misplaatste jeugd

af en toe komt mijn moeder met een doos dingen van zolder, met daarin overblijfsels van mijn leven aldaar. knipsels, agendas, boeken, schrijfsels, en deze keer een oude aldi-melk doos vol brieven, van 1989 tot 1992, toen ik voorgoed naar UK verhuisde. brieven met mijn penvrienden vooral, mensen waarvan ik het bestaan totaal was vergeten.

de doos kwam mee naar hier, en ik ging spitten. waar was ik nog benieuwd naar, en wat kon in de kliko {nadat onze Fe eerste de postzegels eraf had geknipt}? veel bleek in de tweede catagorie te vallen, maar een paar lijnen van correspondentie wekten mijn nieuwsgierigheid wederom... hoe was dat ook alweer? wie waren die lui waar ik zo vaak mee heen en weer schreef ook weer?

het was grappig om te lezen, vaak, de dingen waar ik {en mijn penvrienden} mee bezig was. hoe simpel was het leven toen, hoe overzichtelijk... en hoe blind was ik ook voor bepaalde dingen - de suggesties gewekt, de liefde verklaard, de oogkleppen die ik op had. dingen die me later duidelijk zijn geworden, door levenservaring en door het land te verlaten...

na ons bezoek aan oma & opa gingen we even friet halen in het dorp, en ik werd vriendelijk begroet door mensen die mij nog vaag kenden, of die de gelijkenis met mijn moeder zagen, en ik voelde me een klein beetje nostalgisch, al kwam dat andere gevoel {de reden waarom ik zo graag weg wilde} ook wel weer heel snel terug. en toen bedacht ik me ineens hoe achterlijk het idee was geweest, toen, om te denken dat het wel een prima idee was, om na 9 jaar Engeland {waar zoveel is gebeurd en ik zoveel breder heb leren kijken} terug te komen naar het dorp van mijn jeugd... mijn Misplaced Childhood... hoe dom was ik geweest om in te stemmen... achteraf bekeken...

de brieven gaan in een doos, en zullen wel op zolder belanden, bij de andere brieven die me te dierbaar zijn om weg te gooien, en zo zal ik altijd een stukje van mijn oude zelf blijven bewaren... de mooie kant dan wel, de leuke, lieve, mooie Daan die één schrijver vooral steeds zo de hemel in prees... want hij zal het toch niet allemaal uit zijn duim hebben gezogen...?

5 songs #17

een van de vragen bij de bizarre, maffe kwis Pointless {bbc1, elke dag om kwart over 6} was over stevie wonder, en naar aanleiding daarvan ging ik op youtube zoeken naar songs van m die niet ebony & ivory of i just called to say love you waren, en vond zoveel prachtigs, dat ik er een hele 5 songs aan ga wijden...
waarom?
zijn songs zijn intelligent, hebben gevoel, zijn funky, en ze weergeven voor mij een soort van ouderwets, jaren 70 optimisme. veel songs zijn later gecovered (de laatste song fantastisch door Red Hot Chili Peppers}

1. living for the city

2. for once in my life

3. sir duke 

4. as

5. higher ground

ik ging wandelen en ik zag...

5 songs en vijf foto's

gisteren lag mijn internet er uit, en ik had ook niet heel veel zin om te gaan zoeken op youtube for clips.
vandaag ook al niet echt, maar er daagt een beetje, dus heb ik maar weer wat MaandagMuziekskes uit de hoge hoed getoverd...

* the man who can't be moved - the script
{ja, het lijkt verdacht heel veel op Keane, maar van hem kan ik het hebben...}. de band van danny van the Voice UK, waar ik dus niet een nummer echt van kende... vond m alleen een leuke gast op het programma. dit nummer is lekker catchy... en hij is leuk... {danny dus...}

* silenced by the night - keane
cute music, noem ik het. lieve muziek van bands die niet uit ellende en god-weet-wat hoeven putten, en inderdaad: het klinkt nogal lief, maar ik heb niet altijd zin in harde, moeilijke dingen. there's a time for everything...

