- missen -

Wat je nooit hebt gekend, kan je ook niet missen.
Ooit ergens gelezen, en hij kwam weer terug tijdens een periode dat ik het helemaal niet meer zag zitten. Twee weken geleden ongeveer. Zeer prangend deze vraag, vooral met het oog op de opvoeding van onze koters. Je kan je kinderen namelijk teveel verwennen met rotzooi die ze helemaal niet nodig hebben (probeert zij in haar achterhoofd te houden tijdens het Sniklaas-shoppen). En je kan ze 'mooi' en redelijk onschuldig houden door ze niet teveel te geven, zodat er nog dingen zijn waarvan hun mond openvalt. Ik heb in mijn leven wel eens anders meegemaakt, redelijk dichtbij ook, dat dat wel anders was, en beloofde mijn kroost met weinig blij te leren zijn (of juist niet aan te leren dat ze veel hoeven...), wat met een miniem budget trouwens heel makkelijk gaat...

Maar hoe werkt dat in een leven als je voorbij de Sinterklaas/verwennerijfase zit? Hoe kan je jezelf 'onschuldig' houden? Deze is namelijk niet makkelijk, als je onvermijdelijk dingen meemaakt in je leven. Niet-leuke, maar vooral de leuke, mooie, fijne, adembenemend prachtige dingen en mensen die op je pad komen, en die je in tijden van schaarste weer vrolijk boven komen drijven. Natuurlijk zijn er mensen (zoals Lief) die heel volwassen weten dat dat nou eenmaal geweest is, dat het heel misschien nog wel eens voor zal komen, en dat de herinneringen eraan ook heel fijn zijn. Maar ik ben zo volwassen niet - ik verlang soms met hartstocht terug naar bepaalde tijden en mensen uit mijn verleden, een hartstocht die hemeltergend frustrerend is, deprimerend en wonderbaarlijk tegelijk... Omdat ik weet hoe mooi het kan zijn, de herinneringen eraan zweven nog steeds ergens in mijn gedachten. Mist er dan zoveel in mijn leven? Ben ik dan zo begeerte-gericht, zoals al die Boeddhistische boeken steeds beweren? Alle boeken die in mijn kast staan vertellen dat het niet handig is om er aan te blijven denken, en natuurlijk weet ik ook wel dat een leven niet allen maar feest is, dat er gewerkt moet worden, dat er brood op de plank en kinderen tot toffe lui moeten worden opgevoed en dat mijn plaatselijke ongerief de kast in moet, wachtend tot er eindelijk tijd/ruimte/whatever voor is. Dat dat volwassen zijn heet. En het nu is ook mooi - genieten doe ik nu zeer zeker... Maar het nu kan ook zo godgeklaagd saai en geestdodend zijn...

Dus bewaar ik mijn gedachten aan andere tijden maar voor heimelijke, toepasselijke momenten, wanneer ik mezelf in hartstochtelijke avonturen stort, terugga of heenreis, landschappen terugziend, ontmoetingen hebbend met die mooie lui van toen, even zwervend en genietend van gevoelens die al heel erg lang in de koelkast zijn gezet...

Misschien ooit weer...