fillums

Jazeker, het kan niet op: twee posts vandaag!!

Nu eindelijk al die oscar onzin voorbij is, ga ik - dankzij een wel heel interessant aanbod van ons filmhuis deze maand plus wat er gewoon zomaar al draait in breda - een heleboel films op mijn lijstje van maart zetten.

Deze week ga ik naar Mao's Last dancer, over een balletdanser uit China die naar America mag en daar blijft hangen (zoals u hier kan lezen). Zwaar drama, zo lijkt het in de trailer, maar ook veel ballet en een heel mooie jongen in de hoofdrol...

Daarna wil ik The kids are all right heel graag zien. Annette Bening is een van mijn fave actrices, het hele idee lijkt me grappig, en het is eens fijn een niet doorsnee gezin aan het werk te zien - wordt daar zo moe van, al die normale gezinnen...

Als er tijd is wil ik Black Swan ook wel eens zien. Meer ballet, en een jongedame (Natalie Portman) die langzaam wegzakt in een diepe, donkere kant van zichzelf en daarmee de woede van haar moeder op haar hals haalt. Lijkt me een erg mooi verhaal...

Om er eentje in te gooien die niet diep, moeilijk, dramatisch, controversieel en errug is: You will meet a tall dark stranger van Woody Allen.. Gewoon, omdat die leuk is...

En als ik dan nog geld over heb voor een bioscoopkaartje, zou ik deze heel graag zien - Norwegian Wood. Een Japanse film. Over liefde en verlies, over loslaten en overgave...

Dus. Genoeg te zien deze maand.

Iemand zin om mee naar Breda te gaan?

MM :: voor de goede verstaander

zwaar werk hoor, je ware identiteit vinden...

Maar als je dan wat gevonden hebt, vallen er zoveel dingen op hun plek...

begrijpen waarom je juist deze muziek zo speciaal vind, bijvoorbeeld...

(en let bij onderste klip vooral op de prachtige pyjama's...)

meezeul moeders

Weet nog dat ik in Engeland een tijdje lid was van de groep die zich had gevormd nadat ze het boek The Continuum Concept van Jean Liedloff hadden gelezen en poogden het ouderschap wat ze hadden geleerd in hun cultuur los te laten en het helemaal anders te doen.

Het boek was bij mij binnengekomen als een bom. Het hele idee dat kinderen verwend worden als je ze veel knuffelt en niet laat huilen, wat diep van binnen al niet klopte, werd in het boek tegengesproken en ondermijnd. Een ander boek wat ik tijdens mijn eerste zwangerschap las - Three in a bed van Deborah Jackson - had mij al overtuigd, maar deze deed er nog een behoorlijke schep bovenop. Onze kinderen sliepen allen lekker dicht bij me, ik gaf ze tot in lengte van dagen borstvoeding en hoewel het bij de oudste niet van een leien dakje ging, lag dat vooral aan mijzelf. Ik geloof dat ze allen emotioneel wel stabiel zijn en er slaapt niemand meer (permanent) bij ons. Op af en toe een nachtmerrie of zieke zieligerd (een keer per jaar). En via de vrije school blijft er een stukje van de benadering die zo'n fijne bleek doorlopen.

De groep die was gevormd in England bleek een heel fijne steunploeg te zijn, telefonisch en met nieuwsbrieven die gewoon met de post kwamen (want internet was in Engeland nog lang niet doorgedrongen tot de Gewone Mensch), op dagen dat ik het echt niet meer zag zitten. Niet omdat het mee-zeul-ouderschap zo'n last legde op me, maar meer omdat ik geen houvast had om op terug te vallen. Ik had immers de brui gegeven aan bekende culturele standaard antwoorden maar daar was nog niet veel voor in de plek gekomen, behalve luisteren naar wat van binnen goed voelde, en toen was ik al helemaal een brok onzekerheid (de slagzin: 'wat geeft mij het recht te luisteren naar en vertrouwen op mijn innerlijke stem' was toen een default setting bij mij...)...

