Recently i rediscovered the joys of receiving post from all over the world... Stamps with pretty pictures on, cards with sometimes unintelligible writing, a sign of life from people whom i've never met. Of course, my long-term writing pal form Japan is still on the scene, and i sometimes get the odd message from a French friend who now lives in Canada, and i still maintain a fun pen pal thing with a friend from Belgium, for which i'm very grateful.
Pen pals were all the rage in my teenage years, especially ones from outside Holland. I had quite a few at some point. They gave me an insight in a world further away (even though it may have been Belgium or Germany), lives lived that seemed so much more interesting than the one i had, in countries that were very likely to be way more fascinating than Holland - Sweden, Norway, Ireland, Switzerland, England... Then i went to live in England and met people who came from all over Europe, and Japan, and collected another load of pen-friends. Which lasted for a couple of years. I mean: having kids doesn't do a lot for your real social life, and the same goes for keeping a postal social life... But that's all changed now.
In an old edition of Flow magazine (yes, the one i branded too fancy and too expensive...) i read something about Postcrossing, which is a website that, when you've joint, gives you the address of some random stranger from anywhere in the world, and when that random stranger has received and registered your card, you will receive a card from another random stranger. You will know a little from this person, as you're encouraged to create a short profile (hobbies, fave colour, that sort of thing) which is sent to your email address along with their house address. So now i've sent 6 cards (former Soviet Union is heavily represented...) and received 6, and i must say - it's as much of a thrill to see another card with a groovy picture on and funky stamps as it is to make one and send it to someone in Uzbekistan or Oregon... I fel years younger now...
Heb recent het plezier herontdekt van het ontvangen van post van over de hele wereld.
Postzegels met mooie plaatjes erop, handschrift wat bijna on-ontcijferbaar is, een teken van leven van iemand die ik nog niet heb ontmoet. Natuurlijk heb ik mijn vriendin in Japan waar ik nog steeds mee schrijf, en krijg ik soms een berichtje van een kennis uit Frankrijk die nu in Canada woont, en heb ik ook neg steeds een penvriendin uit België, waar ik allemaal heel dankbaar voor ben...
Penvrienden was een grote rage toen ik tiener was, en ik had er best wel een hoop. Het gaf me een kijkje in het leven van mensen die een heel ander leven leiden, ergens ver weg, waar het vast veel interessanter was dan in Nederland. Ik had ze in Zweden, Noorwegen, Ierland, Zwitserland, Engeland. en toen ik in Engeland ging wonen, leerde ik weer mensen kennen van over heel Europa en Japan en die werden dan weer mijn penvrienden. Voor een tijdje. Ik bedoel: kinderen krijgen doet niet veel voor je echte sociale leven, en voor je leven per post doet het ook geen wonderen... Maar daar is nu verandering in gekomen...
In een oude editie van de Flow (ja, wat ik inderdaad wel eens een oppervlakkig en veel te duur blad heb genoemd) las ik iets over Postcrossing. Als je daar lid van bent geworden, krijg je een adres van een wildvreemde persoon ergens op de wereld, en zodra die persoon jou kaart heeft ontvangen en geregistreerd, krijg jij van een andere wildvreemde van over de hele wereld een kaart. Als jij een adres krijgt, krijg je ook meteen een stukje profiel te lezen, zodat je iets weet over hun interesses. Ik heb er nou 6 verstuurd (voormalige Sovjet Unie is zwaar vertegenwoordigd) en 6 ontvangen, en ik moet zeggend at het weer heel fijn voelt om weer een kaart met een mooie postzegel en onleesbaar schrijven te ontvangen, alsook het maken en sturen van een kaart voor een wildvreemde uit Oezbekistan of Oregon. Voel me meteen weer jaren jonger...
No comments:
Post a Comment