- 12 dagen voor Kerst: *dag 8 + 9*

Dankzij een nogal dom ongelukje (duim van rechterhand tussen lekker zware deur geplet...) heb ik gisteren een interessante ontdekking gedaan... Niet alleen dat ik een gigantisch watje ben, maar ook dat ik meer kan met mijn linkerhand dan ik dacht... en mijn vertrouwen in De Mensheid heeft ook al een boost gekregen. Hoe dat zo?

Racend naar de huisartsenpost door de hevige sneeuw (met 16 km p/u dus), zoekend naar de snelste weg omdat de stad afgesloten was vanwege de kerstparade van sbs6 (die niet doorging omdat god blijkbaar smaak heeft...), waren we er op de terugweg al snel uit dat de snelweg waarschijnlijk een betere oplossing zou zijn. Fout, was duidelijk zodra we zicht hadden op de oprit, die volstond met aarzelende, voorzichtige personenwagens die door de slik en de gladde smurrie de omhooggaande weg niet konden trotseren. Wij sloten aan en zagen hoe een voor een de volgende auto de glibberige weg opging, werden we ingehaald door van die stoere tanks waar normaal gesproken snerend naar gekeken wordt door ons (de buurman heeft er ook een...) en zagen aan dat een bestuurder de moed opgaf en zijn knipperlichten aanzette. De auto die eromheen wilde (achter die tanks aan) bleef ook steken en dus zat alles vast...

Alan zag dit alles even aan en stapte uit om te gaan helpen. Een van de tanks (Belg...) stopte ook en even later kwamen nog drie stoere mannen aangerend en werd de ene na de andere auto de helling opgeduwd. Vrolijk kletsend, alsof iedereen elkaar al jaren kende... In geval van nood... Even later vervolgden ook wij onze weg, al glibberend, en reden we onze straat in. Een fijne ervaring rijker. Dankzij mijn duim...

de kinderen hadden ondertussen deze sneeuwpop gemaakt...