droom stem

er zin wel eens dagen, dan voel ik dat ik zo dicht bij zit...
zo dicht bij het Antwoord, bij Weten Hoe Ik Ik Mag Zijn, weten Wie ik in godsnaam Ben...
soms...
en dat voelt zo verdomde fijn, daar te zijn...
al is het maar voor even...

want veel vaker nog twijfel ik aan zowat alles wat ik ben, wat ik doe, wat ik wil...

als goed opgevoed, net Katholiek, Brabants meisje heb ik geleerd dat - boven zowat alles - het belangrijkste in je leven is om de Goedkeuring van de mensen om je heen te krijgen, en anders vooral geen Afkeuring, en ik weet dat ik al menig blog aan dit gedoe heb geweid, maar het zit zo diep, en de molensteen voelt zo zwaar...

had het er pas nog over met meneer G, die mijn geploeter niet zo heel goed begrijpt {je volgt toch je eigen weg en niet dat van een ander? zucht hij dan, om dan zelf net zo hard tegen Goedkeuringsmuren te lopen} omdat ik me niet erg gewaardeerd voel in mijn leven. volgens hem is dat onzin, die waardering te zoeken bij een ander, en ik weet heus wel dat hij daar gelijk in heeft, maar ik voel het wel...

en lange tijd heb ik mezelf voorgehouden dat ik het niet hoefde, dat ik de Waardering {uitgesproken door mensen die ook maar wat doen, die misschien net die dag een goede bui hebben, net als mensen die mij niet lijken te waarderen misschien net een rotbericht hebben gehoord, of gewoon chagrijnige types zijn die overal wel iets negatiefs in zien} inderdaad niet nodig had: ik waardeer gewoon mezelf - klaar... ik wilde niet dat hij dacht dat ik net zo triest was als zijn zus, die maar universitaire graden en diploma's haalde om aan de wereld te laten zien dat ze slim was, terwijl hij gewoon...

{een kijkje in mijn hoofd:}
* ik ben huisvrouw - en niet zo'n heel goede... iedereen kan strijken en de was bijhouden en het huis aan kant... daar hoef je echt niet voor naar school...
* ik ben moeder van vier kinderen - en een heel twijfelige... iedereen die kinderen kan krijgen kan het, je hoeft er geen opleiding voor, en als ik meneer G zijn level-headedness niet had, zou ik het dus echt niet gered hebben, alleen...
* ik ben dochter/zus/vrouw van/vriendin - ben ik daar wel goed in? ik doe waar ik zin in heb, ben er als het mij uitkomt, en wat hebben ze nou aan mij?!
* ik ben winkelhulpje - kan ook iedereen die een redelijk stel hersens heeft... en geduld...
* ik heb mijn school niet afgemaakt...
* ik woonde ooit in Engeland  waar ik diep gelukkig was, me een beetje speciaal voelde, en nu woon ik weer gewoon in Brabant...
* ik durf mijn 'boeken' niet in te sturen, of iets met mijn andere creatieve dingen te doen, uit angst voor keiharde afkeuring...

ik weet ze precies te vinden, mijn zwakke plekken, en ik redeneer ze ook regelmatig een afgrond in, maar ze blijven maar komen... en het blijft maar terugkomen: doe wat bij jou past... doe wat voor jou goed voelt... maar hoe doe je dat als je niet eens weet wat jouw gevoel is en wat de ingetrainde overtuigingen van anderen, die je je hele leven hebt gehad, en die zo hard boven alles uit blèren, dat het bijna onmogelijk is om je eigen stem nog te horen...?!

al god weet hoe lang ben ik op zoek naar mijn stem, maar mijn Zelf, probeer ik het zand wat eroverheen is gewaaid door de jaren heen er af te vegen, de stemmen van mijn ouders, van mijn leerkrachten, van de maatschappij, van meneer G, van goed-bedoelende buurvrouwen of kennissen van de school van de kinderen... zoveel stemmen, zoveel dingen van anderen die ik klakkeloos heb overgenomen, heb geadopteerd en die 'van mij' zijn geworden... maar dat zijn ze dus helemaal niet...

wat is dan in godsnaam van mij? hoe kom ik weer daar waar mijn stem zit?