ik...
Ik ben mijn eigen Volvo...

MM * cool *

vorige week bleven we hangen bij The Who.

belangrijke band die op meer dan alleen muziekgebied hun stempel heeft gedrukt.

ze hadden ook iets te maken met een aantal films, 

waarvan Tommy en Quadrophenia in het oog springen.

in die laatste film - wat een soort van iconische mod-pic werd, en waarvan de stad Brighton, 

waar het was gesitueerd, nog steeds de vruchten plukt - speelde ook ene Sting mee. 

Hevig geblondeerd, en niet heel lang... 

Sting stal mijn hart al in 1985... 

en deze van hem vind ik heel mooi

in de band die Sting bij elkaar raapte om zijn Dream of the blue turtles te maken zat ene 

Brandford Marsalis, een mooie kerel die ook heel mooi sax kon spelen.

hij mocht bij vele groten zijn dingetje doen, maar had even een eigen band:

leef!

de enige die mij tegenhoudt om te leven 

is mijzelf...

eet hartgrondig

drink met vrolijkheid

zing zonder schaamte

dans vol overgave

lach vrijelijk

heb vrijmoedig lief

leef, zonder spijt...

10 dingen

een rijtje dingen die ik dit jaar graag gedaan zou willen hebben...
{ja, weet het: beetje fataal om het op te schrijven for all the world to see, maar is misschien ook wel een stok achter de deur - ik ken mezelf intussen...}

1. mijn doel op deze aarde gevonden hebben...
2. weten hoe mijn intuitie klinkt - in tegenstelling tot de zwamtut die ik tot nu toe steeds hoor (dit is een heel fijn hulpstuk hierin) en er feilloos op durven varen
3. een leuke band (of 2, of meer) live zien spelen.... (iemand ideeën??)
4. naar Engeland (ik heb zo ongelofelijk veel heimwee dat het {bijna} pijn doet...)
5. weer eens een boek uitlezen (een roman dus...)
6. een tas vilten (met de inspiratie en het enthousiasme van mijn vriendin Mo en haar nieuwe werkruimte zou dat moeten lukken)
7. geen wrok meer koesteren tegen bepaalde personen...
8. tenminste een ding van mijn (geheime) lijstje dingen-die-ik-niet-durf-of-mag-van-mezelf gewoon doen en zien of de wereld vergaat...
9. de kerstboom opruimen {nou ja, dat heeft meneer g maar gedaan uit onvrede...}
10. accepteren dat ik waarschijnlijk nooit meer zo gelukkig zal worden als in 1991/1992... {of misschien toch wel.... [visualiseren!!!] who knows... }

- een van de {vele} ontdekkingen uit 1991... -

MM * begin *

bij gebrek aan inspiratie bombardeer ik deze maandag maar weer tot Muziekskes Maandag...
begin van een jaar, begin van de week, begin (nog een beetje) van de maand...
maar niet zomaar wat, ik wil een ketting gaan maken met songs die op een of andere manier aan elkaar te linken zijn.

Ik begin met R.E.M.'s Begin the begin, 

samen met Eddie Vedder {EDDIE!!!!!!!!!) van Pearl Jam...

En Eddie zingt/speelt graag met andere Groten Der Podia, 

zoals hier in een van mijn favoriete songs van PJ, 

samen met Pete Townsend van The Who.

Van The Who zijn vele songs behoorlijk bekend 

{nog net niet tot vervelens toe}, maar deze is ook van ze... 

Pete Townsend was nog een broekie, in 1965...

volgende week maandag de volgende drie 

enig idee wie of wat dit kan opvolgen?

tips zijn welkom!

zandstralen

soms kom ik op Facebook pareltjes tegen waar ik heel erg blij van wordt...

vandaag bijvoorbeeld, postte een vriendin van me de volgende youtube link

en na het bekijken ervan kreeg ik heel erg zin om een hark en grote stok te zoeken
en meteen naar Het Strand te rijden...
Ware het niet dat het al pikkedonker was,
keikoud en ik zo naar Eastenders moet gaan kijken...
Maar anders...

ook deed het me denken aan de tijd dat ik elke dag langs het strand in Hastings wandelde om te zien wat er nu weer op was getoverd aan kunstwerkjes met de in de verschillende kleuren kiezelstenen die in giganstische getalen op het strand lagen {en nog liggen}... Een jongeman had het idee gekregen om de kleuren te scheiden en er zwart/wit/bruin/beige-gekleurde creaties van te maken. Zomaar... En al vijftien jaar heb ik er niet meer aan gedacht, tot ik dus die zandman met zijn hark over het strand in Nieuw Zeeland zag bewegen, alsof bezield... 

Het strand leek altijd een magische kracht uit te oefenen op de jongens, vooral als er kiezels waren, en er werden prachtige werkjes gemaakt, met stenen in alle maten en vormen, met zeewier en stokjes... We hadden niet veel meer nodig voor uren pret. Een foto van een gemaakt 'kunstwerkje' hangt nog ergens in huis, en je hoort bijna de zee ruisen en de meeuwen bleren...

Hier een link die ik heb gevonden met een kleine impressie van werk van Sid Beynon, 

zoals de stenen tekeningen meneer bleek te heten...  

blik op een deel van The Old Town en West Hill, Hastings...

routine klus

merk dat het lang duurt voordat ik weer schrijf-zin krijg...
het is er even niet...
en dat vind ik heel jammer...
zou echt niet weten waar ik het over zou moeten hebben...
er gaat veel rond in mijn hoofd, er speelt veel, maar wellicht dat de vakantie parten speelt...
ik zou graag de saaie, voorspelbare routine van een schoolweek weer terughebben...

zag gisteren een stukje nieuws voorbij flitsen op de BBC, dat kinderen die veel routine hebben beter leren...
Dat die beter in hun vel zitten, of zo.. ik kan het even niet terugvinden op hun site, om de details even tot me te nemen, maar ik snapte het wel, op zich. En er schoot ook meteen door me heen: geef ik mijn kinderen wel genoeg struktuur mee? Ik heb er eigenlijk helemaal geen aanleg voor, ben zo blij met scholen en hun 'natuurlijke' struktuur, en dan vooral die van de vrije school... Maar uit mezelf: struikelblok, en een flinke... Doe  ik mijn kids niet afschuwelijk tekort met mijn chaotische natuurlijke aard? Moet ik niet nog veeeel beter mijn best doen om mezelf iets van struktuur aan te leren, mezelf weer in een bocht wurmen die eigenlijk niet bij me past?
En om dan met de woorden van mijn vriendin Mo te spreken: en dan?

Is het nou niet eens tijd dat ik dat soort onderzoeken naast me neer leg, mijn aangeleerde onzekerheid over mijn eigen goede kanten loslaat en me oke voel - zijn kinderen die 'niet goed kunnen leren' echt zoveel slechter af?! Zijn kinderen die vwo halen en haar een hbo kunnen echt gelukkiger dan mijn 'domme' kids die niet volgens de klok leven, die hun gevoel volgen?

iemand zei ooit: regels zijn er voor diegenen die niet op zichzelf durven vertrouwen...

Nou ja...
Nog een stukje bij elkaar bedacht...

brighton, een chaotische engelse kuststad

vol creatieve geesten en plaats voor nieuwe, melige, kleurrijke zaken

een vers jaar

net klaar met het afwassen van de oogst van gisteravond (oliebollenvet en de vele glazen)

en ben nu in de stemming om iedereen die hier wel eens komt een wens te sturen...

* * * maak van 2012 het speciale jaar 

wat het zo lang al belooft te zijn!!! * * *

foto van otto