verleden tijd

Ik heb nooit echt gesnapt wat veel van mijn (leef)tijdsgenoten lijken te hebben met hun kindertijd of tienertijd...

Vooral over tekenfilms (vreselijke dingen als Wicky de Viking, Maja de Bij, Barbapapa...) wordt gepraat alsof het precies weergeeft hoe mooi het toen allemaal was, hoeveel beter (en overzichtelijker) dan nu, en hun kinderen moeten er ook aan, aan die tekenfilms... Mijn vriendin S. in Engeland deed het met series die haar bekoorden in haar jeugd (en dus zitten haar kids nu met een levenslange hekel aan Hector's House ) en anderen in mijn kennisenkring hebben het dan weer met een waas voor hun ogen over hun tienertijd... Hun 'wilde jaren'... Toen Duran Duran cool was... Voor de eerste keer dan.

Er is wel wat voor te zeggen natuurlijk - alles uit je verleden waar je mooie herinneringen aan hebt is in je hoofd beter dan een moeilijke tijd waar je nu doorheen moet... Natuurlijk is het dan makkelijker om terug te haken op iets wat fijner was, toen je geen ingewikkelde dingen hoefde te doen, zoals de hypotheekrenteaftrek begrijpen, of wat we met de vakantie moeten doen. Ik zit in mijn hoofd ook veel liever aan de seafront in Hastings, of wandel door de straten van Brighton, of kijk naar de surfdudes in Polzeath, Cornwall... Maar het verleden is ook iets wat daar hoort, in het verleden... Het is een tijd waarin je ervaringen opdeed om de mens te worden die je nu bent...

Ik werd daar pijnlijk bewust van gemaakt toen ik, hoogzwanger van Ots, een telefoontje kreeg van mijn Japanse geliefde. Nou ja, ex geliefde dus. Hij was in de buurt (London) en wilde graag een keer koffie gaan drinken met me. For old time's sake... Ik was al lang en breed getrouwd en zag er, dankzij de zwangerschap, uit als de gestrande walvis die ik meende te zijn... In de verste verte leek ik niet meer op het schriele kippetje die hij zich had herinnerd, en de ontmoeting werd ook iets waar ik naderhand met droefheid aan terugdenk. De melige en vaak diepe gesprekken die we ooit hadden waren vervangen door gezeur over Huiselijk Gedoe en zijn werk (saaai...), de jongen die ik in mijn hoofd had was nu een degelijke zakenman die in weinig meer deed denken aan de jongen met zoveel mooie plannen, en god weet wat hij zal hebben gedacht toen hij mij de caf had zien binnenkomen... Weg was de herinnering aan een stukje romantisch verleden wat we ooit deelden...

De veiligste nostalgie is natuurlijk naar tijden waarin jij helemaal niet hebt geleefd... Je kent de lasten niet, alleen de lusten, van foto's, uit boeken, van films die erover zijn gemaakt... Mensen die zelf uit de tijd komen weten er misschien nog wel wat van, maar je kan het ook gewoon negeren, als ze je vertellen hoe moeilijk en oneerlijk en vreselijk het toen was. Je maakt er gewoon je eigen verhaal van, met je eigen gevoelens en he presto: het was in de jaren 20 van de vorige eeuw veel beter... Vrouwen droegen veel mooiere kleren, men keek nog uit naar elkaar, de sociale cohesie was veel sterker dan nu en oh, wat zou de wereld beter zijn als we wat meer zoals toen... Waarbij we vergeten dat vrouwen toen geen rechten hadden, en je alleen als je rijk was fatsoenlijk ogend door het leven kon en de sociale cohesie ook iets kon zijn waar je je verstikt bij kon voelen en gewoonweg nodig was...

Nu is dus prima zoals het is. Nu is nu, en daar moeten we het mee doen...

- poster van deze site -