Hoe wereldvreemd moet je zijn om het op een vrijeschool uit te houden? Moet je überhaupt wereldvreemd zijn? Staat hooggevoelig altijd gelijk aan wereldvreemd? Zijn er echt meer hooggevoelige kinderen (en ouders...) die op een vrijeschool zitten, of lijkt dat maar zo? Is hooggevoeligheid werkelijk een voordeel, zoals Mw. Elaine Aron in haar boeken verkondigt? En is er mee te leven in een overweldigende wereld waar onder-gevoelige mensen de dienst uit lijken te maken?
Een paar vragen die door mijn hoofd spoken, al jaren. Of eigenlijk, sinds ik heb ontdekt dat hooggevoeligheid bestaat en het antwoord bleek te zijn op zoveel van mijn eigen vragen en onduidelijkheden. Want daar heb ik er nog steeds heel veel van.
Heb dat boek van Aron uitgespit en ben tot de conclusie gekomen dat het - hoewel een verademing vanwege zoveel herkenning en de steeds terugkerend boodschap dat ik inderdaad niet gek/lui/dom ben - niet makkelijker wordt naarmate ik accepteer dat ik ben zoals ik ben. En dat mijn kinderen zijn zoals ze zijn, allen behept met een redelijke mate van gevoeligheid. De mensen waarmee ik mij heb weten te omringen op de lagere vrijeschool van de kids zijn in grote getalen net zo gevoelig als ik, dus niet al te uitdagend/gevaarlijk/angstaanjagend, maar de buitenwereld is dat wel (voor mijn gevoel). Doe ik de kinderen een dienst door ze naar deze school te sturen? Of geef ik ze een extra handicap door ze niet met 'normale' kinderen te laten spelen? Gaan ze het wel redden in de grote boze buitenwereld, zo ongeoefend als ze zijn in het omgaan met die wereld? Of heb ik ze juist een groot voordeel gegeven, door ze te laten opgroeien in een omgeving waar ze zichzelf mogen zijn, waar ze niet hoeven te presteren, maar mogen leren hoe mooi de wereld is, en hoe mooi zij zelf zijn?
Twijfel zit diep. Angst ook. Gaat dat ooit weg? Ik ga maar weer terug mijn holletje in...
2 comments:
De keus lijkt me: of ze al vroeg te harden door ze steeds hun neus te laten stoten en zo eelt te kweken, of ze sterk te maken door te laten voelen dat ze goed genoeg zijn en hun unieke kwaliteiten te laten groeien.
Onze oudste zit op de wijkschool. Een enorme school (700! lln) waar de dingen erg ongevoelig geregeld worden, maar waar ik ook zie dat het vooroordeel van 'vrije-scholers' over de harde buitenwereld niet klopt. Omdat ook alle mensen daar naar hun eigen idee het beste doen wat ze kunnen en echt erg van de kinderen houden. De oudste gedijd er goed, omdat er niet al te veel hoogtepunten zijn (hij ligt vanaf september regelmatig wakker door de spanning voor sinterklaas...) en er behoorlijke duidelijke regels en structuur zijn. Hij is bijna doorzichtig en de structuur daar helpt hem ook de houvast in zichzelf te vinden.
De jongste zit op de vrije school en daar voel ik me echt thuis en gezien. Heerlijk om je zo onder te dompelen in die sfeer en warmte! En de jongste gedijd daar omdat zijn heeeeel erg houdt van de regelmaat en de vrolijkheid van de jaarfeesten.
De oudste gaat over ruim een jaar naar de bovenbouw van de vrije school. We denken dat hij daar nu aards genoeg voor is... ;-)
Hoi Li!
Dit zijn mijn eigen gevoelens en twijfels natuurlijk. Merk dat oudste en tweede zich op een gewone middelbare school prima handhaven, maar ook twijfels hadden over hoe er tegen ze aan werd gekeken, als 'outsiders' op veel gebieden. Maar ik geloof je graag dat op 'reguliere' scholen ook op een mooie manier met kinderen wordt omgegaan - ik heb me zelf alleen nooit echt op mijn plek gevoeld zoals ik dat nu doe op de school van de kids...
Hoop dat je oudste het naar zijn zin gaat hebben op de bovenbouw!!
Post a Comment