nieuw begin

oke, het is officieel...
aan afscheid nemen vind ik geen drol aan...
iets afsluiten, geen idee hebben wanneer je de afscheid-genomene weer ziet, maar afwachten of het leven wel weer leuk wordt... niet aan mij besteed... maar ja: het hoort nou eenmaal bij het leven... helaas...

vanmiddag stonden we, na een lollige klassenpresentatie, op het schoolplein in een rij te wachten om ieder om de beurt snikkend in de armen te vallen van B, mijn voormalig collega, medereiziger op de weg naar Zelfkennis, prettig geflipt en katalysator extraordinaire... morgenochtend zit ze met manlief {die door Pops steevast Aragorn wordt genoemd, omdat hij daar nogal op lijkt} en haar twee kids in het vliegtuig, op weg naar De Andere Kant Van De Wereld. om daar het leven te gaan leven waar ze al jaren van droomt. in de bush, levend van het land, haar bio-ding doend. toen het mijn beurt was om afscheid te nemen, en ik redelijk droog uit de omhelzing met Aragorn was gekomen, had ik goede moed om aan te nemen dat het wel mee zou vallen. ik had menig kennis voorbij zien lopen met betraand gelaat, maar dat waren natuurlijk watjes, en ik ben dat dus niet... 20 jaar met meneer G hebben daar wel voor gezorgd...

dacht ik... zodra echter de Grote AfscheidsKnuffel kwam, kwamen ook de tranen, alsof er een knopje omging, of een dop van een fles, of het hek van de dam - er was geen houden aan... dikke tranen rolden over mijn wangen, en die van haar, en ik kreeg er geen fatsoenlijk woord meer uit... daar gingen de mooie woorden die ik zou zeggen, verzopen in een zilte zee van geblèr, zo nog een paar omstaanders aanstokend, half-lachend, elkaar moed insprekend - we zien elkaar echt nog wel, er is gelukkig nog Facebook, en Skype! ik heb zoveel van jou geleerd, en ik van jou... pffff...

gelukkig hoeft dit niet elke week, anders was ik een wrak...

afscheid nemen hoort er bij... maar het blijft zwaar k*t...