* in my place - coldplay
the kings of cute...

* it's about time - lemonheads
leren kennen bij StuBru, blijf ze horen op Radio1... heerlijk, plezierig, mooi...

* oxford comma - vampire weekend
 nog meer cute music, deze keer uit new york. uni-boys, dit... lekker met een kopje thee...

* * *

en als extraatje: gisteren waren we dus in Antwerpen, om Eddie Izzard te zien in het sportpaleis aldaar, maar eerst gingen meneer G en ik nog even aan de wandel, en kwamen dit {o.a.} tegen...

bij centraal station

bourla toneelhuis
in volle glorie

botanische tuin
vol prachtige bloemen en bloesems

de aap die nooit slaapt...

in afwachting van de man zelf:
eddie's podium

daarom...

waarom ik het na drie jaar {bijna dan...} nog steeds zo fijn vind om in de natuurwinkel te werken:

* eerste klant van vandaag vertelt over zijn tijd in zuid-amerika waar hij iets deed met communisten {maar wij verdenken hem van lichtelijk overdrijven}, dat hij antroposofen niet vertrouwt {en zich bijna verontschuldigt als ik zeg dat mijn kinderen allen op de vrije school hebben gezeten en dan ziet dat het me echt geen moer kan schelen, vanwege de glimlach}, en verder ook eigenlijk niemand anders, en dat die limoen vast net zoveel kost als de citroenen, en dat het veel meer arbeidstijd kost om de prijs op te zoeken en ah, joh het maakt toch niet uit... mijn eerste filosofische insteek van die ochtend...

* tweede klant ziet het als een teken dat mijn baas vorige week op haar heel gladde tak-terras uitgleed {'je moest je vast meer gaan aarden...'} en is zichtbaar opgelucht als ik snap wat ze bedoelt, en lacht zich een breuk om het voorbeeld wat ik gaf van mijn vriendin waar van de week een auto haar huisje aan de dijk bijna binnen kwam rijden {'die moet haar grenzen eens wat beter bewaken'}. diep spiritueel getint gesprek volgt...

* klant {normaal héél voorzichtig met aankopen in onze dure winkel}: 'ach doe mij maar twee van die grote broden van de aanbieding, die passen wel in de vriezer...'

* andere klant: 'wat zijn nou lekkere koekjes...?' Ik: 'uh... wat vind u normaal lekker...?'

* 'hoe heette dat brood ook alweer wat ik vorige week had, met al die spikkeltjes?' 'zuurdesem of gist?' 'eh, weet ik niet meer...' 'was het spelt?' 'wat is spelt...?' 'was het heel stevig brood?' 'ja, best wel... doe mij die maar, die daarboven ligt... is dat lekker...?' 'Uh... ik vond van wel... mijn man vind het vreselijk...' 'oh... ja... en in dat brood, zitten daar noten in?' 'ja, em het is lekker smeuig...' 'oh daar houd ik niet van...'

* 'doe mij alle vier die muffins met blueberry maar...' 'ik heb er in de koeling nog vier...' 'oh, doe die er ook maar bij...'

* 'he, mevrouw X! hoe gaat het met meneer X?' 'Oh, wel goed. lief dat je't vraagt...' {om vervolgens een verhaal van twintig minuten te krijgen waarin haarfijn wordt uitgelegd hoe niet-goed het gaat met meneer, en vooral met mevrouw zelf. haar hart is weer even gelucht en we gaan met een grapje verder...}

* vanmiddag gaat mijn baas even naar haar dochter kijken die ziek is, en blijft een tijdje weg. zodra ze de winkel heeft verlaten stroomt het pand vol en sta ik dik drie kwartier non-stop te scannen en te wegen en te zoeken en uit te leggen en te lachen en is het bijna al weer tijd om koffie te gaan drinken...

