- uitgedund -

Van de week zat ik bij de Hema mangosap te drinken en van de vele mensen die voorbij liepen waren een oma, een dochter en een kleinzoon, en daar kreeg ik het volgende verhaaltje bij binnen.

Ze duwde een buggy vooruit, waarin haar kleinzoon was gezeten, die zijn voeten vrolijk op en neer wiebelde. Haar dochter, moeder van het hummeltje, liep ernaast en vertelde honderduit over alle dingen die haar bezighielden. De rammel in de auto die ze niet kon plaatsen, haar kapster die maar niet terugkwam van zwangerschapsverlof, het zoontje wat zijn fruithapjes niet meer bliefde. Ze hoorde het aan, vertelde af en toe wat dingen uit haar eigen leven, maar wist dat er niet echt naar haar geluisterd werd. De winkel waar ze moesten zijn kwam al in beeld. In de winkelruit waar ze nu voorbij liepen zag ze de reflectie van zichzelf - een oude vrouw met opgestoken bruin haar, de buggy met haar blonde kleinzoon en haar dochter, nog steeds babbelend, nu over de buurvrouw die een verhouding had met haar tuinman. Ze dacht aan de verhoudingen die ze zelf graag nog eens zou hebben, ooit, maar het spiegelbeeld wat haar aanstaarde maakte haar duidelijk dat die gedachte verre van realistisch was... Die tijd was voorbij.

Het zat haar nog steeds niet lekker, die opmerking van haar dochter. Ze had hem terloops geplaatst, waarschijnlijk niet eens met de bedoeling haar te kwetsen, alleen maar om haar even ergens op te wijzen, maar toch - nu ze de Hema binnenliep, wist ze niet of ze de spiegel wilde opzoeken of juist angstvallig vermijden. Haar haardos was altijd haar trots geweest, en het 'Goh het wordt wel heel dun van achteren, mam' maakte dat ze zich in een klap heel onzeker voelde. Viel het zo op? Haar dochter was normaal gesproken iemand die zich alleen met zichzelf bezighield, en als zij het al de moeite van het opmerken war vond, wat zouden andere mensen wel niet denken van haar? Zo'n oud mens wat koste wat het kosten zou nog aan haar jeugdigheid vast wilde houden. Hoe triest...

Ooit zag ze er niet veel anders uit dan haar dochter nu - jeugdig, vol leven, vol verhalen, die ze probeerde te vertellen aan haar eigen moeder, maar die was nog verder weg met haar gedachten dan zijzelf nu. Zou het zo altijd gaan? Zou de geschiedenis zich herhalen, telkens een klein beetje anders, een klein beetje verdraaid, maar in grote lijnen precies hetzelfde? Nee, niet aan denken - van denken wordt je gek. Koffie, ze zouden koffie gaan drinken en haar kleinzoon wilde appelsap. Haar jeugd was voorbij en haar kleintje was nu zelf moeder. Niet zeuren, doorgaan met je leven, als je stilstaat ga je dood...

(terwijl ze waarschijnlijk gewoon heel gewoon naar paaseieren en schoenen aan het kijken waren...)