Hang al even in een dipje waar ik niet lijk uit te komen. Kom er wel een keer uit. Het komt altijd goed, misschien niet zoals je het verwachtte, maar het komt altijd goed.... (zoals ik gisteren nog heel stoer tegen een klant in de winkel zei). Dit soort dingen klinkt als advies aan een ander doorgaans zeer plausibel en prachtig, in mijn eigen leven toepassend lijken er plots onneembare bergen in de weg te liggen. De enige onneembare berg is mijn overtuiging, natuurlijk, zover ben ik ook al wel, maar veel verder kom ik daar niet mee. Voorlopig.
Een vrolijkmaker dan maar. Heb geen zin in een depressie... (ja, ontkenning is nog steeds de beste oplossing...).
Of toch maar niet dan... Geen idee waar ik het vandaan moet halen vandaag... Misschien kan een wandeling een wonder verrichten, of een stukje muziek... Misschien moet ik toch maar doen wat ik diep van binnen wil. Maar weer: geen idee hoe...
De angst voor depressieve dagen als deze hangt als een soort van grijze sluier over mijn leven. Vroeger had ik ze vaker, een soort van alles overheersende angst voor wat er komen ging, vrees voor de dingen waar ik geen invloed op kon hebben, waar ik me maar bij neer moest leggen, vrede mee nemen, terwijl alles in mijn lijf schreeuwde dat ik het anders wilde. Een maand of wat geleden zag ik een film in de bioscoop - Partir - over een vrouw die uit een huwelijk wilde stappen maar door haar man in de weg werd gelegd en uiteindelijk zich neerlegt bij de situatie. Ik verliet de bios met een dezelfde beklemming die al mijn hele leven bij mij lijkt te horen - haar onbekwaamheid om haar leven te veranderen op de manier die haar gelukkig maakt, voelde zo benauwend. Zo bekend.
Helaas mag ik me niet zo voelen. Ik moet me maar vermannen, net doen of het er niet is, of naar de dokter voor pilletjes, of iets anders verzinnen om mijn donkere gevoelens niet naar buiten te laten komen. 'Men' voelt zich er ongemakkelijk bij.
Nog iets om mijn depressie aan te vuren...
Of zou depressie gewoon het voortvloeisel zijn van een passie die te lang is ingehouden?
4 comments:
Kijk anders eens op de site van PRI therapie. Veel sterkte alvast
dank voor de tip, anoniem
Het is ook wel zulk weer... Arme Daan! Bij mij helpt altijd het beste om de natuur in te gaan! En dingen maken mijn handen... Zo heeft ieder z'n gebruiksaanwijzing.
Wat zou je je kinderen adviseren in zo'n geval?
Dat je maar snel weer in vrede komt met jezelf!
Liefs!
vandaag gaat het alweer een stuk beter - ik kan heel slecht tegen drukkend weer, kennelijk... Mijn sombertjes komen altijd heel onverwacht voor mij, en ik wet echt niet wat ik ertegen moet doen, behalve schuilen tot het weer voorbij is...
Zou niet weten wat ik je kinderen zou kunnen adviseren - weet er zelf amper iets tegen. Er niet om wanhopen en leren accepteren dat he bij je hoort is denk ik het enige. Iets waar ik nu pas aan mag denken...
liefs, Daan
Post a Comment