behoevend

ver het algemeen kunnen mijn lief en ik wel door een deur.

niet altijd natuurlijk, we zijn geen perfect stel (ken er eerlijk gezegd niet veel...) maar buiten de (voor ons) gebruikelijke struikelblokken van elke dag/week, gaat het wel oke.

Er is echter een ding waar we het maar niet over eens kunnen worden: mijn behoefte aan meer bevestiging en steun dan hij wil/kan geven...

Erg lastig, als ik bedenk hoe 'behoeftig' ik eigenlijk ben. Vanmorgen kwamen we het weer tegen, zomaar, na de bagels en koffie, tijdens een gesprek wat niet veel te maken had met mijn onzekerheid, maar hup - ineens kwamen we op een stuk, over iemand anders, en voelde ik een heel sterk gevoel van onprettigheid, alsof er iets was gebeurd waardoor ik me onveilig voelde en ik wilde zo graag dat hij me bevestigde. Me een steun in de rug gaf, me het gevoel gaf dat ik oke ben... Maar dat gebeurt dus niet...

tenminste, niet op de manier die ik het liefste zag...

En dan wordt ik nog onzekerder... en boos op hem omdat hij niet de rots in de branding, de bevestiger van buitenaf is die het allemaal oke gaat maken voor mij.

Een punt waar we het waarschijnlijk nooit echt over eens gaan zijn...

Mijn lief gelooft niet in toegeeflijkheid, het anderen makkelijker maken dan eigenlijk goed is voor hun eigen gevoel van zelfstandigheid of zelfvertrouwen... En daarin heeft hij helemaal gelijk... Alleen: we zijn niet allemaal opgevoed in zijn gezin, waar van een groepsgebeuren weinig sprake was. Men deed ongeveer precies wat men wilde, en liet de ander begaan in hun eigen leven, in hun eigen sop gaar koken, dus. Mijn behoeftigheid is iets wat voor hem net zo herkenbaar is als een in Japans dialect geschreven krant...

Eigenlijk is het wel oke dat hij me niet bij elke scheet bevestigt, dat ik leer om mezelf de steun in de rug die ik nodig heb te geven, maar het is niet makkelijk als je dat niet hebt geleerd... Ik vind mezelf met enige regelmaat heel erg zielig, wat ook niet erg helpt... Ik voel me vaak in de steek gelaten, eenzaam in mijn gevoel van onmacht om er iets aan te doen... Steeds minder wel, maar toch...

Zucht...

moeilijk soms, het Leven...

{p.s. zo streng als ie hierboven kijkt is ie niet hoor...}

slechte moeder...

als ik de vele blogs van allerlei (in mijn ogen) blije moeders lees die zo heppie zijn met het feit dat hun kroost zes weken - en soms wel 9 weken - thuis is in de vakantie, voel ik me een heel slechte moeder...

Begrijp me goed: ik hou ontzettend van mijn kids, en ik vind ze prachtig en grappig en intrigerend en doe heel graag spelltjes met ze en maak tekeningen en schilderijen en ga met ze naar de speeltuin, maar om nou te zeggen dat ik zes weken blij ben - nee...

Eigelijk ben ik van de zes weken maar een dag of tien blij, alles bij elkaar...

Als ze bij oma en opa zijn, of wanneer ik me toevallig gewoon die dag heel blij voel, zomaar, of wanneer de sterren goed staan.

Maar ik mis vooral Tijd Voor Mezelf.

En dat mag eigenlijk niet...

{'waarom heb je anders zoveel kinderen?!'}

Eigenlijk moet ik zes weken blij zijn...

en dus ben ik een slechte moeder...

bijwerken

twee posts in een...

1.

