zelfmacht

soms knallen dingen binnen in je bewustzijn met een kracht die een vrachttrein op volle snelheid evenaart... dingen die je misschien wel weet, op een verstandelijk nivo, maar die nog niet echt binnen zijn gekomen, zeg maar...

Vanmorgen had ik er zo een, zo'n moment van beseffen, zo'n trein dreun, en ik geloof dat ik er nu eindelijk klaar voor ben, klaar voor wat er uit mag voortvloeien... Wie weet. Misschien kruip ik wel weer terug in mijn veilige schulpje, wachtend tot het moment daar is wanneer ik het wel ben.

Hetgeen me zo deed schudden op mijn grondvesten was het besef dat ik bepaalde personen in mijn leven veel teveel macht geef over mijzelf. Dat ik hun mening, hun boosheid, hun ideeën zwaarder laat wegen dan die van mij. Dat ik mezelf laat leven door de kracht van een ander.

En dat ik dat dus eigenlijk kotsbeu ben...

En vooral: dat ik dat dus niet meer hoef toe te laten...

Ik hoef mijn macht niet meer weg te geven.

Ik mag mijn eigen macht over mijn leven bij mezelf houden.

Voor mij is die realisatie, dit voelen, van een heftigheid die zijn weerga niet kent... Altijd heb ik mij geschikt naar de ideeën van anderen, naar de emoties en gevoelens van anderen, naar wat ik dacht dat mij geliefd en geaccepteerd zou houden. Omdat ik niet voelde dat er een andere manier was... En weer: ik wist - verstandelijk - dat ik dat niet hoefde, dat dat fout was, maar tussen verstand en gevoel zit een nogal groot gapend gat...

Dus, ontwaakt, vrouw van bijna 42, en treedt voorwaarts de wereld in. Wetende, voelende dat de macht over jouw gevoelens bij jou ligt, en niet bij anderen... Vertrouw, en weet dat het goed is...