- ja, ik wil -

Toen we 15 jaar geleden elkaar het jawoord gaven, hadden we geen idee van alle mooie, leerzame, pijnlijke, vreemde, grappige en adembenemend prachtige dingen die op ons pad zouden komen. Maar goed wellicht, misschien hadden we dan het lef niet gehad om de stap te zetten en het avontuur aan te gaan. Maar we wisten het niet, en we hielden wel van avontuur, dus op 21 April 1995 zeiden we ja, in voor en tegenspoed, in ziekte en in gezondheid, tegen elkaar, in het bijzijn van al onze lieve vrienden en een paar familieleden die de overtocht hadden gemaakt. Met onze kleine Max in zijn paarse penguinpak, die vrolijk met iedereen speelde en genoot van alle aandacht.

Nu zijn we dus 15 jaar verder - ouder en wijzer. Drie kinderen verder, verhuisd van over de Noordzee en eindelijk gesetteld, voor zover dat kan. En de liefde is geloof ik alleen maar sterker geworden. Nooit gedacht dat dat kon.

We vierden het gisteren met zijn tweeën, in Antwerpen, met lunch in Le Pain Quotidien, we wandelden door steegjes en langs pleintjes, we zagen Nowhere Boy, bijna met zijn tweeën alleen in de gigantische bioscoopzaal, we aten pizza in Da Giovanni's (onze vaste stek zo'n beetje) kleinere dependance aan de overkant van het grote pand, vlak tegen de kathedraal aan de Groenplaats. Daar werden we getracteerd op een potje Zuid Europese taferelen toen een paar Spanjaarden de Champions League voetbal match kwamen kijken, die op de achtergrond op de tv kwam. Fijn einde aan een fijne dag.

Wat de volgende 15 jaar gaan brengen? Wil het niet eens weten...