ver het algemeen kunnen mijn lief en ik wel door een deur.
niet altijd natuurlijk, we zijn geen perfect stel (ken er eerlijk gezegd niet veel...) maar buiten de (voor ons) gebruikelijke struikelblokken van elke dag/week, gaat het wel oke.
Er is echter een ding waar we het maar niet over eens kunnen worden: mijn behoefte aan meer bevestiging en steun dan hij wil/kan geven...
Erg lastig, als ik bedenk hoe 'behoeftig' ik eigenlijk ben. Vanmorgen kwamen we het weer tegen, zomaar, na de bagels en koffie, tijdens een gesprek wat niet veel te maken had met mijn onzekerheid, maar hup - ineens kwamen we op een stuk, over iemand anders, en voelde ik een heel sterk gevoel van onprettigheid, alsof er iets was gebeurd waardoor ik me onveilig voelde en ik wilde zo graag dat hij me bevestigde. Me een steun in de rug gaf, me het gevoel gaf dat ik oke ben... Maar dat gebeurt dus niet...
tenminste, niet op de manier die ik het liefste zag...
En dan wordt ik nog onzekerder... en boos op hem omdat hij niet de rots in de branding, de bevestiger van buitenaf is die het allemaal oke gaat maken voor mij.
Een punt waar we het waarschijnlijk nooit echt over eens gaan zijn...
Mijn lief gelooft niet in toegeeflijkheid, het anderen makkelijker maken dan eigenlijk goed is voor hun eigen gevoel van zelfstandigheid of zelfvertrouwen... En daarin heeft hij helemaal gelijk... Alleen: we zijn niet allemaal opgevoed in zijn gezin, waar van een groepsgebeuren weinig sprake was. Men deed ongeveer precies wat men wilde, en liet de ander begaan in hun eigen leven, in hun eigen sop gaar koken, dus. Mijn behoeftigheid is iets wat voor hem net zo herkenbaar is als een in Japans dialect geschreven krant...
Eigenlijk is het wel oke dat hij me niet bij elke scheet bevestigt, dat ik leer om mezelf de steun in de rug die ik nodig heb te geven, maar het is niet makkelijk als je dat niet hebt geleerd... Ik vind mezelf met enige regelmaat heel erg zielig, wat ook niet erg helpt... Ik voel me vaak in de steek gelaten, eenzaam in mijn gevoel van onmacht om er iets aan te doen... Steeds minder wel, maar toch...
Zucht...
moeilijk soms, het Leven...
{p.s. zo streng als ie hierboven kijkt is ie niet hoor...}
2 comments:
Jeez Daan, hoe herkenbaar weer! By the way, moet jouw lief zo streng kijken? Word er bang van! (en je wordt grijs dear! ;) )
Mijn lief heeft een autistische contactstoornis, PDD-nos, dus van de steun in de rug, de schouder, de sterke man naast je, ik wil het wel, maar heb het niet. Ben mijn eigen schouder en mijn eigen steun. En damn, ik mis de schouder en wát word je er verdomde sterk van ook al knaagt er soms wat! (heel wat) Vandaar dat je soms zo verlangend kunt kijken naar die stomme kabeltrui-familie... *rolt met ogen*
Nu ook weer met vakantie-voorbereidingen, IK moet overal achterheen, en achteraan... verdomde irritant als je dat nooit hebt hoeven doen in je leven. (ouders, ex) Maarrrrrr... Ook wel weer goed voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen. Ondanks de aanvankelijke zenuwen en gestress.
Alles sal reg kom, Daan! See U!
xxx Kati
natuurlijk, Kati, en ik zie ook de voordelen echt wel van onze relatie... ik leer me suf, zeg maar... en misschien is het ook wel een soort van romantisch ideaal waar ik naar verlang, en moet ik eens wakker worden... (pride & prejudice uit de videorecorder halen...)
nou, ik hoop voor jou dat je nix vergeet mee te nemen!!!
en een heeeeeeel fijne vakantie!!
Post a Comment