doelpunt

Toen ik naar volwassenheid neigde, in de jaren 80, ging ik er van uit dat je rond je 20e jaar wel een idee zou moeten hebben van wat je doel in het leven was. Wat je wilde gaan doen. Waar je voor op de aarde was... De carrière waarvoor jij was bedoeld. Je zou weten wat je ging doen voor de kost, hoe je jezelf zou gaan onderhouden, en dat zou een grote zucht van verlichting teweeg brengen. Je kon dan gewoon rustig jezelf focussen op dat doel, en de beklemming die werd veroorzaakt door het grote Niet Weten Wat je Moet In Je Leven vaagde dan weg in het niets. Heerlijk leek me dat...

Maar hoe ik ook wachtte, dat doel werd bij mij nooit echt duidelijk... Ja, reizen werd er een. In Engeland wonen en daar een leven opbouwen. En een relatie beginnen met De Man Van Mijn Dromen, kon ik op een moment ook afvinken op mijn lijstje... Maar beiden waren geen dingen die ik een carrière kon noemen. Mijn doel werd me niet duidelijk.

En nog steeds heb ik werkelijk geen idee welk doel ik heb... Oke, ik ben moeder, en ik werk in een leuke, zeer nuttige winkel en ik creëer af en toe wel wat leuks, maar voelen waar ik mijn energie in moet stoppen, weten wat het is dat mij vervult van bezieling en een onstuitbare scheppingsdrang - ik weet het niet...

Of misschien durf ik het niet te weten... Durf ik er niet aan toe te geven... Bang voor wat het voor gevolgen zou hebben... Angst is 's mens grootste vijand...

In het ziekenhuis kreeg ik van mijn vriendin M een boek. Eat, Pray, Love. (Eten, Bidden, Beminnen). Veel over gehoord, vaak aangeraden, en nu lag het dus op mijn kastje, tussen een paar van mijn andere spulletjes, en ik begon erin te lezen. Ik heb het nog niet helemaal uit, maar het fascineerde me wel mateloos. Haar verhaal vond ik (tot nu toe) zalig. Begrijpelijk. Herkenbaar. Behalve dan dat zij zichzelf drie doelen had gesteld. Drie net zo duidelijke als vage doelen. Ook had zij een punt gezet achter een relatie die niet meer werkte. Ook een soort van doel. Een doelgericht mens dus, de schrijfster... en lezend over de angsten die ze voelt als de de besluiten neemt, voel ik alleen maar een soort van ziekelijke jaloezie. Zij wel. Zij durft, zij doet, zij waagt...

Ik heb mezelf een doel gesteld. Dan toch... Ik ga mijn doel vinden... Geen idee waar en hoe, maar daar zal vast nog wel een richting aan komen...

Elizabeth Gilbert (schrijfster van bovengenoemd boek) gaf hier een heel leuke uiteenzetting over hoe wij met onze creativiteit zouden kunnen omgaan... (er zit een vertalingsoptie bij, trouwens...)