- vergeef, en leef! -

Soms komen dingen waar je mee bezig bent 'toevallig' overeen met dingen in de actualiteit.

Gisteren las ik een hoofdstuk over vergeving. Hoe je dat kan helpen leeg te worden, verder te gaan en ziektes los te laten. In de Life & Style katern van de online-Guardian las ik een stukje over een moeder die het in haar hart heeft gevonden om de moordenaar van haar dochter te vergeven. Een staaltje hoogstaand loslaten, een daad van moedigheid, nederigheid, kracht. Weet niet of ik het zou kunnen. Nou is Engeland, in mijn ervaring meer dan Nederland, een land wat bij uitstek slecht is in vergeven. Liever blijft men hangen in wroeging, in woede, in wraak, wil men daders zo lang mogelijk blijven laten voelen hoe slecht hun daad was. Vergeven wordt alleen door religieuze malloten gedaan.... De moordenaars van het peutertje Jamie (de zaak speelde rond de tijd dat Max ter wereld kwam) werd heel lang van alles toegewenst, behalve vergeving of de kans op een leven na hun straf. Nog steeds krijgen mensen schuim op de lippen van woede als erover wordt gepraat... De jongens blijken na jaren begeleiding weer (natuurlijk heel erg anoniem) in de maatschappij te leven, ten volle beseffend wat ze als 10-jarigen gedaan hadden, en hoe verkeerd dat was.

Vergeven dus. En vergeten. Loslaten, en verder leven... Wie zal ik vergeven? Mijn moeder? Ja dus. Want die bedoelde het echt goed allemaal. De meiden die mij mijn leven hebben zuur gemaakt toen ik op de lagere school zat? Die maakten dat ik met angst naar school ging? Ook hen vergeef ik. Ze zullen ook niet beter hebben geweten... De meiden op de middelbare, die mij lieten voelen dat ik minder waard was dan zij, dat ik dom was en belachelijk, er idioot uitzag? Heel erg moeilijk, maar hen vergeef ik, ook mijn boosheid tegen hen laat ik gaan... Er komt al zoveel meer lucht, ik voel me al zoveel lichter. Zo zullen er vast nog verschillende lui verscholen zitten die ik mag vergeven.

Maar de grootste vergeving die ik mag geven is aan mezelf. Er zijn in mijn begintijd als moeder namelijk nogal wat dingen gebeurd, ik heb dingen gedaan waar ik spijt van heb, waar ik me nog steeds verdrietig over voel en schuldig en boos en me voor schaam. Lange tijd heb ik die weggestopt, omdat er even aan denken al pijn deed, wat zou het doorvoelen ervan dan allemaal teweeg kunnen brengen. Gisterenavond heb ik dat geprobeerd, laten komen die pijn, die onzekerheid, die woede en onmacht, en de lawine van emoties spoelden over me heen. Krachtig en pijnlijk. Tot ze op hun hoogtepunt waren en langzaam wegebden, terug de zee in. En toen mocht ik mezelf vergeven.

Het komt niet in de buurt van die mevrouw en haar dochter, maar toch - een begin is gemaakt...