- mooi -

Een vraag op een forum: Wat is je grootste angst?

Da's een goeie... Naast natuurlijk dat de kinderen iets zou overkomen, is het dat Lief iets zou overkomen. Want naast heel veel andere dingen, heeft hij mij geleerd dat ik niet mijn depressies ben, dat ik er niet aan toe hoef te geven. Het nest waar ik uit kom is - behalve heel beschermend en liefdevol - er een geweest waar angst een grote rol speelde. En onmacht. Dingen uit verledens van mijn ouders, dingen waar ze graag iets aan wilden doen maar niet altijd konden. Dingen die ik ze ook niet nadraag, niet boos om ben, maar wel (voorlopig) ver van me wil houden.

Die depressies, waarbij het voelde alsof er een donkere koepel over me heen werd gezet waar ik niet uit kon, daar denk ik nog wel eens met grote vrezen aan terug. Ze begonnen in mijn tienertijd, al was ik nooit een supervrolijk en zorgeloos kind. Zwaar op de hand. Ik zag de mooie dingen van het leven wel, maar het leek alsof ze steeds van me wegdreven, buiten mijn bereik bleven. Niet voor mij bestemd... Heel frustrerend.

Heel lang dacht ik dat het onmogelijk was om er vanaf te komen. De gedachtegang dat je nou eenmaal ergens aanleg voor hebt ("het zit in je genen...") en dat je er dan dus maar mee moet leren leven was bij mij thuis een vastgeroeste, eentje waar ik dus ook in meeging, me aan vasthield. Tja, depressief he? Jammer. Fijn om je achter te kunnen verschuilen, soms, als de grote boze wereld te dicht bij je kwam.

Maar daar had Lief dus helemaal nix mee. Die gaf geen aandacht aan mijn depressies, die vond dat ik mijn kin omhoog moest doen en het leven bij de lurven pakken... He? Watte? Wellicht wat drastisch, maar het werkte wel. Tot op zekere hoogte dan. Want ik ben die donkere buien blijven houden, maar nu waaien ze veel sneller over. Nu zie ik ze als graadmeters, wanneer ik teveel van mezelf verg - voor mijn doen dus - dan is het een teken dat ik er even tussenuit moet. Maar de gedachte dat ik niet machteloos ben, dat ik kracht heb en heel veel kan, die is intussen ook eigen gemaakt, en die is zo heerlijk! En dat de mooie dingen van het leven nu ook binnen mijn bereik blijken, dat ik niet bang hoef te zijn dat het uit mijn vingers wegglipt. Het leven houdt niet op mooi te zijn als dat gebeurt, en vaak komt er iets anders moois, of nog mooiers voor terug. Dat vertrouwen hebben leren krijgen is iets waar ik mijn Lief voor altijd dankbaar voor ben. En mijn angst is dan vooral dat ik weer als vroeger ga terugvallen in de oude, aangeleerde onmachtsgevoelens... Dan maar stevig gaan vertrouwen dat dat niet gaat gebeuren...

Ook mooi: