Boeddhisme is - voor zover ik het begrijp - erg gericht op inzicht krijgen in hoe je in elkaar zit. Die inzichten kan je dan gebruiken om te leren, te veranderen, te groeien. Maar regelmatig zijn die inzichten lastig. Ze zijn pijnlijk en geven je een gevoel van ongemak. Dus stop je ze weg of doe je net of ze je niet storen. Omdat je vanaf je geboorte bepaalde 'overlevings-truukjes' hebt geleerd, om te passen in de cultuur van het gezin waarin je opgroeit, en de cultuur om je heen in de wijdere wereld. Dat is natuurlijk en ook belangrijk - in een liefdevol, rustig gezin leer je andere dingen dan in een gezin waar er veel ruzie is en spanning heerst. En als je veel vrijheid (vertrouwen?) krijgt, leer je andere dingen dan als er een grote mate van beheersing (angst?) is. En in het Westen zijn dat andere issues dan in Zuid-Afrika of China.
Sinds ik wat meer over Boeddhisme en spiritualiteit ben gaan leren, merk ik dat ik niet meer 'normaal' naar de mensen om me heen kan kijken. Toch al nooit mijn sterkste punt geweest, en het wordt er niet beter op. Vooral omdat de inzichten die ik krijg, de dingen die ik leer, de vele dingen die ik leer accepteren over mezelf, een soort van weerslag hebben over hoe ik dan in het leven sta. Ook omdat in de vele diepe gesprekken met Lief er vaak een vergelijking komt, ongewild, met mensen uit onze omgeving. en dan merken we allebei hoe beschermend de meesten zijn over hun zelfbeeld. Wordt namelijk nogal zwaarbewaakt, hebben we allebei het idee.
Waarom is dat toch?
Deze week hebben Lief en ik veel dingen over onszelf geleerd. Veel dingen die we allebei hebben weggestopt, omdat ze te pijnlijk en verdrietig waren om te zien. Omdat de angst leefde dat toegeven dat we die dingen voelden of wilden, wel eens alles wat we hadden zou kunnen vernietigen. Lange tijd hebben we allebei gezwegen over zoveel, maar iets maakte dat we daar voorbij kwamen, en de onrust en verdriet die dat veroorzaakte voelde vreselijk, heel erg onzeker, alsof we in een diepe, onoplosbare crisis zaten. Maar de uitkomst blijkt de crisis meer dan waard geweest te zijn. Alle inzichten die we liever hadden genegeerd, bleken bouwstenen voor een nieuwe manier van naar elkaar kijken. Voor een nieuwe manier van met elkaar zijn. Voor een kracht die we allebei in onszelf hebben gevonden. En dat was nooit gebeurd als we de risico's van het naar boven komen van bepaalde wensen of begeertes nooit hadden toegelaten.
Maar erg voortkabbelig is het natuurlijk niet...
7 comments:
oh, mooi! en dapper! Ik ben nu wel erg nieuwsgierig naar de aanleiding,... maar dat is mss een stapje te ver?
oh, maar ik vraag me af waarom je over anderen wil leren? Voor mij is de les juist om zonder oordeel anderen te accepteren zoals ze zijn. En je weet toch nooit welke weg een ander in zijn/haar leven te gaan heeft? (zonder kritiek op jouw geweldig mooie en kwetsbare stukje, hoor!!!)
uhm, ik zie nu ineens dat het lijkt dat ik denk dat je de anderen wil veranderen, en dat was niet wat je schreef.. (Snap je het nog ;-))
Je wil graag meer over mensen weten dan wat zij laten zien. Maar waarom wil je dat? Je kunt ook over je directe omgeving heen kijken, waar je vast mensen ontdekt die dezelfde kant oplopen als jullie...
Maar buiten dit: petje af voor jullie! en wat fijn dat jullie dit met elkaar doen!
Hoi,
dank voor de uitgebreide (dubbele) reactie!
Dat stukje naar anderen toe klinkt wellicht alsof ik (of wij) uit ben om mensen te veranderen of zo, maar het is (denk ik) meer dat ik het zo jammer vindt dat velen om me heen kennelijk vastzitten of problemen hebben of ziek of ongelukkig zijn, maar ook niet naar zichzelf durven/willen kijken om inzichten te krijgen over hoe ze in elkaar zitten. Ik vind dat frustrerend, en het is kennelijk mijn les op dit moment om dat los te laten.
Iedereen heeft inderdaad zijn eigen pad bewandeld tot nu toe en het is niet aan mij om verandering of inzichten op te dringen. Ik vraag mij alleen met enige regelmaat af waarom die zelfbeelden zo zwaar bewaakt worden. Zelfbescherming, vast.
En het is niet dat ik mensen perse anders wil leren kennen dan ze laten zien, ik zie het gewoon, voel het... En dat is vaak heel lastig...
Maar dank dat je mee wil denken - heel fijn altijd! ;-)
En dat laatste stukje (nog even...) is meer over de relaties die ik om me heen als tijdbommen voort zie schrijden. De onwil om jezelf te zijn en de andere zichzelf te kunnen laten zijn - uit angst dat dat gekoesterde zelfbeeld aan flarden wordt geschoten - voelt voor mij als een moeilijke barrière in relatie tot andere mensen. Maar da's mijn probleem verder... ;-)
Maar (en dit is echt de laatste voor nu) de schrijver in mij is ook gewoon heel nieuwsgierig naar 'what makes people tick', hoe mensen in elkaar zitten, waarom ze zijn zoals ze zijn, hoe hun weg is geweest tot nu toe. En omdat ik behoorlijk open ben, denk ik dat anderen dat ook zijn. En vind het dan jammer als men dat niet is.
En nu ga ik koffie drinken...
haha! leuk al die stukjes achter elkaar... het is blijkbaar iets waarover je na blijft denken!
ik had net alweer een enorm stuk geschreven, maar merk dat het net langs jouw proces gaat. Het is wel super interessant. Ik ga het binnenkort wel op mijn eigen blog schrijven, want ik had het idee dat dit net iets anders is. (grappig, dat ik dus dingen van een ander vooral door mijn eigen bril zie, en er die dingen uit haal, die aansluiten op mijn eigen proces!!!)
liefs!
haha!! Ja, maar zo werkt het dus, Lisette... Vooral als je hooggevoelig bent, haal je de wereld eerst even door je eigen filter heen. Wat helemaal niet verkeerd is, alleen leidt het soms tot 'misverstanden' (of heel fijne gesprekken, zoals deze!!).
Ben heel benieuwd naar jouw verhaal...
Post a Comment