damocles

Om mezelf een beetje te pesten aan te zetten tot een stukje, keek ik in het archief van de dertig dagen schrijf uitdaging (mondvol) die ik vorig jaar deed met Kati. De bedoeling van die uitdaging was dat je leerde om volledig en zonder teveel twijfel op jezelf te durven vertrouwen. Op de Zelf die je altijd al geweest bent, de Zelf die diep van binnen zit te wachten tot je m weer loslaat op de wereld...

Meneer G en ik zaten even geleden te praten over de brievenlawine die hij de laatste weken kreeg van een vriend van m uit UK, waarin hij steeds maar weer een poging deed om meneer G te overtuigen van hoe fantastisch Elvis Presley wel niet was. Nou doet dit er niet echt toe, maar tot zijn verbijstering kwam meneer G er, dankzij die briefwisseling, achter dat net zoals die vriend nooit iemand anders zou kunnen zijn dan wie hij was toen ze elkaar 23 jaar terug hadden leren kennen, zo zou ook hij zelf nooit anders zijn dan wie hij was toen hij 21 was, en ook zou ik - al zou ik nog zoveel bijleren in de komende jaren - nooit anders zijn dan de persoon die hij leerde kennen toen ik bij de au-pair familie in Northiam, East Sussex woonde en ingetogen en introvert mijn dingetjes deed... We leren allemaal kunstjes bij, om onszelf te handhaven in de maatschappij, om te kunnen doen wat er van ons wordt geëist, als werknemer, als burger, als ouder van je kind, maar echt veranderen, anders worden dan we diep van binnen zijn, dat gaat gewoon niet... En daar was hij eigenlijk heel erg verbijsterd over, dat dat gewoon oke was... Dat het wel prima was als hij zichzelf ging accepteren als oke zoals hij is...

En ook voor mij was het een verademing toen ik daar achter kwam, een tijdje terug - ik begon zwaar door te buigen onder de last die ik mezelf jaren geleden had opgelegd, om een andere Daan te worden, minder introvert, minder stil, minder op mezelf, Zeer Verantwoordelijk, om toch maar niemand tot last te zijn (zoals ik voelde dat ik beoordeeld werd door mensen om me heen), maar eigenlijk voel ik me langzaam kraken onder het idee dat ik Mezelf niet mag zijn, dat ik als Goede Moeder En Metgezel van alles moet doen en zijn wat niet past bij mij... Maar dat alleen al durven toegeven, dat dit leven als Oermoeder en Partner ongelofelijk veel van me vergt, dat was een soort van Zwaard van Damocles... Eén keer toegeven dat ik het niet meer trok en pats, alles wat ik had zou wegvagen... Maar in feite bleek het een zelfverzonnen zwaard, want meneer G is de laatste die me tegenhoudt om mezelf te zijn, al is dat in mijn ogen niet altijd even duidelijk (en dat is dan weer wat ik teruggespiegeld zie aan mijn eigen twijfel, mijn eigen wantrouwen in mijn eigen goed genoeg zijn...).

Dus als ik mezelf van allerlei negatieve dingen kan overtuigen, waarom zou ik het dan niet de andere kant op verzinnen?! Waarom zou ik mezelf dan niet gaan overtuigen van al het moois wat er is, een stukje naïviteit terugklauwen wat ik ben kwijtgeraakt in de loop der jaren... Want het leven is prima zoals het is, zolang je de mooie krenten eruit haalt...

{pijn is onontkoombaar; lijden is optioneel}