zelluf doen...

Heb het er al eerder over gehad: dit hele bij jezelf blijven en vertrouwen op je Hogere Zelf, je eigen stem, is voor mij zo doodeng dat ik me af en toe afvraag waar ik aan begonnen ben... Ik ben heel goed getraind in het luisteren naar anderen en het volgen van een ander's leiding, dat ik lange tijd echt geen idee had hoe mijn eigen stem klonk. En als ik al wat hoorde waarvan ik dacht dat het mijn Hogere Zelf was, dan twijfelde ik meteen aan of ik daar wel naar mocht luisteren, of ik dan niet een zonde beging, of van alles vreselijks op mijn hals haalde... Goed afgericht Christelijk kind dat ik ben...

Daarom heb ik me ook zo lang gericht op meneer G zijn sterke persoonlijkheid: hij zou toch wel weten wat goed was voor mij, en dus vaarde ik blind op hem... Terwijl hij daar eigenlijk helemaal niet zo heel blij mee was... Maar dat zag ik natuurlijk niet; dat wilde ik helemaal niet zien... Ik was doodsbang dat ik op mezelf werd teruggeworpen, het zelf maar moest zien te rooien... Ik, die totaal geen idee  had waar ik moest beginnen met Mezelf zijn... En omdat ik dus niet wist/weet hoe ik 'naar mezelf' moet, werd ik alleen maar heel boos op hem, zag ik hem als een soort van verrader, en zielige ik moest het ineens maar zelf uitzoeken... Boehoehoe!!!

Dit 'een ander de schuld geven' is een patroon wat erg in mijn familie zit - wij geven liever iedereen en alles de schuld van ons verdriet en lijden dan dat we bij onszelf te rade gaan om te zien welk aandeel wij hadden in het stukje waar we inzitten, waar we zo niet blij van worden, om het heft in eigen handen te nemen... De kracht bij onszelf houden dus. Want dat hebben we niet geleerd. Er kwam óf iemand aanrennen die ons kwam redden uit onze ellende, óf we kregen op onze donder vanwege de ellende die we op onze hals hadden gehaald (stom kind dat je bent...), maar nergens was er iemand die ons leerde dat het ook anders kon, dat we keuzes konden maken, of leren dat je zelf de kracht en capaciteit had om een oplossing te bedenken (aangegeven door je Hogere Zelf dus, je eigen Ik, ergens diep van binnen). Nou, daar ben ik dus meneer G voor tegen gekomen in mijn leven, en vriendin M... Samen met nog een vrachtlading andere mensen, verspreid over mijn leven, om die les alsnog te leren...

En nu een van de kinderen hier bij die brug is aangeland, om te leren dat het aan hemzelf is om de stap te zetten en niet de schuld van een ander dat hij daar staat, dat hij de krachten en capaciteiten in zich heeft om het te kunnen, zolang hij maar ophoudt met twijfelen, nu komen al die keren dat ik er zelf stond weer terug op mijn netvlies. Al die keren dat ik doodsbang stond te kijken, en óf 'gered' werd door mijn ene ouder (omdat die eigen angsten en twijfels nog steeds niet had geleerd te plaatsten) óf nagemept door de andere (stommerd...) (omdat hen dat werd verwenst door eigen opvoeders), en nu is het aan mij om - tegelijkertijd met mijn kinderen - te leren dat ik het zelf kan, die brug op, dat wiebelige, enge, krakende bruggetje, over naar een andere kant. Hand in hand, met mijn Hogere Zelf...

artistieke weergave van het Hogere Zelf

(in lemniscaat vorm)

van deze site