Ennihoe - via Facebook kwam ik weer eens op hun site terecht, en voelde dat dat allemaal zo lang geleden leek. Al dat meedragen, en borstvoeding en natuurlijk moeder-zijn - er gaat er bijna een op kamers, en de jongste is een madammeke met een eigen wil en krachtige innerlijk. Dankzij al dat gezeul? Wie weet. Ik weet wel dat het toen prachtig was om te doen, maar dat ik nu niet moet denken om het allemaal nog eens moeten... Straks, als er kleinkinderen komen misschien...

binnen kijken

Nu we - blogsgewijs - regelmatig kunnen binnenkijken bij elkaar, valt het me op dat de meesten hier (tenminste, daar waar ik dan 'binnengaap') zulke netjese en er goed over nagedachte interieuren hebben... Deze (mocht zelfs in een Officieel Blad met Mooie Interieuren), bijvoorbeeld, en deze, en zij is er natuurlijk mee begonnen... Prachtig om te zien, en een teken - voor onzekere mutsjes als ik - dat ik het helemaal verkeerd doe. Mijn interieur bevat geen mooi gestyleerde hoekjes, en als die er al waren, dan werden ze vrijwel meteen volgegooid met allerlei troep wanneer we bijvoorbeeld de tafel moeten dekken, of spullen die mijn slecht afgerichte kinderen 'even' terzijde legden. Zoals het eigenlijk met mijn hele interieur gaat: niet nadenken, gewoon wegleggen... Voor ordelijk en vooruit denken ben ik niet in de wieg gelegd...

En daar bovenop hoorde ik gisteren op het schoolplein nog de knaller van de week, wat mij al vrij vaak aan het wankelen heeft gebracht, omdat ik De Antroposofie zo Serieus nam, namelijk: een opgeruimd huis staat voor een opgeruimde geest... En dat zal vast wel kloppen, maar waarom moeten we toch allemaal een opgeruimde geest, al dan niet kunstmatig zo in stand gehouden (want iemand mocht toch eens denken dat we een chaotisch hoofd hadden?!)?

En toen was er een stukje in de nieuwe flow, wat mij in elk geval een ietsje tot bedaren bracht: Rommel is oke. Rommelig staat ook voor een flexibele geest, voor een creatieve brein die niet bezig is met ordenen (wat kennelijk behoorlijk helemaal niet verhelderend werkt, want je bent steeds zo bezig met ordenen dat je Plezier in je leven op een laag pitje zet...). En daar was weer de uitspraak van Einstein: 'Als een rommelig buro staat voor een rommelige geest, waar staat dan een leeg buro voor?!'

Mijn minder dan flitsende interieur:

MM :: ontwaakt

wat ouwe dingetjes uit de tijd dat ik me bewust werd van het idee dat er ook andere soorten popmuziek (en leven) bestonden dan de doorsnee dingen die ik tot dan toe kende... Ontwakingsmuziek dus...

verleiding

vreemde realisatie vandaag:

iemand zo mooi vinden dat ik mezelf een klotsende, lompe walrus vond...

zo onder de indruk zijn van haar, dat het voelde alsof ik zweefde...

een andere vrouw zo verleidelijk achten, dat ik er onzeker van werd...

eigenaardig

merkwaardig

maar niet geheel onwaarschijnlijk...

en het ging niet om Francoise Hardy...
(foto gejat van deze site)

fantoom pijn

als een boosaardige geest

zat jouw angst steeds in een hoekje

te wachten tot de tijd rijp was

om mij te bespringen

te grijpen met zijn scherpe klauwen

als een donkere schim

was jouw vrees steeds dicht bij mij

om mij te behoeden, zei je

maar ik werd alleen maar banger

als een angstaanjagend spook

was jouw eigen angst mijn hoeder

liet ik steeds mijn hartstocht toetsen

aan jouw wijze, bange raad

maar een schim is niet meer dan dat

een beeld, een gedaante, een fantoom

niet van mij, maar van jou zelf

waarheen hij terug mag gaan

de lucht wordt langzaam helder,

het licht zal blijven schijnen

de liefde die ik voel

heeft de ruimte van binnen gevuld...

buikgevoel boeken

Ben aan twee boeken tegelijk bezig.