* ik kom om de haverklap oude bekenden tegen die ik al jaren of maanden of weken of dagen of uren niet gezien heb... laatst nog liep er een kennis binnen die ik uit het oog was verloren, en waar ik intussen weer een paar keer koffie mee heb gedronken en de wereld recht gezet... of die mevrouw die ik op de school van de kinderen jarenlang elke dag even zag, waar oudste een paar keer met de klas is gaan kamperen, wiens dochter mij nog even heeft 'lesgegeven' toen ik een boetseercursus volgde {maar met wie ik vooral heel leuk kon praten over van alles...}

* het gevoel dat ik iets nuttigs doe, iets bijdraag aan de wereld...

* de vele fantastische klanten {en Gekke Bertus} met hun mooie inzichten of grappige vragen, of andere manieren van kijken, of heerlijke energie... of hun keiharde uitdaging, zij die mijn geduld steeds blijven testen...

* mijn super-collega's...

10x *deel 1*

10 x werken die indruk hebben gemaakt

1. en ineens stond ik oog in oog met het origineel... jarenlang had ik een afbeelding gezien op de achterkant van een van de boeken van e.m. Forster {room with a view, of maurice}, en tijdens mijn ingelaste bezoek aan de National Portrait Gallery in London vorig jaar. ik had wel vaag een herinnering dat dit portret in deze gallery hing, maar echt bezig was ik er niet mee toen ik naar binnen wandelde. groot was mijn vreugde toen ik ergens een hoek om liep en het schilderij, gemaakt door dora carrington in 1925, toen de goede man ergens in de veertig was, aan de muur hing, naast nog wat andere tijd- en stijl-genoten. vreemd, alsof ik met de man zelf werd geconfronteerd, en het is niet alsof ik me nou zoveel had verbeeld over m, of zo... het is geen Yeats in zijn jonge jaren...

2. het zal vast gekomen zijn omdat onze tweede er zo van overliep, maar toen ik ineens dit zag, van al zo lang geleden, en van Da Vinci Zelf, deed t me toch wel wat... hangt in the National Gallery, ook in London.

het heet Burlington House cartoon, omdat het een schets was op karton {van het Italiaanse cartone} voor een toekomstig schilderij. hij maakte het rond 1500 en stelt Maria voor die bij haar moeder zit, en babietje Jezus die Johannes de Doper zegent {dat zat er al vroeg in, dus...}.

3. echt helemaal fout, als je eenmaal ooit toegegeven hebt van moderne kunst te houden, in UK... William Turner's werk werd gezien als ouwe troep, waar we graag vanaf willen, thank you very much... maar zijn invloed valt niet te ontkennen, vooral op de Impressionisten die de blits maakten aan het einde van de eeuw, en er is genoeg wat hij heeft gemaakt wat - inderdaad - zo op de verpakking van bonbonnejtes kan, zo lieflijk... een tijdsbeeld, nogal romantisch, dat wel. {en kennelijk haalde ik deze man door de war met Constable, die wel alleen maar prachtige plaatjes schilderde...}.

in dit schilderij vind ik vooral de manier waarop hij het licht weergeeft heel mooi. de boot, een reperesenatie van de vergane glorie van het britse vloot, is in groot detail weergegeven, terwijl de zon door een wolkendek probeert heen te priemen. 

4. kan je een heel huis als een Kunstwerk zien?

ja dus... 

ooit, toen oudste nog klein was, sleepte mijn schoonzus - net in bezit van een kortingskaart van de National Trust - ons mee naar het kleine plaatsje Firle, op de weg van Hastings naar Brighton, naar het huis waar Virginia Woolf en haar man {en bij tijden verschillende leden van de Bloomsbury Group} lange tijd woonden. ik wist er een beetje van, had natuurlijk wel van Woolf gehoord, maar echt heel veel was mij niet bekend. mijn verbazing was gigantisch toen wij het huis binnenliepen en ik een soort van deja vu had, alsof ik er al eens eerder was geweest... de kleuren, de stijl, de sfeer, het huis zelf, de tuin - ik had er zo mijn koffer weg kunnen zetten en had me er zeer thuis gevoeld... zoals ik al had met sussex zelf... en er werd veel gemaakt, aan kunstwerken, geschreven, toneel, zang, muziek, en schilderen. niet alleen op doeken, nee, het hele huis was een canvas, en straalde een soort van artistieke knusheid uit... als dat zelf maar kan...

