- durpke -

Voelde gisteren voor het eerst dat ik het leven in een stad begin beu te worden.

Alan was frietjes aan het halen in het plaatselijke frietkot en ik bleef in de auto, wachten tot hij en Felix en Polly terugkwam met een vracht lekkers. We wonen heel even in het huis van mijn ouders, die morgen terugkomen van een lange, welverdiende vakantie. Ze wonen in het dorp waar ik ben geboren en tot mijn twintigste heb gewoond, toen ik er ineens helemaal genoeg van had en naar Engeland verhuisde. In de tijd dat ik daar was, en soms terugkwam voor bezoeken, leerde ik dat ik het niet bepaald miste hier. En als ik nu nog wel eens vertel tegen mensen dat ik uit dat dorp kom, krijg ik op medelijden gelijkende blikken - 'och erm kind...' Voel ook wel de voordelen van het leven in een ietsje grotere gemeente, waar niet iedereen je kent, of meer: mijn moeder kent en de reputatie die zij heeft opgebouwd zou moeten naleven - of hoe noem je zoiets... Waar ik gewoon ik ben, en waar ik meestal niet erg opval, en als ik dat wel doe, is dat prima: er wordt niemand scheef op aangekeken, behalve ikzelf...

Maar zittende in die auto, kijkend naar de dorpelingen die hun ding deden (boodschappen, de hond uitlaten, op bezoek bij een kennis) en de rust die het allemaal uitstraalde, besefte ik ineens dat dat ook best wel veel voordelen heeft. Het lijkt allemaal veel minder haast te hebben, veel minder gestresst te gaan. Op vrijdagavond... In het gehucht waar mijn vriendin Mo woont - drie straten en dat was het dan weer - is het nog stiller, hoewel de auto's, bussen en bestelwagens die ik voorbij het woonkamer raam zag snellen in aantallen niet onderdoen voor een gemiddelde hoofdweg van beetje stad... Maar men kent elkaar ook, of doet in ieder geval zijn mond open tegen je, het is overzichtelijker, je hoort ergens bij, en dat doen we niet erg in de stad. Ben er niet geboren, heb er geen familie (die ik spreek...) en behalve het feit dat de kinderen er naar schoolgaan, is er ook niet echt iets wat ons bindt.

Misschien is de tijd die ik nodig had om tot mijzelf te komen, in redelijke anonimiteit, daar waar ik voel dat deel zijn van een gemeenschap ook wel fijn zou kunnen zijn. Nou nog eentje vinden waar het helemaal goed voelt... Visualiseren, zou Mo zeggen, en je engeltjes om hulp vragen...