- klasse -

een van de dingen die mijn lief en ik gemeen hebben, is dat we uit een samengesteld gezin komen. In de zin van samengestelde klassen, als in: een ouder uit een redelijk armetierig arbeidersgezin en de andere uit een welgesteldere familie die het wat hoger in de bol hadden. Een lastig te rijmen combinatie, wat vooral als gevolg had dat we allebei met een soort klasse-hiaat zitten. Niet dat we daar nou onder lijden of zo, maar niet heel handig is het soms wel.

Ik kijk naar de mensen om me heen (bijvoorbeeld in de straat hier) en ik zie dat de meesten een soort van duidelijk hebben over hun herkomst. Ze komen meestal uit een gewoon gezin, zijn naar gewonen scholen gegaan en hebben een gewone baan (als ze al werk hebben). Rijden in een gewone auto en willen dat hun kinderen ook gewoon doen. Prima lijkt me dat, prettig om dat om je heen te hebben, duidelijk, klaar. Op school lopen er dan veel lui rond die gestudeerd hebben, en zich omringd zien met familie en kennissen die ook zo'n leven leiden. Men studeert, men heeft een goede, professionele baan met klim-mogelijkheden, en men verheft zich een beetje boven de gewone lui die in mijn straat wonen. Dat is voor hen gewoon en men twijfelt ook niet aan of het wel klopt en of het anders zou moeten.

Dan wij...
Een ouder heeft verder geleerd, of had de mogelijk hiertoe, en kwam uit een gezin waar dat van ze verwacht werd, of waar toch in elk geval wat comfortabeler geleefd werd en waar men verwachtte dat jij dat ook ging nastreven. De andere ouder was al blij met een niet lekkend dak boven het hoofd, kleren die er netjes uitzagen, brood op de plank, en verder werd er niet gekeken. Niet uit luiheid, maar omdat men uit een nest kwam waar het allemaal niet zo belangrijk werd geacht om als een professioneel suxes beschouwd te worden. Kwam dan ook nog bij dat die ouders de professionele mensch van een heel andere kant heeft gezien, en van een kouwe kermis thuiskwam, dus al die kapsones, die hoefden niet meer zo. Doe maar gewoon, zeg maar. Gevolg was dat er in ons huis een soort van klassenstrijd werd gevoerd. Niet opzichtig, vaak heel onderhuids, maar het was er wel. Zodra ik geluiden maakte dat ik wilde studeren, of iets links-intellectueels gaan doen, dan werd er een ouder heel blij en steunde mij daar in, terwijl de andere jeuk kreeg en heel hard ging proberen om mij op andere gedachten te brengen. Drie keer raden welke ouder meer invloed had, toen...

Dat ik een hooggevoelige snob ben geworden zal daar ook wel mee te maken hebben. Een milieu was hard, vrij liefdeloos, de andere wereld was er een waar men het heel wat makkelijker had. In de ene voelde ik me begrepen, bij de ander totaal niet. De een leek me zoveel intrigerender en spannender, terwijl ik bij de ander alleen maar problemen en gedoe leek te vinden. Ik ben wel eens jaloers op die lui die van jong af aan pianolessen kregen, omdat zo hoorde. Of die iets in Latijn kunnen opdreunen... Soms baal ik als een stekker dat ik de welgesteldere wereld van een van mijn ouders heb leren kennen. Ik weet dat die bestaat, ik weet wat de voordelen ervan zijn, van het hebben hun kennis, hun duidelijkheid. Maar ik kom er niet. Want mijn wieg stond op een bruggetje tussen twee werelden... En ik zal er altijd wel tussen hangen...