5. sculpturen waren voor mij altijd van die mooie dingen zoals Rodin de maakte, of ander herkenbaar spul. totdat ik henry moore ontdekte, ergens in een museum in nederland {zou echt niet meer weten welke...}. prachtige dingen, die uitnodigden om aangeraakt te worden, om te aaien, zelfs... en de vormen waren als je geluk had te herkennen, maar meestal was het dat dus niet... zoals dit hierboven - geen idee wat het is. maar dat maakt ook niet uit. het gaat om de vorm. en die is prachtig... 

deel 2 volgt

smaak verschil

een van de {vele} leuke dingen aan het hebben van kinderen, vind ik, dat je zoveel andere dingen leert kennen. dingen die je zelf naar alle waarschijnlijkheid niet had opgezocht, of binnen zou laten, of had gedacht dat je ze überhaupt leuk zou vinden... ouders van vriendjes worden onverwachte vrienden, programma's die ze bekijken blijken niet zo vreselijk als je van te voren had gedacht, en muziek waar je anders never nooit naar zou luisteren blijkt toch best te pruimen, soms, en de grootste reden is dan eigenlijk toch dat jouw kind het mooi vind... je eigen smaak wordt {bij mij tenminste} ondergeschikt.

meneer G heeft daar weer weinig last van. zijn smaak is zijn smaak en al houden de kinderen met nog zoveel passie van dingen die hij vreselijk vind, jammer dan...

vroeger {jaar of 12 terug} keken de jongens naar Pokemon... niet mijn eerste keuze voor ze, ik had ze liever aan educatief spul gezien, maar daar hadden zij dus andere ideeën over, en ik keek een paar keer mee {je wil toch een klein beetje weten wat ze zien, toch?} en ik moet zeggen, ik denk nu met enige nostalgie terug aan pokemon... mijn vriendin uit Japan stuurt nog steeds af en toe pokemon pot-noodles op, als geintje... de schat...

zo ook met muziek. ik heb een 'eclectische' smaak {wat zoveel betekent als 'er is geen lijn in te vinden, maar allez...'}, zoals hier op zondag wel duidelijk zal zijn, en ik kan heel veel waarderen, maar de knop gaat bij mij vrijwel altijd op 'uit' als er hip-hop, r&b of house voorbij komt, gewoon omdat het me mateloos irriteert... ik vind het lelijk, a-muzikaal en, nou ja: ik wordt er niet vrolijk van... waar luistert de oudste naar? dit o.a.{soms, gelukkig vaker nog naar dit}. onze tweede? kent alle woorden van dit... en ik ook intussen bijna... vind niet eens erg meer... de derde vind dit op t moment f*&%ing awesome, en ik ben voorbij mijn irritatie... jongste houdt voorlopig nog vooral van wat ze van mij kent, maar ook zij zal dingen gaan beluisteren {met de volumeknop op 8} waar ik in eerste instantie mijn wenkbrauwen van zal optrekken...

is het gewoon moeder-liefde? dat je daardoor dingen minder scherp ziet, dat het geen zak uitmaakt, die uitgesproken meningen overal over, omdat jouw kind prachtig is en een super-smaak heeft, al zou je t zelf nooit opzoeken, had je ze nooit gehad? curieus, desalniettemin...

5 songs #15

vond dat mijn keuzes wel erg vaak uit UK komen de laatste tijd, dus een reisje rond de wereld nu...

1. deus - sugarcubes
de band waar björk ooit begon, uit ijsland... met heerlijk stroef engels...

2. as long as it takes - the isbells
fijne belgische band die niet erg bekend is over de grens... god zij dank voor vlaamse radio...