Heel handig want ik verdwijn altijd in welk boek ik ook lees, en om dan van de ene naar de andere te hoppen is nie zo makkelijk voor mij. Boek 1 heb ik dus even terzijde geschoven, om in boek twee te zakken.

Welke?

De dag dat mijn ziel in opstand kwam

van William Gijssen

Daarin gaat hij in gesprek met een stem in zijn hoofd die zijn ziel blijkt te zijn (zich eerst afvragend of hij niet eigenlijk een beetje gek is geworden), en waarin hij leert om op zijn gevoel te vertrouwen. In vele situaties geeft een soort van naar gevoel net onder je hart aan dat we eigenlijk iets niet moeten doen, terwijl een heel fijn gevoel duidelijk maakt dat het oke is. Gaandeweg leert hij dat het hem altijd helpt, en dat zijn leven een stuk makkelijker wordt. Na zijn ziel komt een gids uit zijn onderbewuste aan de beurt en daarvan leert hij verder over hoeveel hulp ons eigenlijk de hele tijd ter beschikking staat (zweeft...).

Heerlijk boek, leest lekker weg en is voor nog in lering zijnde spirituele types als ik erg prettige uitleg...

vrouwenlichamen, vrouwenwijsheid

Christiane Northup

Andere boek kwam op mijn pad na een artikel in de Happinez, waar Kris Touber op onderzoek gaat naar haar onderbuikgevoel, en uitkomt bij het feit dat wij als vrouwen over flink bedolven krachten beschikken, en via onze buiken gigantisch handige hulpjes kunnen inschakelen. Als we er maar naar leren luisteren... En dat hebben we afgeleerd, dankzij de manier waarop we als vrouwen al duizenden jaren hebben moeten leven (als ondergeschikt, zwak en zielig), in een cultuur waarin denken ver boven voelen werd geplaatst, waarin mannen het voor het zeggen hadden en waarin we verantwoordelijkheid voor onze geest en lichamen in de handen legden van kerk of dokters, of allebei... Die kerk is ver afgedankt, maar de heren (en dames) doktoren dicteren nog steeds wat wij moeten denken over onze lijven en onze levens, en wij zoeken nog steeds ons heil overal behalve daar waar we het zouden moeten zoeken en waar de antwoorden letterlijk voor het oprapen liggen: bij onszelf... Alle ziektes en alle ongemakken zijn tekens, en andere gevoelens zijn tekens die ons kunnen helpen ons leven veel gemakkelijker te maken (waar had ik dat meer gelezen?).

Was eerst een beetje bang dat het een soort enge-vrouwen-boek was, zo een met felle feministen, met allemaal anti-mannen dingen erin, maar het valt reuze mee. Mannen zijn ook slachtoffer van deze anti-gevoels-maatschappij waarin we leven, en twijfel-vrouwen, zoals ik, worden op een fijne manier meegenomen door de wereld die Vrouw heet, zonder het gevoel (...) te krijgen dat er iets mis is met je... Misschien wordt ik nog wel eens trots op het feit dat ik vrouw ben... Wie weet...

valentijn onzin

wij doen niet aan valentijn

veel te commercieel allemaal...

hadden we ooit besloten, toen Max nog heel klein was.

en dus lag er natuurlijk een doos met hartjeschocolade en een lichtgevend hartje met pluisjes op de keukentafel toen ik vanmorgen naar beneden strompelde...

Tja. Mijn lief doet wel net of hij niet romantisch is, maar ondertussen...

Hem wacht een aantal kleine dingetjes (waaronder een mail met vreselijk zoetsappige liefdesliedje van Youtube).

Gewoon, omdat het eigenlijk toch wel heel leuk is om te doen.

Ook al is het een hoop commerciële onzin

Deze haalde de mail ook, maar niet omdat ie zo zoetsappig is. Ik vind dit een van de mooiste liefdesverklaringen die het tot song hebben gemaakt.

Voor jullie ook
Happy Valentinesday!!!

adele :: make you feel my love

MM :: r.e.m.

