er was een tijd in mijn leven dat ik heel - zo als dat mooi heet - geëngageerd was. ik maakte me boos om van alles, had meningen over hoe onze regering, en vele andere regeringen het beter zouden moeten doen, hoe de armoede, de oorlogen, het grote verdriet in de wereld verholpen zou kunnen, nee: moeten worden... en tot heden toe is daar weinig van gekomen... oke, apartheid is er niet meer in de vorm die het in 1985 had, en armoede heeft andere vormen gekregen {denk dat de
emotionele armoede waarmee het Westen te kampen heeft net zo rampzalig is als de fysieke armoede van zogenoemde derde wereld landen... misschien is het zelfs erger: wij hebben de mogelijkheden, de vele kansen, maar doen er nix mee, zitten voor de tv, spelen
candy crush, willen nog een nieuwere iPad/Pod/Blackberry, sluiten ons af voor anderen omdat we bang zijn gemaakt...
intussen kijk ik geen tv meer {behalve wat 'vrolijk'-stemmends op de BBC, zoals Country File, en Escape to the country, Pointless}, lees ik geen kranten, beperk ik me op internet zoveel mogelijk tot blije guppen dingen, en zonder ik me steeds meer af... heeft het nog nut om te hopen op een betere wereld? kan ik nog iets betekenen in een maatschappij die vind dat ik teveel droom, dat ik niet realistisch genoeg ben?
ja, u had het al door: voel me nogal down vandaag...
poging tot optimisme dan maar, met muziek...
ze waren een tijdje helemaal synoniem met Glastonbury, waar deze klip vandaan komt...
en dat was het dan voor deze week... geen zin meer om te zoeken...
fijne week!
No comments:
Post a Comment