In de tijd dat ik met Alan ben, zijn er weinig echte cultuur-botsingen geweest tussen ons. Bijna vreemd hoe weinig moeite ik had met de Engelse cultuur, of tenminste met de dingen waar hij iets mee had. En vice versa. Ik begreep de chips op brood, de melk in de thee en de witte bonen op toast, en hij accepteerde mijn speculaasjes op boterhammen en het lepeltje wat in het theekopje bleef zitten en andere zeer belangrijke dingen. Als er een probleem rees, praatten we erover. Op een ander - sport - nivo snapte ik dingen als de Grand National (paardenrace), cricket en bowls en dat voetbal op een heel ander nivo wordt beleefd daar. Ik genoot van de anders-heid van de Engelse cultuur en deed er alles aan om me erin te verdiepen.
En daar zit dan weer een groot verschil tussen ons beiden... Ik kijk graag naar het schaatsen op tv, vooral de mannen op de langere afstanden. Dat begon eind jaren 80, toen 'we' ineens schaatsers hadden die er iets van konden en zelfs kans hadden op goud in de winterspelen. Daarna verdween het van mijn radar (in Engeland nog nooit een schaatswedstrijd op tv gezien) en ik had ook nadat we hier weer kwamen wonen niet meer echt zin om het weer op te pakken, vooral omdat ik wist dat het Alan's sarcasme zou opwekken (het staat bij hem gelijk aan slaapverwekkend). Tot vorig weekend. Samen met Otto, die elke sport wel een kans geeft, bekeek ik de dames op zondagavond, en op maandagochtend vonden we de ritten van de 5 km van de heren op internet, en ik genoot weer, net als toen. Geen idee wat het is - rustgevend gewoon, zo bijna gelijk als de rondjes steeds zijn, met als enige spannende of ze een halve seconde sneller of langzamer gaan dan de vorige... En het kan me helemaal nix schelen wat Alan er van vindt... Zo.
Maar ik begreep ook eigenlijk nooit echt waar de Grand National over ging, of bowls... Of bonen op toast...
No comments:
Post a Comment