Alle kinderen zijn naar school,
manlief naar zijn werk
en ik ben alleen,
alleen
met een slapende hamster
en de regen tikt tegen het raam
en op de blaadjes,
van bomen, buiten,
en ik pak een chocoladekoekje
uit de zak in de kast onder de trap
en klik het licht aan in de woonkamer.
Ik loop terug naar de keuken,
haal het opschenkfilter van mijn kopje,
zet m op het aanrecht,
pak de bloemetjes beker uit Zeeland
waar de koffie in zit,
zodat die met mij mee kan
naar de grote houten tafel in de woonkamer,
alwaar mijn laptop staat.
Ik kijk uit het raam,
en merk dat het is gestopt met regenen
- er schijnt zelfs een zwakke zon...
De deur naar de tuin gaat op een kier
en geuren van beregende natuur sijpelt mijn kamer in.
De geur van de herfst...
De geur die mij vult met zowel gelukzaligheid
als melancholie.
En heimwee...
Dikke heimwee...
Lichten aan in huizen,
haardvuurlucht uit schoorstenen,
rottende blaadjes
en speculaas,
en koffie...
Oh, was ik nu maar daar...
south downs, in sussex
foto van hier
2 comments:
Mooi gedicht! En raar dat vooral in de herfst de heimwee keihard toe slaat, maar ik weet dat het zo is. Op mooie herfstochtenden zie ik het zo voor me, de Glastonbury Tor in de herfstzon en dan zou ik daar zou graag willen zijn.
het is vooral in de herfst dat ik me het aller-gelukkigst voelde in Engeland, en dan met name de eerste keer, toen voelde ik zo'n oerkracht en liefde en weet ik veel wat het was, maar ik wil daar dus terug naar toe, en dat weer voelen, en de geur en kleuren van de herfst roepen dat nog makkelijker bij me op dan wat dan ook...
:-)
Post a Comment