Zijn wie je bent...
doen wat je voelt dat moet (voor jou)...
is dat hetzelfde?
is dat geoorloofd?
van wie mag dat dan?
en waarom mag het niet?
wanneer zijn jouw keuzes het enige wat telt (voor jou)?
verhalen zijn vaak een mooie manier om problemen aan de kaak te stellen, om licht te laten schijnen op kwesties die niet zo een twee drie zijn op te lossen, omdat het fijn ver weg gebeurt van jouw eigen veilige plekje op de bank waar je je boek leest of de film of tv serie bekijkt... Maar vaak ook komen dingen lekker aan, bij mij dan, omdat het een snaar raakt die gevoeliger blijkt dan verwacht...
Vorig jaar liep er bijvoorbeeld een verhaallijn in Eastenders, mijn soap-naar-keuze sinds een jaar of 20, over een jonge Moslim die het feit dat hij smoor-straal-verliefd is op de meest oute homo van het plein niet kan rechtbreien met wat hij hoort te doen volgens zijn familie/religie...
Nou niet helemààl in overeenstemming met mijn leven, maar de strijd die hij heeft tussen doen wat van hem wordt verwacht (en zodoende de steun/'liefde' van de mensen die dicht bij hem staan blijven behouden) en doen wat in zijn hart het enige is wat hij echt wil, was soms zo ongelofelijk pijnlijk om te zien... Hij weet dat hij zijn hart moet volgen om gelukkig te zijn, maar hij kan het niet, omdat hij doodsbenauwd is om datgene te verliezen wat hij denkt dat nog belangrijker is dan zijn geluk - de steun van de mensen om hem heen... Die hem ook van een grote hoogte laten vallen wanneer hij dan toch voor de liefde kiest, omdat hun trots en aanzien binnen hun gemeenschap zwaarder wegen dan hun zoon gelukkig te zien...
Zoals ik al zei: niet dat ik me helemaal herken in een jonge moslim met outings-issues, maar ik herkende wel zijn dilemma: kies ik voor mezelf of kies ik voor mijn veilige haven? Kies ik voor wat ik wil, of blijf ik bij wat ik ken? Kies ik voor het Grote Onbekende, of is de angst en het risico te groot? En: hoeveel niet-moslims lijden onder ditzelfde probleem? Doen wat ze horen te doen omdat ze liever blijven hangen in wat ze kennen dan het risico nemen dat ze alles kwijtraken...
Moeilijk, moeilijk, moeilijk...
Zelf ben ik opgevoed met het idee dat je egoïstisch bent als je voor je eigen geluk gaat... Pech dan dat je diep ongelukkig van wordt van het martelaar-spelen, zoals ik van dichtbij kon zien, maar je kreeg dan weer wel heel veel respect van je omgeving... Kijk eens wat hij/zij allemaal opoffert voor een ander?! Wat knap!! En kijk eens wat een verdriet je zus en zo aandoet met wat jij wil... Wat slecht...
en slecht zijn was wel het laatste wat ik wilde: de afkeur krijgen van God èn mijn omgeving... Tjonge zeg, hoe erg kon je het maken?!
Hmm...
wat een verhaal allemaal niet los kan maken...
4 comments:
Ik herken wel veel in je stukje van vandaag. 5 jaar geleden ben ik gescheiden na een huwelijk van 18 jaar. 21 jaar waren we samen. Al 2 jaar liep ik met mijn ziel onder mijn arm, te piekeren, te janken alleen thuis, te denken, hij wilde niet praten, ik wilde zo niet oud worden, hij werd toch niet oud, was t enige wat hij zei, daar kon ik t mee doen... Wilde ik dat? Wilde ik zo verder? Kon ik alleen? Maar wat moest ik... Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt en ja ik was alleen. En ben ik vrij snel nog mijn huidige vriend tegen gekomen en ben na een fikse dip (scheiden is ook rouwen maar dan van iemand die er nog is, je neemt afscheid van jullie tijd samen, van je beeld wat je ooit had van je leven) eigenlijk ook heel happy! :) Het was de beste keus die ik ooit had kunnen maken! Het was moeilijk, maar nu ben ik er van overtuigd dat t de beste keus voor mij was. Ik ben sterker dan ik ooit geweest ben!
Dus ja, wat een verhaal al niet los kan maken...
xxx Kati
ik snap wel wat je bedoelt, en ik voel dat ik ook op een soort van drempel sta wat dat betreft, maar ik kan er nog niet overheen... En mijn lief is juist het tegenovergestelde van een irritante niet-pratende, niet-begrijpende wederhelft - wat het er voor mij ook niet makkelijker op maakt... ik hoef niet van een eikel af, zeg maar... Er zit bij mij meer te wringen wat meer met mijn Zelf te maken heeft, niet met mijn relatie as such... Of misschien ook juist wel en durf ik het gewoon niet onder ogen te zien...
Lastig allemaal...
Zelf ben ik opgevoed met het idee dat je egoïstisch bent als je voor je eigen geluk gaat... "
Wat grote onzin is. Je bent hier om volop te genieten.Bescheidenheid ontsiert de mens.
onzin mag het zijn, maar het is zo verdomde lastig om uit je systeem te deleten... Hebt u een handleiding voor mij?!
Post a Comment