Muziekskes op zondag...

even de bezem door al dat serieuze.

Muziekskes nu, van een band waar ik een diepe genegenheid voor voel,

een soort van (vrij eenzijdige) verbinding die al 25 jaar duurt...

Intelligent, grappig, gevoelig, serieus, melig...

hoorde vorige week een song van hun nieuwe cd, en werd er lekker vrolijk van...

een oudje van ze

en de song waar ik het wel eens te kwaad bij krijg...

twijfelkonten van de wereld: verenigt u!

Doordat mijn lief de website van The Guardian nog meer doorspit dan ik doe, komt hij wel eens juweeltjes tegen. Of wordt hij gewezen op dingen die hij was vergeten, maar die nog ergens in zijn (veel beter werkende) geheugen hangen en dan maakt hij mij daar wel op eens attent. Zo is mijn culturele bagage in de vele jaren dat wij samen zijn behoorlijk bijgespijkerd. Heel fijn, want ik had (en heb) een honger naar culturele kennis, en hij weet heel erg veel van de dingen waar ik nieuwsgierig naar ben. Ik heb hem dan weer op mijn beurt leren voelen en laten zien dat je niet alleen in je hoofd leeft, dus dat is dan weer heel fijn voor de Balans... Maar dat terzijde.

Een paar dagen geleden stuurde hij mij een link naar een Youtube filmpje wat een klein stukje was uit een serie van de BBC (uit de tijd dat ze nog fatsoenlijke programma's maakten, was daarbij zijn commentaar), wat - globaal - ging over de ontwikkeling van De Mens. Best heel indrukwekkend. Er kwam natuurlijk de 2e wereld oorlog in voor - een 'hoogtepunt' uit de moderne geschiedenis... De serie stamt uit de tijd dat WW2 zich pas een jaar of 30 ervoor had afgespeeld, dus het leefde nog wat meer dan het nu doet. Maar de man die het presenteerde - een lieve, stoffige geleerde die je zo in een collegezaal in Oxford kon zetten - vertelde ons, staande in een drassig Auschwitz, over hoe wetenschap niet de mens tot nummers veranderde, maar dat het kwam door dogma's en onwetendheid en een arrogante honger naar macht... Dat het niet het gas (of wapens) was wat mensen vermoordde, maar een overtuiging dat men het beter wist of beter was dan de ander. Zijn hoop was, dat we de dogma's kunnen loslaten, en de honger naar macht niet meer nodig hebben, en kennis en wetenschap niet gebruiken om - zoals toen - anderen te onderdrukken... 'Het doel heiligt de middelen' en 'het ontkennen of onderdrukken van de menselijke geest door de instandhouding van dogma's'... Twee dingen die funest zijn voor ons mensen. En toch laten we ons graag vertellen hoe het hoort, wat we moeten doen. Nog steeds... Kijk naar het Midden Oosten. Kijk naar de Tweede Kamer... Kijk maar naar de mensen om ons heen... Kijk naar onszelf... Alles liever dan zelf te moeten bedenken wat goed of fout is...

Hij quote Oliver Cromwell: ik smeek u vanuit het binnenste van christus - bedenk je dat het mogelijk is dat je het fout zou kunnen hebben...
Twijfelen dus, en flink...

bommetje energie

Omdat er een sterfgeval is in de familie van zijn juffie, is zoon nummer drie vandaag thuis.

En het blijkt wel hoeveel hij eigenlijk doet met zijn zusje (die hij ook graag plaagt) en zijn andere broers... In zijn eentje is het een heel ander verhaal.

Hij heeft al gedoeltrapt (in de woonkamer), naar Discovery gekeken naar een documentaire over auto's die op het water kunnen rijden, zijn kamer opgeruimd (inclusief stofzuigen en kleren in de kast leggen?!) en nu is hij liedjes aan het componeren op mijn oude 'orgeltje'... En het is nu bijna elf uur...

Ik geloof dat we maar erop uit trekken, zo direct, voordat hij uit zijn voegen barst van de energie...

