Omdat door het boek heen ploegen toch teveel inspanning bleek te kosten (terwijl ik er intens van genoot) ging ik van de week dan kijken naar de serie die in 2006 is gemaakt door de BBC, die al even op de plank stond...
Prachtig was ie, met de guurheid wat een Brits landschap onder anderen kan zijn, de guurheid van de tijd waarin het speelde, de gotische donkerheid ervan, van de liefdeloosheid die er kan hangen, van de hoop... Het zit vol met strijd die wordt gevoerd door de hoofdpersoon tussen haar morele besef en haar passies die menigmaal in conflict komen, het harde bestaan wat haar wordt opgelegd, en haar wil om en zelfstandige vrouw te zijn, iets wat in die tijd hoogst ongebruikelijk was. En haar liefde voor Mr. Rochester natuurlijk... Het perfecte romantische verhaal, in mijn ogen....
Maar ik ga m nog wel uitlezen...
yorkshire moors, in all their splendor
foto van deze site
zat net de nieuwe Happinez te doorpluizen voor levensveranderende wijsheden, en stuitte op een chakra-interview met de zus van Antonie Kamerling, Liesbeth. Mooie vrouw {zoals haar broer een mooie man was}, maar meer dan dat ze de zus van is wist ik niet van d'r. Ze schijnt actrice te zijn. Door het lezen van het interview -echter - dacht ik dat ze het over mij had... Wat me vooral trof was het stukje waarin ze beschreef dat ze - heel duidelijk voor zichzelf, maar onbekwaam om er iets aan te doen, omdat het er zo ingesleten is als gewoonte - wanneer ze in en nieuwe situatie is even op stil gaat, onderzoekt wat er van haar wordt verwacht in gedrag om geaccepteerd te worden, om leuk gevonden te worden, hoe ze moet zijn om dat voor elkaar te krijgen, en dan gaat ze dat doen... Zichzelf zijn wordt een soort van 'welk laatje trek ik hier open?' Hooggevoelig voor de spanningen in een ruimte, jezelf meteen kwijt door wat er gaande is om je heen... Zo herkenbaar...
Te vaak gekwetst in haar gevoelens ook, te vaak verraden dor mensen die ook niet anders wisten, die ook maar hun eigen 'overlevingsdrama's' aan het uitspelen waren, maar waardoor ze een knak op liep als het aankwam op het durven vertrouwen van eigen gevoelens. Want die deden er niet toe, die waren lastig, en trouwens, je zag je eigen ouders een ding doen tegen jou, en iets anders tegen anderen... Wat moest je daar in vredesnaam van leren inzake zelf-vertrouwen?
Doorbreken van ketens, van eeuwenlange {soms} patronen die niet werken, die mensen verdrietig maken, depressief, onplezierig, ongelukkig... Geloof dat het daar om gaat... Herkennen van gewoontes, accepteren ervan, en ze dan loslaten, de oneindig grote ruimte in...
* * * * *
en omdat deze man vreemde dingen doet met mijn gemoed, een muziekje ter afsluiting...
'Zoals ik van jou houdt, zo heb ik nog nooit van iemand gehouden...'
David zat op de bank met een glas wijn in zijn hand en dacht na over de woorden die als een betovering in zijn hoofd nagalmden. Hij begreep ze niet. Wat bedoelde ze ermee? Wat was er zo speciaal aan hem dat hij deze verkondiging deed toekomen? Wat moest hij ermee? Hij nam een slok uit het gas wat in zijn hand bungelde, wat gevaarlijk helde, zodat druppels rode wijn alarmerend dicht tegen de rand hingen. Hij zag het, vanuit een ooghoek, en tilde het glas een ietsje op, stuurde het naar zijn mond en nuttigde een beetje. De warmte van de alcohol brandde zachtjes tegen zijn lippen, op zijn tong en hij voelde het een baan door zijn slokdarm maken naar zijn maag. Met zijn ogen dicht volgde hij de prikkels, was hij blij dat hij even niet aan de woorden hoefde denken die zij had gesproken, liefdevol bedoeld, zo wist hij, maar onbegrepen door hem.