Gisteren de laatste Harry Potter gezien en ben nog helemaal ondersteboven. Mooi, triest, indrukwekkend, en de laatste keer... Geen 3x3 meter grote hoofden meer van Dan Radcliffe en Tom Felton (in mijn beleving heeft hij de persoon van Draco Malfoy iets van gevoel gegeven, heel langzaam aan. Ik ben me ervan bewust dat dat niet de bedoeling was - Draco was een misselijk stuk vreten waar we allemaal een hekel aan moesten hebben. Maar ik zag twijfel, en die twijfel maakte hem een mooier karakter met meer diepte dan kennelijk was bedoeld) en Alan Rickman (Snape), niet meer de de prachtige landschappen en gebouwen (geen moderne technologie te vinden daar...) en de vele verwijzingen naar bijna boeddhistische elementen, de spirituele ideeën die Rowling in haar boeken had gestopt: liefde, vertrouwen, geloven in jezelf en je gevoel, luisteren naar je hart, durven kijken naar je donkere kanten, en voor mij de mooiste zin die Dumbledore uitsprak gisteren: 'natuurlijk is dit (wat er zich op dat moment afspeelt) allemaal in je hoofd, Harry, maar dat betekent niet dat het niet waar kan zijn...'

De jongens en ik hebben ze nu dus allemaal samen gezien.

Een deel van hun jeugd is hiermee afgesloten.

Zo voelt het tenminste...

Mooi...

2.

lijstje

9 dingen die ik nog moest doen voor ik 42 ben....

of het einde van het jaar...

het is dus zover, nummer 42 is bereikt

en welke van die negen dingen kan ik doorstrepen?

- Harry Potter 7/deel 2 zien

zie stukje hierboven

- een reis boeken voor mezelf alleen

{wordt aan gewerkt}

- zien of er een fatsoenlijke digitale spiegelreflex camera te vinden is

voor minder dan 400 euro

{gevonden en in gebruik as we speak...}

- thuis - onder eigen discipline - weer eens een schilderij maken

- naar Antwerpen gaan

- Pride & Prejudice zoals die met Colin Firth ooit was ergens zien te vinden op dvd...

{eh, wel gevonden, maar nog niet aangeschaft...}

- citroen-cheesecake maken....

- een boek uitlezen...

{was niet het genoemde boek, maar wel deze

en daar was ik heel erg blij mee...}

- beginnen met mijn volgende 'boek'...

zelfgeschreven dus. Begin is gemaakt, de eerste witte bladzijde is aangebroken en de ideeën beginnen zachtjes aan te borrelen...

spannend..

***

voor meer lijstjes, zie bij dertig dingen onder mijn blog-hoofd

radio stilte

vroeger, toen ik jong was, bracht ik menig nacht door met mijn radio aan, als de rest van de wereld gedoopt was in de stilte en rust die de nacht brengt. Mijn hoofd was dan echter een grote brei, een bijenkorf aan gedachten en vooral dingen waar ik mij zorgen over maakte. Hoe ik de volgende dag op mijn opleiding mijn opdrachten door moest komen zonder kleerscheuren; dat ik de bus op tijd zou halen; dat de Bom toch maar niet zou vallen; er zou toch iemand op deze aardbol rondlopen die mij wel aantrekkelijk vindt? Dat soort vrolijks. Ik had er niet dagelijks (nachtelijk dan) last van, meestal op zondagnacht, meestal in de winter, maar echt een pijl was er niet op te trekken.

Met het verhuizen naar Engeland en het vinden van een leven wat plezierig bleek, verdwenen ook de nachtelijke angsten, alsof ik er geen tijd meer voor had...

Maar sinds een jaar of 5 zijn ze er weer. Heel af en toe.

Zo ook afgelopen nacht.

Wat ik (veel te veel) las op de site van mijn Engelse krant over de gek die in Noorwegen (waarom daar?! ik wil er zo graag heen!??) zij gestoorde daden heeft gedaan, bleef maar spoken door mijn hoofd, bleef maar terugkomen - wat als wij softies, goedwillende, alternatieve burgers het doelwit gaan worden van gekken zoals hij? Wat als er andere idioten zijn die zich geïnspireerd voelen door zijn acties? Wat als mijn kinderen straks ergens meelopen in een betoging (jongeren doen dat vol overtuiging en passie) en iemand het in zijn hoofd haalt dat ze van de aardbodem moeten verdwijnen?! Wat dan?