MM :: drijven

Als het lukt is het zo een fantastisch gevoel...

Je overgeven aan het Grote Niets...

Je laten gaan, meedrijven op de wolken van het Universum...

Vertrouwen dat alles gaat zoals het gaat en dat dat oke is.

Nee, dat dat helemaal prima is... Geen weerstand, geen angst, geen moeten.

Drijven, en zien waar je uitkomt.

Gisteren lukte het, even. Ik was aan het wandelen net buiten de stad, en ik was aan het denken. Want een dag of wat ervoor, terwijl ik de Happinez doorbladerde, knalde de gedachte binnen die met enige regelmaat binnenkomt en die mij steeds erg aan het twijfelen zet: wat/wie geeft mij het recht om mijn leven te leven zoals ik het wil? Waarom denk ik dat ik naar mijn hart mag luisteren, mijn pad mag volgen, terwijl de rest van Nederland/Europa/de wereld blijft geloven dat 'normaal doen' oke is, netjes doet wat van ze verwacht wordt... Waarom ik niet? Waarom ik anders???

En terwijl de harde wind de bomen deed kraken, en ik de beekjes heftig zag kabbelen, en de schapen in een kluitje in de velden stonden, wist ik het: Ik! Ik bepaal hoe ik mijn leven leidt, en ik geef mezelf het recht om te doen wat mijn hart me ingeeft. Het is de angst van diegenen die menen dat er toestemming gevraagd moet worden of een oordeel over geveld, hun eigen angst die bepaalt dat ze 'normaal' moeten doen. En het was mijn eigen angst die er in mee bleef gaan, bang als ik was voor het Grote Niets. Het Niets van geen steun en geen liefde, van alleen zijn en verpieteren. Maar die liefde zit in mij, die steun is er altijd, en vooral op plekken waar je het niet verwacht. Als je er maar voor openstaat.

Dus toen we 's avonds - na een bezoekje aan opa en oma - met een lekke band langs de snelweg stonden, zonder licht en met geen idee waar de krik en sleutel zich bevonden (gewoon nooit aan gedacht om op te zoeken...) en we de luxe hadden om te kiezen uit hulp, koos ik voor de hulp van opa. Onze reddende engel...

Turn off your mind, relax, and float downstream....

kruimels

Vlakbij de school van de kleintjes (hoewel, klein...) staat een supermarkt die bij een Zeeuwse keten hoort. Wij schijnen nog net bij Zeeland te mogen (jeu!). Ze verkopen er de gebruikelijke merken, een beetje bio (wel drie soorten groente!!), veel te veel vlees en sinds de verbouwing van een paar maanden geleden worden er verse broodjes gebakken. Waaronder croissants........

Heel Erg Gevaarlijk dus.

Vanmorgen moest ik weer brood inslaan (wij verbruiken 1,3 broden per dag) en de croissantjes lagen er heel aanlokkelijk bij. Dus eet ik nu een croissantje bij de koffie. En ligt het toetsenbord onder de kruimels... De Jongens (heb er twee in de aanbieding hier) mogen er strax ook een (als ze hun bed uitkomen, natuurlijk... Ik ga ze niet brengen...). Nog meer kruimels dus...

spiegel muziek

Als de dingen die je bij een ander niet graag terug gespiegeld ziet veel over je zegt, werkt dat dan ook zo bij de muziek waar je een hekel aan hebt?

Die vraag kwam ineens bij me op toen lief de eerste bladzijde voorlas van een brief van een kennis van ons uit UK, die een rijtje bands/zangers opsomde welke hij niet kon uitstaan (waaronder Jim Morrison van The Doors en Velvet Underground). Waarop ik meteen riep: ja, nogal logisch, die lui zijn ook veel te zelfverzekerd dan wel cynisch intellectueel voor hem... Kennis ziet zichzelf namelijk best als een naïeve, goeie gast met een helder intellect. Ook zijn de heren Morrison en Velvet Underground behept geweest met een flinke mate van zelfvoldoening, en vindt kennis dat hij de bescheidenheid zelve is.

Hoe zit dat in huize G?