Wat was liefde in godsnaam? Wat had je aan liefde? Liefde deed pijn. Liefde kon je kwetsen... Iedereen die hem tot dan toe had verkondigd van hem te houden, dingen te doen omdat men van hem hield, had hem gekwetst... Ongenadig pijn gedaan, en geen verontschuldiging was ooit gevolgd, geen poging om ongedaan te maken wat hem was aangedaan. Dus hij was er zich voor gaan wapenen. Niemand zou hem meer pijn doen, niemand zou hem meer kunnen raken... Hij was onverschillig geworden voor de tekens van genegenheid die hem sporadisch werden toegeworpen. Hij merkte ze wel op, maar negeerde ze daarna verder. Wat goed zou het hem doen? Wat zou hij eraan hebben om zich in te laten met iemand die mooie woorden had voor hem, vrienden van hem, zoals ze zich noemden, de enkele lieve jongen van zijn middelbare school eerst, die hij leek te kunnen vertrouwen, en daarna op de universiteit, waar hij ook, soms, met vrouwelijke studenten een prettige klik had, maar ook daar bleef hij op zijn hoede. Aan dit soort risico's had hij geen behoefte.
soms kom ik op Youtube kleine pareltjes tegen, waar ik zo blij van wordt... Meestal is het muziek gerelateerd - muziek speelt een enorm belangrijke rol in mijn leven - en ook het pareltje van deze week heeft met muziek te maken...
Deze is een serie van kleine concerten, die georganiseerd worden door een Amerikaans radiostation, of meer: de enige publiek radiozender de het gigantische land rijk is... In tegenstelling tot in Europa (waar het heel normaal is) is daar weinig te vinden aan publieke, dus redelijk onafhankelijke, niet-commerciële radio en tv. Bij ons is het niet meer dan normaal dat er een onafhankelijke stem ronddoolt in een wereld die wordt gedomineerd door Populariteit en Grijze Gemiddelden, maar in het land van de Vrijen is dat concept niet zo heel populair. Toch zijn er mensen die behoefte hebben aan niet door geld gedreven kunst, muziek, nieuws... En NPR (National Public Radio) vervult die rol...
Een van de vele dingen die ze doen is eerder genoemde concertjes, van bands die niet hyperpopulair zijn, beetje de studenten bands, indie-rock, en Adele... Gestript van allerlei glamour, op het kantoor van de muziekafdeling, en het klinkt weer gewoon lollig en fris...
Omdat ik niet geloof in toeval, neem ik de recent gegeven adviezen van kennisen in mijn omgving maar aan voor adviezen van mijn gidsen, of iets in die geest... Hoe vaak ik al te horen heb gekregen, in verschillende vormen, dat ik wellicht met mijn vrouwelijke kant in het reine zou mogen komen, is niet meer te tellen... Dus ga ik maar een poging wagen... Maar wat is dat dan, een vrouwelijke kant? Is het een uiterlijk wat in de plamuur en andere make up moet? Roze jurken aan? Tierlantijnen? Of een innerlijk wat zachter en liever zou mogen? Wat is vrouwelijk, en welke vrouwen zie ik als mijn voorbeeld?
Door de geschiedenis van mijn familie is de vrouwelijke kant ervan vele malen gekwetst. Het hoorde bij de tijd, en het zal in vele andere families zo zijn geweest. Vrouwen stelden weinig voor, officieel gezien, kregen het korte einde van de stok, mochten overal voor opdraaien en eindigden als harde, bittere, gemene mensen aan de ene kant, en kwetsbare, machteloze types die sterke mannen nodig hadden om te overleven. Echt veel positieve, sterke, mooie, krachtige, maar tegelijk ook zachtaardige, liefdevolle en warme vrouwen waren er niet te vinden in mijn omgeving. Mijn leven werd een speurtocht naar zulke dames, en ik vond ze, in verscheidene gedaantes. Ze kwamen op mijn pad, bleven een tijdje, lieten iets achter in mij, zaadjes van hoe zij waren, maar echt wortel schieten deed het niet bij mij. In mijn relatie was ook niet veel plek om een zachte, warme, liefdevolle kant van mezelf tot wasdom te laten komen, dat kon alleen in mijn rol als moeder, maar ook daar liep ik vaak tegen innerlijke barrières aan... Er waren tijden dat ik doodsbang was om mijn kinderen te kwetsen met de vreemde misplaatste woede die in mij zat, in plaats van liefde en tederheid... Ik voelde hem wel, maar ik kon er niet bij...
