dag boek

Daarstraks, bij het opruimen van een hoek van de slaapkamer (de mijne...) kwam ik, naast een heleboel andere dingen die weg konden, een van mijn oude dagboeken tegen. Die van toen ik naar Engeland ging. En omdat Nieuwsgierigheid het overnam van Gezond Verstand ("in de kliko met dat ding, loslaten dat verleden...") werd het volgende uur in beslag genomen door het lezen van wat ik allemaal vond van Alles... En mijn god, wat heb ik een hekel gekregen aan mijn vroegere zelf... Jezus wat een zelfbeklag en onzekerheid en wanhoop en triestheid... Echt alles was een reactie op wat er om me heen gebeurde, een reflectie op de wereld die bij me binnen kwam, en maar heel weinig leuks. Oke, af en toe was er een beschrijving van wat ik had gedaan, plaatsen waar ik was geweest, mensen die ik had ontmoet, en zo kwamen ook best wel wat aan leuke herinnering terug, maar om nou te zeggen dat dit voor net nageslacht bewaard moet blijven, of dat het iets zou kunnen bijdragen aan het Nu, dacht het niet... Alsnog in de kliko met dat ding...

En het was ook eigenlijk best wel heel confronterend om het zo te lezen, dat zelfbeklag en alleen maar met mezelf bezig zijn, en een manier te vinden om aan de man te komen (een deel van mijn leven bestaat uit Zelfstandig en Onafhankelijk Worden, de andere helft in beslag genomen door wanhopige pogingen om iemand in mijn leven te krijgen/behouden die 'voor me wil zorgen'... Behoorlijk triest eigenlijk...). Dat er eigenlijk ook heel weinig is veranderd, dat diegene die ik toen was, er nog wel zit, ergens diep van binnen... Maar die wil ik heel graag kwijt, die mag van mij een enkeltje naar de Vergetelheid... En daar zit 'm dus de clou: voordat ik echt helemaal het geaccepteerd dat ik diep van binnen dat kind nog steeds ben - zelfstandig willen zijn maar ook iemand wil die voor me zorgt - blijft het een deel van me. Blijf ik het ontkennen, en sleur ik het met me mee, als een blok aan mijn been...

En toch, vandaag weer, had ik een heerlijke dag, doorgebracht met lieve vriendinnen, met allen hun eigen verhaal, en hun eigen krachten en hun eigen schoonheid, (hoewel dat prettige gevoel verbroken werd door een bezoek aan de tandarts) en daar kwamen we op het onderwerp Eigenheid Als Vrouw (waar ik dan meteen heel nerveus van werd) en het feit dat we allemaal wel een ploeterstukje hebben in onze (anderzijds best wel prima) relatie met manlief, en ons Mens-zijn. En toen sprak ik hardop uit dat ik nu nog steeds niet echt weet wie of wat ik ben, als Mens zijnde (het hele stuk Vrouw Zijn buiten beschouwing gelaten).... En dat ik ook geen idee had hoe ik daar dan achter kon komen, zonder ergens op een hutje op de hei te gaan zitten de komende paar weken. En dat dat eigenlijk best wel heel raar klonk: niet weten wie ik ben... (hoe kun je nou niet weten wie je bent?! Nou, dat kan...). Wat ik wil... Hoe ik verder moet... en ook: dat ik daar niet alleen in sta... Er zijn maar weinig mensen die dat allemaal duidelijk hebben... Kan dat ook wel? Want in elk deel van je leven wil je andere dingen...

Oplossing: Luisteren naar je Hogere Zelf. Die weet hoe het zit, en hoe je verder kan... Dus als het je lukt om je ego zijn kop te laten houden, al is het maar voor tien minuten, dan krijg je zoveel moois te horen... En die oude troep van vroeger? Die mag je loslaten... De kliko in...