Bij mijn lief gaan de tanden on edge voor Janis Joplin en Mumford & Sons (die ik dan allebei op een heel ander vlak weer bewonder... Zou het hun rauwheid, hun authenticiteit kunnen zijn waar lief bang voor is bij zichzelf? Geen idee...), terwijl ik de kriebels krijg van Madonna en Carla Bruni... Allebei staan ze voor vrouwen die ik kennelijk niet kan of wil zijn. Hard, sterk, onafhankelijk en berekenend, of juist popperig vrouwelijk en verleidelijk. Allebei dingen die ik (nog) lastig vind om te zien in beide dames (ben natuurlijk ook gewoon ziekelijk jaloers op Bruni d'r uiterlijk, maar dat zeg ik er niet bij...).

Interessant... Jullie nog muziek-aversies?

computer animatie

Ja hoor.

Een film over een website...

Die gaat leuk worden...

Was mijn eerste reactie op The Social Network. Een film over een on-sociale, wereldvreemde, door computer-technologie geobsedeerde nerd, daar ga je echt geld aan uitgeven.

Nou, ik ben blij dat ik het wel heb gedaan, want de film was fantastisch...

Geen documentaire over het ontstaan van Facebook, daarvoor is er teveel aan gesleuteld om alles wat sappiger en gladder te maken, maar gewoon het idee dat er een joch het voor elkaar heeft gekregen om zoiets als Facebook de wereld in te sturen, en dat je dan inderdaad wel eens wat vrienden verliest, omdat je door je geobsedeerdheid met je 'project' een beetje nogal focus verliest op de mensen om je heen, daar kan ik me heel veel bij voorstellen. Mark Zuckerberg zal in het echt niet de arrogante kwal zijn die ons is voorgehouden, maar je bent geloof ik al snel een egocentrische etter als je in je eigen kunnen gelooft en je jezelf daar in verliest.

En dat Justin Timberlake er in meedoet, nou ja... Elk voordeel heb z'n nadeel, toch?

Deze recensie in het Parool verwoordt het wel uitstekend...

vara-dinsdag

mijn kidnap-vriendin beschikt over een geheugen waar een beetje computernerd jaloers op zou zijn...

Regelmatig komt zij met dingen uit onze jeugd die ik totaal ben vergeten. Mensen, gebeurtenissen, ze weet nog net niet precies de tijd waarop het plaatsvond. Ik pieker me suf en soms komt er wel vaag nog wat terug, maar niet vaak, en ik denk wel dat ik weet waarom.

Mijn verleden is een plek waar ik niet graag meer kom. Zo van, pakweg, derde klas lagere school, die hele tijd mag van mij in de versnipperaar. Is dus ook al gebeurd, want mijn geheugen heeft er geloof ik de hens in gezet en - behalve heel af toe wat leuks - komt er niets meer teruggezweefd in mijn hoofd. Ik wil er niet aan herinnerd worden... Klaar... Geen ijdel gejeugdsentiment hier...

Alleen de radio bracht verlichting. Toen bestond StuBru nog niet, maar luisterde ik zo vaak ik kon naar de Vara-dinsdag (vanwege te harden muziek en plezierige dj's), en dan vooral 's avonds, naar Dubbelisjes... Een praatprogramma voor tieners, en dan meestal van die rare types zoals ik. Beetje wereldvreemd, beetje de buitenbeentjes, en daar voelde ik me dan eindelijk eens thuis... Op dinsdag... Gepresenteerd door Peter Holland (doet nu geloof ik iets op Radio 10 (?!) en zijn sidekick Wim Noordegraaf (en die had een andere naam, maar die is ook al kwijt...). (tien minuten later: oom Ben...)

Vandaag is het dinsdag... Voel me nog steeds een buitenbeentje, maar nu kan ik er prima mee leven. Nu weet ik dat buitenbeentjes de wereld iets unieks te bieden hebben, al wil die wereld daar nog steeds niet echt aan... Nu is er niet alleen op dinsdag goede muziek en ken ik hele stukken planeet die mij niet afwijzen... Het heeft even geduurd...

foto: van hier