In het boeddhisme is een van de dingen waar ik steeds tegenaan loop het stukje waarin je mag leren om van de verlangens af te komen... Of eigenlijk meer: om te leren dat je er niet gelukkiger van wordt om je steeds te laten leiden door je verlangens. Het leven is lijden, zeg maar, en dat lijden wordt merendeels (niet alleen maar) veroorzaakt door ons verlangen naar dingen die we niet hebben... En als we daar nou eens gewoon vanaf geraken (HOE?!) dan zijn we eindelijk een beetje op weg op het pad van Geluk en Wijsheid...
In mijn andere spirituele ontwikkelings-boeken wordt er dan weer een stuk milder gedaan over die verlangens die toch wel vaak deel uitmaken van de Westersche Mensch... Daarin wordt mij verteld dat het best wel heel normaal is dat we naar van alles verlangen, vooral omdat we leren van jong af aan dat die verlangens allemaal zullen worden vervuld door dingen van buitenaf (liefde als je lief bent geweest, straf als je stout bent, snoepje als je pijn hebt, een beloning voor goed werk, etc.), waardoor we al lekker vroeg leren dat voor al die verlangens we aangewezen zijn (afhankelijk) van anderen... Maar dat hoeft dus helemaal niet: verlangens naar allerlei zaken/mensen/plaatsen zijn eigenlijk vermomde gaten in onszelf, en die kunnen we ook zelf opvullen, en niet door de dingen of mensen of plekken, maar door na te gaan waar dat verlangen dan voor staat.
Dit weekend kwam een gigantisch verlangen naar Engeland tot een soort van uitbarsting, toen een lieve mevrouw in de winkel er een opmerking over maakte. Heel lief bedoeld, maar even later stond ik achter in de winkel, tussen de bananen en papieren zakjes voor het brood dikke tranen weg te deppen. Volgens haar - en daar had ze vast gelijk in - is het niet zozeer de heimwee naar UK die me zoveel parten speelde, maar andere dingen waar ik naar verlangde, en Engeland stond voor datgene wat ik mis. Datgene wat ik niet in mezelf, in mijn leven denk te kunnen vinden, plak ik op Daar en
he presto, een onmogelijk (voorlopig) te vervullen verlangen is geboren...
Maar waar staat Engeland dan voor? Wat voel ik als ik denk aan de glooiende heuvels, de krijtrotsen, de lieve cottages, London, de humor, mijn herinneringen aan toen ik daar woonde, daar een heel fijn leven had... De eerste dingen die naar boven komen zijn vrijheid en variatie... De vrijheid om
helemaal en ongegeneerd mezelf te zijn... De verwachtingen die er niet waren van me, om op een bepaalde manier te leven, eruit te zien, met de kinderen om te gaan... De variatie in het leven en de huizen en hoe anders alles daar is. Hoe niet-Hollands... Maar dat alleen is het niet...
De laatste paar weken, toen de Olympics in volle gang waren, kwamen al die gevoelens van verlangen weer vrolijk binnen waaien, als ik op de BBC keek naar de verslaggeving, of op de site van The Guardian meelas over allerlei achtergrond dingetjes, en ik voelde me zo verdrietig worden, langzaamaan. Verdrietig dat ik er niet was... Niet meer daar woonde. Want als ik er eerlijk over ben is het toch dat: ik hou van Engeland... Ik heb er graag gewoond, heb genoten van het land, de gewoontes, de rare mensen, het feit dat het Groot Brittannië was, de gecompliceerde geschiedenis van het land en de eeuwenoude cultuur die mij zo bekoort, en dat ik er een plekje had, samen met mijn twee kindjes en een leuke man, en met het volladen van de verhuiswagen, toen, dertien jaar geleden, realiseerde ik me totaal niet wat ik daarmee opgaf. We dachten dat we wel weer terug zouden gaan, na een paar jaar, maar zo makkelijk is dat dus niet. Na een paar jaar bouw je hier iets op en daar raak je steeds wat meer kwijt, en nu zou het weer moeilijk worden om opnieuw te beginnen, vooral met al die kids die we intussen hebben verzameld... Voordat die het huis uit zijn en ons niet meer nodig hebben, zijn we zoveel jaren verder...
Ook is de relatie met meneer G in de jaren dat we hier wonen veranderd... Totaal... En hoewel ik weet dat ik in vele opzichten gegroeid ben, volwassener geworden, en dat hij in Engeland langzaam gek werd, toen, ik heb er grote moeite mee dat de dingen nu zijn zoals ze zijn... Ik ben er niet blij mee... Ik verlang terug. Ik verlang naar hoe het toen was... En dat gaat niet... Wat ik wil kan niet en wat er is wil ik niet...
Wat nu ...
~ to be continued...
