- car crazy :: autogek -

I am one the the few women that i know who has an interest in cars. Mostly form an aesthetic viewpoint (i couldn't tell you much of what is under the bonnet and have little to no interest in what makes one better than the other) and i can become very excited when a lovely old Mini drives past or when an old Saab is parked up somewhere and can't stop myself from have a peek inside to admire the interior. The other day, when going for the Crazy Breakfast in Ikea (one euro!?!), i was thrilled to see a Trabant parked close to our car, and loved the way the owners had put crocheted cloths over the seats to make it look even more cute than it already did... I mean - it's a car!?

Our current car is quite sad looking, but i like it. Previous cars we owned i didn't much, although they were in better shape. They were functional, good for what we needed them for, some were even modern, with buttons for all sorts, but for some reason, i was never sad when they were on their way out again. With this one i will be. One other car we owned had the same sad feeling come up when we had to sell it, a sorry-looking, tiny, easy to break into (so it was on various occasions) Austin Metro. Dark blue, maximum speed of about 100 km/h, bit tatty inside, as simple as a car can be, but i really liked it.

I can remember one of the cars that my dad had to trade in, when i was about 7, and we went to a salvage place (it was summer), with hundreds of cars all piled up, smells of oil and leather and old dogs fighting for pride of place, bits of chairs and wheels and god knows what lying around, and it made me feel almost sad. Sad to see these cars wrecked for parts, useless and empty, when they were once strong and fast, and i took one last look at the beige Mini that was sold for next to nothing, knowing it's fate would be similar to the cars that were lining the fence, and i suppose that's when my love for old cars was born, lovely old motors that weren't super modern, that had about three buttons, and a winding wheel for the windows... Cars that you could put together yourself, at a push... If you were a bloke who knew where all the bits went...

Ik ben een van de weinige vrouwen die ik ken die van auto's houdt. Vooral vanuit een esthetisch oogpunt (want ik kan je niet vertellen wat er onder de motorkap gebeurt, en het interesseert me niet wat de ene beter zou maken dan de andere) en ik kan heel opgewonden worden als ik een oude Mini voorbij zie rijden, of als er een oude Saab ergens staat geparkeerd en ik met veel moeite voorbij zou moeten lopen. Een tijdje geleden werd ik helemaal blij toen we bij de Ikea waren (1 euro voor een ontbijtje?!) en vlakbij die van ons een Trabant stond en ik een gehaakt kleedje ontwaarde op de stoelen, zodat het er nog schattiger uitzag dan het al deed... Ik bedoel - het is een auto?!

Onze huidige auto ziet er een beetje triest uit, maar ik vind hem leuk. Vorige auto's die we hadden deden me niet veel - ze waren praktisch en prima voor waar we ze nodig hadden, modern, met veel knopjes en zo, maar het deed me weinig als ze weer verkocht werden. eentje herinner ik me nog wel, die was heel klein en oud en makkelijk om in te breken (wat regelmatig werd gedaan) Austin Metro. Donker blauw, maximum snelheid van ongeveer 100 km/h, beetje vergaan, en heel simpel van binnen, maar ik vond hem heerlijk.

Ik kan me nog herinneren dat mijn vader een auto moest inruilen - ik was toen 7 - en we gingen naar een sloperij, waar honderden auto's op elkaar lagen, en de geur van olie, leer en ouwe honden vochten om de boventoon. Er lagen stukken stoelen banden en god weet wat nog meer, en het maakte me een beetje verdrietig. Verdrietig dat al die auto's gesloopt werden voor onderdelen, nutteloos en leeg, terwijl ze ooit sterk en snel waren, en ik keek nog een keer van de beige Mini die voor bijna niets was verkocht, wetend dat ook die zou eindigen bovenop een van de torens zoals die langs de hekken stonden. Ik geloof dat toen mijn liefde voor oude auto's is geboren. Auto's die niet modern zijn, en overal knopjes voor hadden, maar een stuk of drie, en een draaiarmpje voor de ramen. Auto's die je zelf nog in elkaar zou kunnen zetten, als het moest. Als je tenminste een kerel was die wist waar al de onderdelen horen...