- trillen -

Het huis trilt soms op zijn grondvesten, zo hard gaan ze tekeer tegen elkaar. De een wil nog harder zijn gelijk krijgen dan de ander, de een nog meer overtuigd en nog luider in zijn overtuigingskracht....

Voordat ons gezin een gezin was, en ik in blijde verwachting van Max, had ik nog geen seconde stil gestaan wat het nou zou kunnen zijn om jongens in huis te hebben. Hoe die zijn, met elkaar... Ik wilde graag jongens en was dolblij toen Guppie nummer 1 een jongetje bleek. Guppie twee was er ook een, en nog wat jaren later kwam nummer drie - nog een jongetje. Voor de kinderen was mijn ervaring met (puber)jongens gebleven bij mijn broer, mijn neef en nog wat losse kennissen op school. Niet bepaald representatief, bleek later, want het waren allemaal eigenlijk heel lieve, zachtaardige types die plezierig omgingen met vrouwen. Dus als ze in mijn gezelschap waren deden ze niet wat jongens onder elkaar schijnen te doen, waar ik later achter ben gekomen. Jongens onder elkaar - zonder vrouwen erbij - verworden tot oermannetjes. En dat kan je wel niet willen, maar je doet er weinig aan... En broertjes doen daar schijnbaar dan nog een schep bovenop, in een poging te oefenen wat ze later buitenshuis nodig zouden kunnen hebben aan krachtmeting of zelfredzaamheid. En daar mogen wij dus fijn van meegenieten...

Daar komt nog bij dat agressie in welke vorm dan ook nooit mocht in mijn omgeving. Dat was sterk uit den boze. Je hield je boosheid maar lekker bij je - het uiten ervan maakte mijn ouders zo onzeker en verdrietig, dat het niet eens meer in je opkwam... Dat je hormonen in de puberteit daar heel andere ideeën op na hielden was dan pech hebben. En daar lopen wij nu in ons huis elke dag wel een paar keer tegenaan... De boosheid van de kinderen heb ik altijd heel moeilijk gevonden, en ook niet altijd goed kunnen begeleiden, en de uitbarstingen van de pubers vergen zoveel van mijn energie dat ik soms vrees voor van alles.

Waarnemen, lees ik dan. Waarnemen en zijn gang laten gaan. Uit laten razen en voorbij zien gaan. Hoe meer je erop mediteert, of erop let als je je leven leeft, hoe eerder je de symptomen herkent. En het werkt. Als ik het kan, zie ik de boosheid voorbij gaan - bij mezelf en bij de jongens. Dan is dat zo mooi, zo indrukwekkend, om die emoties gewoon te zien zijn wat ze zijn: uitingen van gevoelens, meer niet... Het is niet eng, en niet sterker dan jij, het is gewoon wat het is...

Totdat de een merkt dat zijn fiets is geleend zonder te vragen en de ander daar geen kwaad in ziet...