kind of blue

in the guardian stond vandaag twee keer een stuk over depressie. hoe de prachtige stephen fry en de maffe ruby wax er allebei aan lijden. de laatste heeft een boek geschreven, de eerste vertelde over een zelfmoord poging die hij vorig jaar ondernam en die {goddank} mislukte... het raakte een snaar. niet dat ik aan zelfmoord denk {veel te laf daarvoor...}, maar wel dat ik al mijn hele leven van die donkere dagen heb, waarin het voor mij allemaal niet meer hoeft. ik ben niet constant depressief, maar wel nogal vaak hele dagen kwijt aan somberen, aan twijfelen aan mijn nut in de wereld, aan het verzinnen van manieren om weg te kunnen, ergens heel ver weg te gaan, of me te verstoppen, en daar in het niets staren, terwijl er niemand wil weten waar de sokken liggen of wanneer we gaan eten, of diep en wrevelig zucht omdat de dingen niet gaan zoals {men} wil...

vannacht om half 1 zat ik een wanhopig verdrietige mail te schrijven aan mijn vriendin S, die mij zo goed begrijpt, en die - helemaal vanuit UK - zo heerlijk kan vertellen dat het ok is dat ik dat voel, dat ik niet zwak en triest ben, maar gewoon moe van het op mijn tenen lopen om de Hoge Eisen die {men} aan Het Leven stelt, en waar ik al mijn hele leven meen aan te moeten voldoen. ik mag van haar wat minder hoeven, wat liever zijn voor mezelf. woonde ik maar bij haar...

misschien ben ik manisch depressief {ooit geconstateerd door een homeopaat}, misschien zijn het de hormonen... misschien probeer ik het wel niet goed genoeg, en ik te lui... ik weet het niet. wil het ook niet weten... ik wil gewoon gelukkig zijn, blij zijn met mijn leven, een arm om me heen, een knuffel, een stem die zegt dat het oke is dat ik even zo ben, dat de wereld niet zal vergaan, dat ze er gewoon altijd zullen zijn voor me...

zouden die ergens te vinden zijn...?

blauwe lichtjes aan de south bank, london