3. afternoons & coffeespoons - crash test dummies
uit canada kwam dit stel, wat prettige liedjes maakte, met wel grappige teksten...

4. original sin - INXS
the original sex-god, michael hutchence {er nogal op vooruit gegaan sinds deze clip, moet ik er wel bij zeggen...} - phoar... uit aussie, this lot...

5. grace - jeff buckley
prachtig lied, dit, van de californische buckley {zoon van tim. ook al te vroeg heengegaan...}. prachtige man ook, om naar te kijken...

jeff buckley
met engelenvleugels...

kwetter-de-kwetter

raar ding, twitter...
had ik een tijdlang gezworen er nix te maken mee te willen hebben, ging ik toch overstag omdat een nogal leuke presentator van StuBru er allerlei lollige dingen op plaatste... het bleek net iets anders nog dan Facebook (waar je met alleen bevriende lui kan communiceren, lui die in je vriendenlijstje staan dus), omdat de twitteraar een berichtje plaatst waarin men een update van zijn/haar leven geeft, je deel maakt van zijn/haar beleving, en zo dus een soort van {behoorlijk eenzijdig} linkje krijgt met iemand die je normaal alleen op tv of via internet ziet/hoort/beleeft. en na even wat dingen te hebben bekeken, en gelezen, nam ik de sprong en maakte een account aan. gewoon, zodat ik ook andere lui kon gaan volgen die het nut van twitter al even hadden onderkend, en minder star waren hierover dan ik.

enniwee - ik raakte na twee maanden minder onder de indruk, en mijn inlogcodes kwijt, en dus verdween mijn eerste twitter account - voor mij - in een waas van cyber-nix. tot ik recent weer een andere meneer ontdekte die ook heel leuk bleek te twitteren, en dus werd er een tweede account aangemaakt, en nu volg ik dertig lui (waaronder een paar bedrijven/instanties) en lees ik elke dag even mee wat men aan de wereld kwijt wil. en dat is op zich wel oke...

het probleem alleen met twitter - voor mij, en ik ben hier wellicht niet helemaal alleen in - is dat de tweets (berichtjes) het vaak laten lijken alsof ik de - volstrekt onbekende, behalve van tv of internet - twitteraar daadwerkelijk kèn... en omdat ik aanleg heb tot stalkings-gedrag obsessief fan-zijn buitensporige fantasie, wil de werkelijkheid wel eens verdrongen worden door het idee dat acteur X mijn antwoord of commentaar wil horen over wat hij net heeft getweet... {en acteur Y twitterde net dat hij een aantal morons heeft moeten blocken omdat ze nogal lastig werden... *kuch*}. komt nog bij dat ik me soms een beetje een voyeur in andermans leven vind, maar dat heb ik ook bij Facebook.

nou ja. ik lees vrolijk verder en probeer mijn buitensporige verbeelding een beetje in toom te houden. voor zover dat lukt natuurlijk... {hij is bijvoorbeeld echt heel schattig...}

dingen van de dag

stemming :: vreemd

zit een beetje tussen somber en nieuwsgierig in... 

*

kleur :: licht blauw

*

ruik :: mijn kopje koffie

*

zie :: de tuin zich die maar niet in ontluiken wil storten

*

hoor :: een kwetterend vogeltje

is al een tijdje bezig...

*

zin in :: een massage, en een bad, en een knuffel

*

kijk uit naar :: foto-cursus vandaag

begin er een klein beetje van te begrijpen...

yeay!

*

film :: billy elliot

prachtige film, vol liefde en angst en lef en twijfel...

