- dankwoord -

Alle ramen staan open, gordijnen proberen de zon buiten te houden, een soort van bries waait door de kamers en zolang ik me niet hoef te bewegen, gaat het prima.
Warmte en ik gaan niet samen. Hoewel, toen we nog aan de kust woonden had ik er veel minder last van. Maar dat was toen, en nu is nu, en nu hangt er een verzengende hitte over mijn woonplek.

Gisteren had ik een mooi gesprek met mijn vriendin/spirituele ontwikkelingshulp over hoe je je dankbaarheid kan tonen, en hoe je daarmee een positievere houding leert aannemen, dat er meer moois in je leven komt. Dat je om de kleinste dingen al je dankbaarheid kan uitspreken (vogels die zingen, bloemen die bloeien, je dochter die een liedje zingt) maar dat ook grote dingen je dank mogen krijgen. Dat de auto het nog doet, of dat je een huis hebt om in te wonen. Dat je een partner hebt waar je gelukkig mee bent, of dat je een koelkast hebt met een vriesvakje waar je ijsklontjes uit kan halen...
Deze week ben ik dankbaar voor de BBC, dat ze Wimbledon bijna in zijn geheel laten zien, en voor de wasmachine die netjes mijn lading geleverde kleren voor me wast, natuurlijk ook voor mijn spiritueel onderlegde vriendin die me op het goede moment belde... En voor mijn schotse vriendin Sarah, die een zooi foto's van de winter heeft opgestuurd, zoals deze, waar ik het helemaal koud van kreeg, op een prettige manier... hij heet 'Narnia'...

- foto: Sarah Lindsay -

Maar waar ik ook dankbaar voor ben, zijn heel vreemde dingen. Of vreemd - op een spirituele manier is het niet meer dan normaal. Dankbaar voor mijn buurvrouw, die een controlfreak is, die echt helemaal flipt als een van onze struiken het waagt een blaadje of tak door de omheining heen te groeien. Ze is ook niet zo blij met onze kinderen, vooral Felix, die haar martelt met zijn vrije manier van zijn. Vorige week kreeg ik van haar te horen dat ik een onverschillige trut ben, die haar kinderen niet op kan voeden, omdat er voor de zoveelste keer 'iets' over de schutting was gegooid en ik tegen haar zei dat ik niet met haar wilde praten als ze zo tegen me tekeer ging. Waar ik normaal inbindt en mijn best doe om plooibaar te zijn, had ik er ineens helemaal genoeg van, en negeerde haar verder. Wat haar deed springen van woede. Natuurlijk geen perfecte, ideale wijze van spiritualiteit bedrijven, maar ik merkte dat deze manier van macht hebben over een ander, iets is wat nieuw is voor me.

En dat dat eigenlijk best wel heel prettig voelt... Ik hoef geen deurmat meer te zijn, niet verlegen en voorzichtig en me te schikken in wat een ander voor mij bedenkt. Grappig (voor mij dan) genoeg speelt precies dit scenario zich uit in andere delen van mijn leven, en merk ik eenzelfde mate van kracht, van controle die ik nooit echt heb gevoeld... Nooit echt helemaal diep van binnen, en dat het oké is...

Dankjewel dus, buurvrouw, dat je me de kans hebt gegeven om me eindelijk eens krachtig en sterk te kunnen voelen... Het heeft me namelijk in andere vormen ook geholpen tot het komen van andere dankbaarheden. Maar die hou ik even voor mezelf...