Is de tijd nu bij mij zover dat ik die vrouwelijke kant kan vertrouwen? Dat ik er niet bang voor hoef te zijn? Bang dat ik wordt gestraft voor zachtheid, voor warmte, voor 'zwakheid'... Hardop dus, en niet stiekem, verborgen voor mijn levensgezel... Denk dat daar mijn grootste knelpunt zit, en als ik die eens kon loslaten, god weet wat er dan allemaal mogelijk is...
En als ik de argwaan voor {de meeste} andere vrouwen, en mijn eigen vrouw-zijn kon kwijtraken, wat zou dat dan betekenen? Want ze zijn er wel, vrouwen die ik bewonder, waar ik een zwak voor heb, die ik best zou willen zijn, soms...
gisteravond was het weer tijd voor het {jaarlijkse} bekijken van de film Into The Wild.
Was alweer even geleden, vooral omdat de film al weet ik hoe lang bij oudste in zijn kamer lag, op een stapel andere films die ik graag zie {en the Godfather - iew}, en Ots had er ook wel zin in {zal iets te maken hebben met volwassen worden of zo, keuzes maken, ergens voor willen staan... Dat, of de prachtige landschappen...}
Het was eigenlijk niet de bedoeling, maar de twee jongsten wilden ook graag meekijken. Ze kenden de muziek (draaide ik veelvuldig) en wilden nu wel eens zien waar de film over ging. Ik zag er geen kwaad in, wist waar de heftige stukjes zaten en bereidde ze voor op het droevige einde, en hoopte dat ze net als ik en de jongens zouden gaan genieten van de kracht van het verhaal en de prachtige beelden.. En dat deden ze ook, tussen de vele vragen door (vooral van Fee), en ze waren erg onder de indruk, maar de reactie van onze derde had ik niet verwacht... Kennelijk zat er heel veel verdriet en onzekerheid over allerlei menselijke dingen, waar ik hem nog nooit over had gehoord, hij verbergt zijn gevoelige natuur normaal heel goed, onder vele lagen stoer-doen, en dat kwam in ene los, en zo zat ik nog een half uur met hem te praten, te luisteren, te troosten, en hoopte dat ik er wel goed aan had gedaan... Misschien was hij nog veel te jong om er iets mee te kunnen... Maar ik geloof wel dat het oke was. De tijd zal het leren...
Meneer G - in London voor zijn wild weekend - stuurde net een text met de mededeling dat hij 'die gast' die Sherlock speelt zag staan {handtekeningen uitdelen} net buiten het theater waar de goede man kennelijk speelt, of koffie ging drinken...
Hij wel...
meneer Cumberbatch, of is het Sherlock?
who cares...
Soms voel ik me best wel een raar mens, als ik mijn blog-posts terug lees. Zo open als ik praat over dingen die mij bezighouden, zo gesloten ben ik in het echt... Ik ben helemaal geen flapuit, geen spontaan vertellend type, geen alles met de wereld willen delende dame, ik hou mijn kaarten in het echte leven graag heel dicht bij me... Het zijn alleen diegenen die ik heel erg vertrouw waarbij ik dingen loslaat (en dat zijn er niet veel...)... Eigenlijk vertrouw ik niet zo heel makkelijk. Om eerlijk te zijn... Dus dat ik hier wel eens dingen opschrijf die dus voor het hele internet zijn te lezen, da's eigenlijk behoorlijk tegen mijn aard in... Waarom dan toch een blog waarin ik mijn ziel en zaligheid te grabbel neerleg?! Een soort van aandacht trekken? Interessant willen lijken terwijl ik eigenlijk helemaal geen reactie wil?