*

tv :: dr who

nieuwe serie

oude kwaliteit

*

muziek :: bronski beat - it ain't necessarily so

een ouwetje, was m al straal vergeten

*

website :: prints & patterns

veel mooie patroontjes en dingetjes 

waar ik in elk geval heel blij van wordt

*

wat achter ons ligt

en wat voor ons

zijn maar kleine zaken

in vergelijking tot

wat binnen in ons zit

- ralph waldo emerson -

einde van een tijdperk

als een wannabe-anglo miep in de jaren 80 was de wereld eigenlijk wel heel duidelijk: je had links (en die was oke) en je had rechts (en dat was verschrikkelijk). aan de ene kant had je Mandela, Amnesty International, en Live Aid, en de Bom waar je heel erg tegen was, en acts als the Smiths, Bronski Beat, U2, Billy Bragg, Elvis Costello, Sting, en aan de andere had je Ronald Reagan en onderdrukking in oost-europa, en de hebzucht die maar toenam, die Bom waar je heel erg tegen was, en oneerlijke politiek en Alles Wat Slecht Was, en Duran Duran, en Madonna, afgrijselijke mode en nog verschrikkelijkere popmuziek, en aan het hoofd daarvan stond zij: dat ijzeren kreng met d'r vreselijke stem.

nou viel het hier in Holland nog wel mee - er waren punks en er werd ook stevig gedemonstreerd, en soms was er een poplied met Controversiele Tekst - maar echt heel hard ging het er niet aan toe. daar is Nederland het land niet naar. wij zoeken naar een middenweg, en als die er niet is, dan maken we er wel een...

met john mayor, haar opvolger, aan de riem...

zo niet in Engeland.
ik zag wel eens wat op tv, of las dingen in de krant... zo, daar ging het er nogal stevig aan toe... goeiemiddag... daar waren geen relletjes: daar was het burgeroorlog... mijnwerkers die hun broodwinning zagen verdwijnen gingen een jaar in staking, en hadden geen twee stuivers om tegen elkaar te wrijven, laat staan een toekomst... de samenleving? zei het ijzeren kreng, de samenleving bestaat niet... er is alleen het individu en die gaat niet floreren als wij een zacht sociaal beleid gaan voeren... klaar daarmee, en ze zette de schop in zoveel sociaal beleid en zekerheden, die mijnwerkers, al dan niet genadeloos in elkaar geramd door de marechaussee, konden het maar uitzoeken, alsmede vele andere burgers, en het Engeland wat jarenlang nogal kwakkelde, schudde op zijn grondvesten... het land, wat al makkelijk verdeeld was door eeuwenlange cultuur, werd grimmiger in zijn verdeeldheid...

natuurlijk moest er veel veranderen daar - het land was een beetje in de jaren dertig blijven hangen, maar kon het alleen zo? de manier waarop sociaal beleid de zee in werd gekieperd was zo kil en ondoordacht, zo gevoelloos... maar ja: ze was niet voor niets een ijzeren kreng...

en zo van een afstand hield ik het allemaal in de gaten, en hoorde ik de kenners er over, las ik opinies  werd mijn verlangen om er te gaan kijken alleen nog maar sterker...

en nu is ze niet meer... ding dong, the witch is dead, werd er al geroepen...
de erfenis leeft voort - met al zijn voors en tegens...

5 songs # 14

1. another love - tom odell

2. valerie - amy winehouse

3. sunflower - paul weller

4. diamonds - ben howard

5. i will wait - mumford & sons

meer dromen

you say i 

dream too big

i say you 

think too small

veel last van, deze gedachte - dat ik 'verkeerd' zou denken,

niet realistich genoeg voor dit leven...

en dan kom ik weer mensen tegen

die het complete tegendeel beweren:

droom zo groot mogelijk!

je fantasie is de tekentafel 

voor je toekomstige leven

droom het dus zo mooi, 

zo groot, 

zo prachtig mogelijk...

en ikmoet zeggen:

wat ik in mijn tienertijd heb gefantaseerd

is allemaal uitgekomen...

misschien toch maar weer gaan vertrouwen

op die dromen

grote dromen...

mooie dromen...

prachtige dromen...

droom stem

er zin wel eens dagen, dan voel ik dat ik zo dicht bij zit...
zo dicht bij het Antwoord, bij Weten Hoe Ik Ik Mag Zijn, weten Wie ik in godsnaam Ben...
soms...
en dat voelt zo verdomde fijn, daar te zijn...
al is het maar voor even...

