spiegeltjes

het overlijden van La Winehouse, zangeres en media-spectakel, maakt best wel wat in me los, merk ik...

niet dat ik nou zo'n fan van haar was, of dat ik vind dat ze een voorbeeld is voor vrouwen in de wereld, maar ik merk wel dat ik, de obituaries lezend in the Guardian en kijkend naar de foto's van haar tijdens haar korte carriere, iets voel van sympathie voor haar. Was haar persona in de media eigenlijk niet een grote harde roep om Liefde?! om aandacht en liefde, om iemand die haar zou willen koesteren, heel hard... en heel zinloos ook...

Eigenlijk was ze gewoon een klein meisje die in een grote boze wereld vol verleidingen en rotzooi het gevecht niet meer aankon... Makkelijkste is om haar te veroordelen, en te vinden dat het haar verdiende loon was, had ze maar beter moeten uitkijken, maar schuilt er in ons allemaal eigenlijk niet zo'n kwetsbaar meisje, wat liefde en aandacht wil?? Vooral meisjes {zoals ondergetekende} die een vader had die haar graag meer verwende dan goed was, en de moedeloze zoektocht begon om iemand te vinden die die vader kon vervangen, en haar die aandacht weer kon geven? Die een moeder had (intuïtie aan het woord hier... geen feiten... ) die de relatie tussen haar dochter en wederhelft niet kon plaatsen en moeite had met haar eigen vader/dochter band, waarmee ze haar dochter een soort van onhandig vrouwen-zelfbeeld gaf en waardoor die dan weer in de knoop zat met allerlei eigenbeeld dingen...

Moeilijk om te zien, af en toe... pokke-spiegelbeeld steeds...

{en natuurlijk op geen manier belangrijker dan, of staat het in wat voor verhouding dan ook tot, wat er de dag ervoor in Noorwegen is gebeurd...}