Gedachten die nergens op slaan, die nergens toe leiden, die nutteloos zijn, maar die maar terugkwamen, zoals het speeltje van een hond die steeds wordt teruggebracht naar je...

en ik wist: de enige oplossing hier is Radio 4, of de Vlaamse Radio 1, met rustige muziek, Geen Zorgen De Wereld Is Oke Muziek...

fuck it...

in een van de eerste maanden samen met meneer G haalde ik het in mijn hoofd om in een heel boze bui: 'Oh, fuck off...' tegen hem te zeggen...

het is geloof ik de laatste keer geworden ook.

zijn reactie maakte nogal indruk.

en tot deze week is het me niet gelukt om nog vol overtuiging en zonder schuldgevoel oh fuck it te roepen als iets me heel erg dwars zat, in zijn bijzijn dan. Terwijl het toch een heel ferme manier van even alle rotzooi uit je systeem te krijgen is.

Toen het er van de week wel uitfloepte keek ik heel even zijn richting uit, en dacht toen in mezelf: oh, FUCK IT!!! je bent godverdorie (bijna) 42 en jij maakt je druk om je wederhelft {die het werkelijk geen zak kan schelen wat jij denkt over van alles en lekker zijn eigen gang gaat} die niet blij is als jij er spontaan iets uitfloept...

Get over it girl....

Get real...

may i really fuck it up this year....

gezegend jaar

voel op deze dag

- het is weer 25 juli, dus mijn verjaardag... -

een behoefte om mijn dankbaarheid op te schrijven

voor mijn gevoel een nogal bewogen jaar overleefd

*

de liefde gevoeld van zovelen waarvan ik het niet had verwacht,

en mijn ware gevoelens naar andere personen toe waarvan ik behoorlijk schrok...

*

mijn nieuwe vriendje, de camera...

*

mijn gezondheid, die ik dit jaar zo van dichtbij meemaakte

in al zijn kwetsbaarheid

*

de humor van mijn jongens

*

het dagje in Antwerpen met de meiden

*

mijn ouders, die nog steeds met me praten, ondanks de puberale neigingen

waarmee ik ze uittest...

*

het gevoel voor schoonheid die mijn lieve dochter nu al laat zien

*

ikea, omdat ze kaneelbroodjes verkopen...

***

count your blessings is een initiatief van Anki

op haar site nog meer zegeningen!

spiegeltjes

het overlijden van La Winehouse, zangeres en media-spectakel, maakt best wel wat in me los, merk ik...

niet dat ik nou zo'n fan van haar was, of dat ik vind dat ze een voorbeeld is voor vrouwen in de wereld, maar ik merk wel dat ik, de obituaries lezend in the Guardian en kijkend naar de foto's van haar tijdens haar korte carriere, iets voel van sympathie voor haar. Was haar persona in de media eigenlijk niet een grote harde roep om Liefde?! om aandacht en liefde, om iemand die haar zou willen koesteren, heel hard... en heel zinloos ook...

Eigenlijk was ze gewoon een klein meisje die in een grote boze wereld vol verleidingen en rotzooi het gevecht niet meer aankon... Makkelijkste is om haar te veroordelen, en te vinden dat het haar verdiende loon was, had ze maar beter moeten uitkijken, maar schuilt er in ons allemaal eigenlijk niet zo'n kwetsbaar meisje, wat liefde en aandacht wil?? Vooral meisjes {zoals ondergetekende} die een vader had die haar graag meer verwende dan goed was, en de moedeloze zoektocht begon om iemand te vinden die die vader kon vervangen, en haar die aandacht weer kon geven? Die een moeder had (intuïtie aan het woord hier... geen feiten... ) die de relatie tussen haar dochter en wederhelft niet kon plaatsen en moeite had met haar eigen vader/dochter band, waarmee ze haar dochter een soort van onhandig vrouwen-zelfbeeld gaf en waardoor die dan weer in de knoop zat met allerlei eigenbeeld dingen...

Moeilijk om te zien, af en toe... pokke-spiegelbeeld steeds...

{en natuurlijk op geen manier belangrijker dan, of staat het in wat voor verhouding dan ook tot, wat er de dag ervoor in Noorwegen is gebeurd...}