want veel vaker nog twijfel ik aan zowat alles wat ik ben, wat ik doe, wat ik wil...

als goed opgevoed, net Katholiek, Brabants meisje heb ik geleerd dat - boven zowat alles - het belangrijkste in je leven is om de Goedkeuring van de mensen om je heen te krijgen, en anders vooral geen Afkeuring, en ik weet dat ik al menig blog aan dit gedoe heb geweid, maar het zit zo diep, en de molensteen voelt zo zwaar...

had het er pas nog over met meneer G, die mijn geploeter niet zo heel goed begrijpt {je volgt toch je eigen weg en niet dat van een ander? zucht hij dan, om dan zelf net zo hard tegen Goedkeuringsmuren te lopen} omdat ik me niet erg gewaardeerd voel in mijn leven. volgens hem is dat onzin, die waardering te zoeken bij een ander, en ik weet heus wel dat hij daar gelijk in heeft, maar ik voel het wel...

en lange tijd heb ik mezelf voorgehouden dat ik het niet hoefde, dat ik de Waardering {uitgesproken door mensen die ook maar wat doen, die misschien net die dag een goede bui hebben, net als mensen die mij niet lijken te waarderen misschien net een rotbericht hebben gehoord, of gewoon chagrijnige types zijn die overal wel iets negatiefs in zien} inderdaad niet nodig had: ik waardeer gewoon mezelf - klaar... ik wilde niet dat hij dacht dat ik net zo triest was als zijn zus, die maar universitaire graden en diploma's haalde om aan de wereld te laten zien dat ze slim was, terwijl hij gewoon...

{een kijkje in mijn hoofd:}
* ik ben huisvrouw - en niet zo'n heel goede... iedereen kan strijken en de was bijhouden en het huis aan kant... daar hoef je echt niet voor naar school...
* ik ben moeder van vier kinderen - en een heel twijfelige... iedereen die kinderen kan krijgen kan het, je hoeft er geen opleiding voor, en als ik meneer G zijn level-headedness niet had, zou ik het dus echt niet gered hebben, alleen...
* ik ben dochter/zus/vrouw van/vriendin - ben ik daar wel goed in? ik doe waar ik zin in heb, ben er als het mij uitkomt, en wat hebben ze nou aan mij?!
* ik ben winkelhulpje - kan ook iedereen die een redelijk stel hersens heeft... en geduld...
* ik heb mijn school niet afgemaakt...
* ik woonde ooit in Engeland  waar ik diep gelukkig was, me een beetje speciaal voelde, en nu woon ik weer gewoon in Brabant...
* ik durf mijn 'boeken' niet in te sturen, of iets met mijn andere creatieve dingen te doen, uit angst voor keiharde afkeuring...

ik weet ze precies te vinden, mijn zwakke plekken, en ik redeneer ze ook regelmatig een afgrond in, maar ze blijven maar komen... en het blijft maar terugkomen: doe wat bij jou past... doe wat voor jou goed voelt... maar hoe doe je dat als je niet eens weet wat jouw gevoel is en wat de ingetrainde overtuigingen van anderen, die je je hele leven hebt gehad, en die zo hard boven alles uit blèren, dat het bijna onmogelijk is om je eigen stem nog te horen...?!

al god weet hoe lang ben ik op zoek naar mijn stem, maar mijn Zelf, probeer ik het zand wat eroverheen is gewaaid door de jaren heen er af te vegen, de stemmen van mijn ouders, van mijn leerkrachten, van de maatschappij, van meneer G, van goed-bedoelende buurvrouwen of kennissen van de school van de kinderen... zoveel stemmen, zoveel dingen van anderen die ik klakkeloos heb overgenomen, heb geadopteerd en die 'van mij' zijn geworden... maar dat zijn ze dus helemaal niet...

wat is dan in godsnaam van mij? hoe kom ik weer daar waar mijn stem zit?