Vreemd fenomeen... Misschien zit er diep van binnen een spontaan mens verscholen, iemand die het allemaal nix kan scheen, die niet bang is voor negatieve reacties, voor oordelen van de buitenwereld... Hoe verklaar je dit anders? Ik wil graag mijn diepere, donkere kanten leren kennen, de kanten die ik al jaren verscholen houdt voor mijn omgeving, door erover te schrijven, maar moet dat dan op een blog? Kan dat niet gewoon in een dagboek, lekker bescheiden en verscholen voor de buitenwereld? Kennelijk niet... Kennelijk zit er een gigantische exhibitionist verscholen in mij, en die moet er uit... Kennelijk heb ik veel te lang geloofd dat ik stilletjes en nederig moest zijn, en gaat m dat niet meer worden...
Het is lang geleden dat ik een film bekeek waar een deel van het publiek het niet meer trok en verdween... Er zijn wel films geweest waarbij ik het zelf zwaar had en graag was weggelopen (Batman - the dark knight {wat een vreselijke film was dat, zelfs niet te redden door de aanwezigheid van Heath Ledger....}; Les bien aimees {stupide verhaal wat door een kind van 12 geschreven had kunnen zijn...}, springen me te binnen). De film On the road, waarvoor we afgelopen zondag een bezoek aan het filmhuis biscoop in Breda brachten, had dit ingrediënt, als bijverschijnsel...
Wat maakt dat een film zulke andere verwachtinge schept? Van de Batman film wist ik weinig, behalve dan dat Ledger erin meespeelde, en de oude Batman films die ik ooit had gezien, die op zich wel iets meligs hadden, en tijdens een bezoek aan Antwerpen wilden de jongens er heen... Ik had graag een van de minder heftige films gekozen, en tijdens de openingscene al had ik het gevoel in een nachtmerrie te zitten... Tijdens het bekijken van de dvd van No country for old men, aangeraden door zovelen, overviel mij hetzelfde gevoel - hoeveel moorden (de een nog schokkender en koelbloediger en zinlozer dan de ander) - kan een mens hebben, in film-vorm dan? Natuurlijk accepteer ik het concept - het is niet echt - maar het feit dat de rest van het bioscooppubliek het allemaal prachtig leek te vinden, zette me wel aan het denken... Ook weer toen ik afgelopen zondag naar een film versie zat te kijken van een klassiek Amerikaans boek, waarin de schrijver een aantal reizen dwars door het land beschrijft, en dan vooral de vriendschap tusen hem en zijn vriend Dean, de zoektocht naar Waarheid en Intense Levens en Liefde en dat soort zaken, veelal via drugs en seks en merkwaardige gesprekken en bizarre omstandigheden, uit 1951, een tijd waarin veel van wat er besproken werd schokkend en nieuw was... En nu, in 2012, meer dan 60 jaar later, zijn er nog steeds mensen geschokt door wat men ziet... Er is niemand vermoord in de film, er vloeide geen druppel bloed, af en toe ging er iemand behoorlijk uit zijn dak en ja, er kwam best veel (vrije, ongeremde) seks in voor... Voor een Amerikaanse film...
Ben heel blij dat ik m heb gezien. Vooral omdat ik steeds maar niet kom aan het lezen van het boek (wat gewoon op de plank staat hier), terwijl iedereen de ik hoog heb staan er mee dweept (Dylan, Tom Waits, Jim Morrison) en ik graag wilde begrijpen wat het voor hen zo bijzonder maakte... En ik snap m denk ik wel al moet het ook worden gezien binnen de context van de tijd waarin het uitkwam (een Amerika vol angst en conformiteit, in een tijd dat de Koude Oorlog hevig woedde), de behoefte om zichzelf te definiëren, en de wereld om zich heen, het willen betwisten van wat men om zich heen ziet, niet zomaar aannemen wat je wordt verteld, vrijheid, om te doen en leren wat je wil, je eigen grenzen willen kennen, willen weten waar je thuishoort - allemaal dingen die nooit niet-relevant zijn geweest...
Kennelijk is dat voor velen - zestig naar na dato - nog steeds veel te confronterend... Bizar...
